Απορούν ορισμένοι για το πώς, έπειτα από τρεις μήνες αποτυχιών, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να έχει υψηλά ποσοστά αποδοχής στις δημοσκοπήσεις. Η εξήγηση είναι απλή. Κατά τη μεταπολίτευση, τα παραδοσιακά κόμματα δημιούργησαν μια πολυάριθμη πελατεία χρησιμοποιώντας τον έλεγχο του κράτους για να διορίζουν, συνταξιοδοτούν πρόωρα κ.λπ. Η διαδικασία χρηματοδοτήθηκε κυρίως με δανεικά και συνέβαλε αποφασιστικά στην τωρινή κρίση. Τα δύο κόμματα, ιδίως το ΠΑΣΟΚ, έχασαν την πελατεία τους γιατί βρέθηκαν σε αδυναμία να συνεχίσουν να την τροφοδοτούν. Οχι μόνον αυτό, αλλά η πελατεία άρχισε να φοβάται τα παραδοσιακά κόμματα όταν κατάλαβε ότι τα κεκτημένα της κινδύνευαν από μια καθυστερημένη κρίση συνειδήσεως. Ετσι βρήκε ευκαιρία ο ΣΥΡΙΖΑ να αρπάξει την πελατεία, τάζοντάς της προστασία. Προς το παρόν, την παρέχει απομυζώντας τους πόρους της χώρας και αποστερώντας βασικές λειτουργίες, που όμως δεν είναι υψηλά στην πολιτική του ατζέντα.
Ας δούμε μερικούς αριθμούς. Το τέλος του 2013 υπήρχαν στην Ελλάδα 710.000 εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και 2.654.000 συνταξιούχοι, σύνολο περίπου 3,4 εκατομμύρια σε πληθυσμό 11 εκατομμυρίων, το 1/3 περίπου του συνόλου. Πρέπει να είναι ελάχιστα τα σπιτικά που ένα τουλάχιστον μέλος τους δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία των κρατικών υπαλλήλων ή και συνταξιούχων. Εκείνοι φέρνουν τακτικά ψωμί στο σπίτι, έστω και λίγο στις περισσότερες περιπτώσεις. Η σημασία του τακτικού εσόδου αυξάνεται αν λογιστούμε ότι σε πάρα πολλές οικογένειες υπάρχουν άνεργοι, συχνά μεσήλικες. Ενας ολόκληρος κόσμος, άσχετα από ιδεολογική τοποθέτηση, είναι γαντζωμένος στην ελπίδα που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η παρούσα φάση δεν θα κρατήσει βέβαια πολύ γιατί είτε τα λεφτά θα τελειώσουν παντελώς είτε αυτά που θα μας δώσουν θα έρθουν με όρους που θα θίξουν ένα σημαντικό ποσοστό εκείνων που το εισόδημά τους εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από τον προϋπολογισμό. Τότε θα δημιουργηθούν συνθήκες μαζικής μετατόπισης των ψηφοφόρων, αλλά προς τα πού; Η εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αναιμική. Ενώ περιλαμβάνουν ευπρεπή και έμπειρα στελέχη και λένε σωστά πράγματα, τους λείπει το σφρίγος και η συνοχή. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεδειγμένης ανικανότητας, ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός που μπορώ να χρησιμοποιήσω, καταφέρνει να ελκύει. Και δεν αποκλείεται, και μετά από κάποια κωλοτούμπα, πάλι να κρατήσει τον κόσμο του ελλείψει σοβαρού ανταγωνισμού. Επείγει οι ειλικρινά φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να παραμερίσουν τις διαφορές τους, να συμφωνήσουν σε μια καλή ηγεσία και να παρουσιάσουν στον λαό μια εναλλακτική λύση.