Ορος σχετικά νεόφερτος που δυσφημεί την Ελλάδα. Τον περιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στις διάφορες πρωτεύουσες και φτιάχνει μια εικόνα της χώρας μας που κοντεύουμε να την πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι. Εχει καταντήσει, ό,τι ξένη εφημερίδα και να ανοίξεις, εκτός από τον Βαρουφάκη, να βλέπεις άστεγους και ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Αυτή είναι, λοιπόν, η Ελλάδα; Και βέβαια έχει αυξηθεί η φτώχεια και η ανέχεια, εκατοντάδες χιλιάδες έχασαν τη δουλειά τους, μεσήλικες μακροχρόνια άνεργοι χωρίς ελπίδα, νέοι που ψάχνουν άδικα. Ομως ανάλογα με το μέγεθος του προβλήματος ο λαός μας έως τώρα το έχει αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια και καρτερία. Βοηθά και το ότι κάθε ευρύτερη οικογένεια περιλαμβάνει έναν ή περισσότερους εργαζόμενους στο Δημόσιο που εξακολουθούν να πληρώνονται. Νομίζουν ορισμένοι ότι τριγυρίζοντας τη μιζέρια μας θα μας λυπηθούν και θα μας ελεήσουν, αλλά μάλλον αυξάνουν τη σύγχιση για το τι πράγματι συμβαίνει εδώ. Είμαστε ακόμη ανάμεσα στις 50 πλουσιότερες χώρες του κόσμου με κριτήριο το κατά κεφαλήν εισόδημα και μεγάλες κατηγορίες του πληθυσμού πληρώνονται και συνταξιοδοτούνται καλύτερα από τους κατοίκους των κρατών από τα οποία ζητιανεύουμε. Πάντως, για να μας ξεφορτωθούν μας πετάνε πού και πού κάποιο «ανθρωπιστικό» πρόγραμμα, που όμως είμαστε τελείως ανίκανοι να διαχειριστούμε και έτσι συνήθως τα λεφτά μένουν στα αζήτητα.
Σε μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων, πλούσια ή φτωχή, θα υπάρχει πάντοτε ένα ποσοστό του πληθυσμού που πραγματικά χρειάζεται βοήθεια. Κατά κανόνα, οι άνθρωποι αυτοί στερούνται πολιτικής επιρροής και είναι σχεδόν αόρατοι στην κοινωνία. Ο αριθμός τους τώρα έχει εκτιναχθεί γιατί έχουν φτωχύνει οι οικογένειες που τους στηρίζουν. Το κύριο βάρος για τη φροντίδα τους το σηκώνει η ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδρύματα και κάθε είδους οργανισμοί για άτομα με ειδικές ανάγκες, άσυλα, γηροκομεία, στέγες, συσσίτια, κ.ο.κ. Σε μεγάλο βαθμό υποκαθιστούν το κράτος παρέχοντας τη μέριμνα που εκείνο δεν μπορεί να δώσει. Η δραστηριότητα των μονάδων αυτών ανήκει στον κλάδο εντατικής παροχής υπηρεσιών και απασχολούν χιλιάδες κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές και άλλες ειδικότητες, ανθρώπους κακοπληρωμένους αλλά κατά κανόνα αφοσιωμένους. Ενα μεγάλο μέρος της δαπάνης λειτουργίας των φορέων αυτών καλύπτεται από τα Ταμεία στα οποία είναι ασφαλισμένοι οι τρόφιμοί τους, ή οι οικογένειες όταν πρόκειται για παιδιά. Η σχέση ασφαλιστικών φορέων με τα ιδρύματα διέπεται από συμβάσεις, σύμφωνα με τις οποίες εκείνα αναλαμβάνουν την περίθαλψη και το Ταμείο πληρώνει το νόμιμο νοσήλιο. Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη, ιδίως τους τελευταίους μήνες, οι μεν υπηρεσίες συνεχίζουν να παρέχονται -δεν πετάς εύκολα ένα αυτιστικό παιδί στον δρόμο- αλλά τα Ταμεία, ΕΟΠΥΥ κ.λπ., δεν πληρώνουν. Σε πολλές περιπτώσεις το προσωπικό παραμένει απλήρωτο, τα κοινόχρηστα το ίδιο. Την ίδια ώρα που χρωστά, το κράτος απαιτεί φόρους, ΙΚΑ κ.λπ. και αρνείται να δώσει φορολογική ενημερότητα. Εάν συνεχιστεί έτσι είναι θέμα χρόνου να γίνουν απολύσεις προσωπικού, να κοπούν προγράμματα και να σταματήσει η φροντίδα σε χιλιάδες που πραγματικά την έχουν απόλυτη ανάγκη.
Εκεί είναι το πραγματικό ανθρωπιστικό πρόβλημα και δεν λύνεται με αβανταδόρικα νομοσχέδια για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», προεκλογικές εξαγγελίες που στερούν πόρους από εκεί που πραγματικά υπάρχουν οξείες ανάγκες.