Κάποιες στιγμές οι γονείς μπορεί να γίνουν πολύ σκληροί με τα παιδιά τους –καμία σχέση με την τραγική ιστορία της Αννυς. Ο λόγος για ένα περιστατικό που εκτυλίχθηκε στη Μεσαρά Ηρακλείου, μια διαφορετική εκδοχή της παραβολής του Ασώτου – στην περίπτωση αυτή, τα παιδιά δεν έφυγαν ιδία πρωτοβουλία αποσπώντας μερίδιο της οικογενειακής περιουσίας, αλλά οι γονείς κλείδωσαν έξω από το σπίτι τα ζωηρά τέκνα τους, τις δύο κόρες τους, οι οποίες τους κατήγγειλαν στην αστυνομία και οι γονείς συνελήφθησαν για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο (η μία 17, η άλλη 19). Η απόφαση των γονιών να αλλάξουν κλειδαριά δεν μοιάζει να ελήφθη εν θερμώ. Επραξαν αντλώντας τα επιχειρήματά τους θεωρητικά από τα βάθη της ανθρώπινης εμπειρίας, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από τη δική τους.
Σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί συντηρούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την παράδοση της σκυτάλης από την προηγούμενη γενιά στην επόμενη, τη διδαχή και ενστάλαξη αξιών και ηθών στα νεαρά μέλη. Οταν αυτά αρνούνται να ακολουθήσουν τις υποδείξεις του γονέα – δασκάλου της ζωής, διαδιβαστή του οικογενειακού ήθους, συχνά επέρχεται η τιμωρία, η εκδίωξη από την οικογενειακή εστία, η αποκλήρωση. Ο αποκλεισμός του μεριδιούχου από τη νόμιμη μοίρα του προβλέπεται και από τον νόμο, όταν η αποδοκιμαζόμενη από τον γονέα διαγωγή του παιδιού (ασωτία, τοξικομανία, ανεπιθύμητος γάμος, πορνεία κ.ά.) εμφανίζεται να κλονίζει ανεπανόρθωτα κάθε συναισθηματικό δεσμό μεταξύ των δύο γενεών. Της αποκλήρωσης προηγείται το κλείσιμο της πόρτας, το «δεν θέλω να σε ξέρω». Το περιστατικό στη Μεσαρά κάθε άλλο παρά μοναδικό είναι ως προς την κοινωνιολογική του βάση. Καθημερινά είναι τα παραδείγματα εξοβελισμού της «ντροπής» της οικογένειας, του ανυπάκοου, του παραστρατημένου, του παρεκκλίνοντα. Αλλος διώχνει το παιδί του επειδή δεν του στάθηκε στην αρρώστια του, άλλος επειδή έγινε ηθοποιός, επειδή ψήφισε άλλο κόμμα, μια γιαγιά αποκλήρωσε τον εγγονό της επειδή δεν νήστευε τη Μεγάλη Εβδομάδα…
Παράδοση και λογική συμμαχούν κατά του «ενόχου». Με τη βοήθεια μιας πλάστιγγας γίνεται ο υπολογισμός των διαφορετικών «βαρών». Στον ένα δίσκο της τοποθετείται η γονεϊκή αγάπη, η αγκαλιά που οφείλει να κλείνει εντός της και τα καλά και τα κακά, ενώ στον άλλο η παράβαση των κανόνων, η «προδοσία των αρχών» μαζί με τα τραύματα στην εικόνα της οικογένειας, την απειλή του «στίγματος». Εννοιες βαριές, ευγενή αισθήματα, αξίες άυλες οι οποίες ξεφεύγουν από τον άτεγκτο νόμο των μέτρων και σταθμών, λέξεις-βαρίδια ή λέξεις-μαχαίρια τροφοδοτούν τις επικίνδυνες ταλαντεύσεις της πλάστιγγας, που υπαγορεύει την τελική απόφαση. Ακολουθώντας την, οι γονείς, μέλη ενός διχοτομημένου σύμπαντος (μολονότι δεν υπάρχει στη ζωή μόνο ένα «ναι» ή ένα «όχι», μόνο μία σωστή ή μία λάθος απόφαση), ακολουθούν την οδό της εξόδου από τις αβύσσους αλλά και τους παραδείσους, από τις διαστρώσεις και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Εγκλωβισμένοι στην ανυποχώρητη θέση τους, καταλήγουν σε μια υπερπλήρη αρνητικότητα που δεν οικονομεί τίποτα και καταλείπει μόνο πόνο.