Γιατί οδεύει με τόση αυτοπεποίθηση προς τη σύγκρουση ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενώ η νέα κυβέρνηση δύναται να εισαγάγει πολλές αλλαγές στην πολιτική σκηνή και την κοινωνία, έχοντας τον αέρα της νέας δύναμης, δείχνει να βιάζεται πολύ να ανοίξει πόλεμο σε όλα τα μέτωπα ταυτοχρόνως. Από την έως τώρα ατελέσφορη διένεξη με τους δανειστές και τη μονιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο έως την ισοπέδωση που επιχειρείται στην παιδεία, η κυβέρνηση πράττει ως να μην έχει καμία απολύτως αμφιβολία για τη θετική έκβαση των επιλογών της. Οσο κι αν πιστεύει ότι πρέπει να βιαστεί να εφαρμόσει αυτά που θέλει, ίσως θα ήταν χρήσιμο να σκεφτεί ότι η πολιτική απαιτεί σχεδιασμό και τακτική. Και ίσως, όταν εμπλέκεσαι σε τόσα μέτωπα ταυτοχρόνως, δεν δίνεις την πρέπουσα σημασία στους τομείς όπου πρέπει να σπεύσεις – π.χ., να προλάβεις την επιδείνωση της οικονομίας.
Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι κατέχουν το μονοπώλιο στο δίκιο και στο ό,τι προοδευτικό. Ο σκληρός πυρήνας -και όχι όσοι τελευταίως βρήκαν σημαία ευκαιρίας στο άλλοτε περιφερειακό κόμμα- είχε πάντα το προνόμιο να πολιτεύεται και να οραματίζεται μακριά από τους πειρασμούς και τις προκλήσεις της εξουσίας. Ούτε περίμεναν ότι θα κυβερνήσουν ποτέ ούτε έμαθαν τη δύσκολη τέχνη της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού υπηρετώντας κάποιον ανώτερο σκοπό. Η εξειδίκευση πολλών ήταν και παραμένει στη διατύπωση μαξιμαλιστικών απαιτήσεων και, όταν η σύγκρουση δεν φέρνει το θεμιτό αποτέλεσμα, ακολουθεί η διάσπαση.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δυσκολεύεται να συγκρουστεί με τους διαφωνούντες στην κυβέρνηση και στο ίδιο του το κόμμα, και αυτοί, στην εξουσία για πρώτη φορά, δεν έλκονται ακόμη από την υπερήφανη αποχώρηση. Ο κ. Τσίπρας, όμως, δεν διστάζει να προκαλέσει όχι μόνο τους «σκληρούς» δανειστές αλλά και τις χώρες με τις οποίες οραματιζόταν «νότιο μέτωπο» εναντίον της λιτότητας. Προτιμάει, δηλαδή, να ισορροπεί με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που υπονομεύουν τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές παρά να συγκρουστεί με αυτές και να προχωρήσει σε συμμαχίες με άλλες χώρες της Ευρώπης που θα βοηθούσαν την Ελλάδα να πετύχει χαλάρωση της λιτότητας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ στην αρχή κάποιες χώρες έδειχναν πρόθυμες να στηρίξουν το ελληνικό αίτημα, η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται ολομόναχη.
Συχνά, κυβερνητικά στελέχη αγνοούν ότι ενώ αυτά έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τον έντονο τόνο και το πολεμοχαρές λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, σήμερα ό,τι πει κανείς, όπου κι αν το πει, αυτό μεταδίδεται αστραπιαία σε όλους τους ενδιαφερόμενους, μεταφράζεται, σχολιάζεται και γίνεται μέρος της συζήτησης. Οι διενέξεις αυτές οξύνουν περαιτέρω το λαϊκό αίσθημα της κάθε πλευράς και δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την εξεύρεση μιας αποδεκτής σε όλους λύση.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζει πώς θα συμβιβάσει τις προεκλογικές υποσχέσεις με τη διαχείριση της χώρας. Η υπερβολική δράση σε πολλά μέτωπα κρύβει αυτή την αδυναμία, ενώ αποκαλύπτει απόγνωση. Σαν να επιδιώκει η κυβέρνηση το ανέφικτο για να εξηγήσει αργότερα γιατί δεν πέτυχε το εφικτό…