Ολη η… νεότερη ιστορία της χρήσης των πρωθυπουργικών αεροσκαφών φέρνει στον νου τη φράση με την οποία προσδιόριζε κάποτε ένας ποιητής το κοινό του: απέραντη μειοψηφία. Το ουσιαστικό «μειοψηφία» μειώνει τον αριθμό, εν προκειμένω, των χρηστών των κυβερνητικών τζετ στους ελάχιστους τυχερούς, ενώ το επίθετο «απέραντη» απότομα τον διευρύνει ― οι λίγοι είναι πολλοί… Οχι πολλά χρόνια πριν, στην έναρξη της οικονομικής κρίσης, τα τρία πρωθυπουργικά αεροσκάφη, τα δύο Εmbraer, το μεγάλο των 32 θέσεων (αποκτήθηκε το 1999 μετά την πολύνεκρη τραγωδία του Falcon) και το μικρό των 13 θέσεων (2002), όπως και το υπερατλαντικό Gulfstream (αποκτήθηκε το 2003), χρησιμοποιούσε κόσμος και κοσμάκης, με αστρονομικό για τα δημόσια οικονομικά κόστος. Δηλαδή, πλην του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού, των υπουργών Εξωτερικών, Οικονομικών και Αμυνας, τα χρησιμοποιούσαν και άλλοι υπουργοί, υφυπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι, τόσο, που κυκλοφορούσε το ανέκδοτο περί αεροπορικής εταιρείας Μαξίμου ή Air Maximum… Ετσι, με πρωθυπουργική εντολή περιορίστηκαν οι ιδιωτικές πτήσεις κυβερνητικών στελεχών, αν και υπήρξαν στη συνέχεια και νέες, παροδικές, απώλειες ελέγχου. Υπήρξε χρονιά που τα Embraer και το Gulfstream κατέγραψαν έκαστο όχι 40-50 ώρες πτήσεις (5.500 ευρώ η ώρα), αλλά 100 ή 160.
Πάντως είναι γεγονός ότι με την κρίση άρχισε να προβληματίζει η χρήση των πρωθυπουργικών αεροσκαφών και τον Δεκέμβριο του 2012 αποφασίστηκε να πουληθεί το μικρό Embraer (δεν στάθηκε δυνατό έως σήμερα), ενώ στη συνέχεια και τα τρία παραχωρήθηκαν στην Πολεμική Αεροπορία, η οποία ούτως ή άλλως έχει αναλάβει από το 1999 την ευθύνη των πτήσεων και της συντήρησής τους.
Δεν είναι εύκολο να εγκαταλείψει το ιδιωτικό τζετ ένας αρχηγός κράτους ― εάν δεν έχει θαμπώσει η αίγλη του, εάν μεσουρανεί υπεράνω κοινών θνητών και κοινών νόμων, μυθοποιημένος, πανίσχυρος, οφείλεται και στη συνέπεια με την οποία ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του, στην επιμέλεια με την οποία εξωραΐζει τις χίμαιρες της εξουσίας. Η Αγκελα Μέρκελ ανανέωσε προ τετραετίας τον στόλο των κυβερνητικών αεροσκαφών της, τα οποία εφοδίασε, όπως λέγεται, με αίθουσες συσκέψεων, χώρους για επισήμους, συστήματα επικοινωνιών και αμυντικούς πυραύλους, ξοδεύοντας 1 δισ. ευρώ. Ο Μπαράκ Ομπάμα διαθέτει δύο Boeing 747 εξοπλισμένα με μαγειρεία και προεδρική σουίτα, ενώ από τους Γάλλους προέδρους περισσότερο ο Νικολά Σαρκοζί είχε την ισχυρότερη ροπή στην πολυτέλεια ― είχε ξοδέψει περισσότερα από 150 εκατ. ευρώ για να εξοπλίσει ένα Airbus με μπανιέρες και φούρνους για πίτσες.
Ο Αλέξης Τσίπρας προτιμά, όπως και ο Ντέιβιντ Κάμερον, τα αεροπλάνα της γραμμής, αν και έχει χρησιμοποιήσει και το πρωθυπουργικό τζετ. Και θα το έκανε και για το πρόσφατο ταξίδι του στη Ρίγα, αν η αδυναμία αγοράς ανταλλακτικών δεν είχε καθηλώσει στην Ελευσίνα τα δύο Embraer και το Gulfstream. Ετσι ταξίδεψε με ένα πρόχειρα μονωμένο, λιτό, άβολο, θορυβώδες C-130. Από ανάγκη. Η οποία όμως λειτούργησε ως αντιστροφή του μύθου, ως αδιάψευστη (υπάρχει πλήθος φωτογραφιών) απόδειξη ενός βίου σπαρτιατικού, με ασκητικές διαθέσεις: εγκράτεια, υποταγή σε συλλογικούς στόχους, ομοιομορφία. Και πάλι… ημίθεος.