Ο πρωθυπουργός αυτοεγκλωβίζεται εδώ και αρκετό καιρό. Ακόμη και αν θέλει όντως μία συμφωνία είναι πλέον πολύ δύσκολο να δει κανείς πώς θα την πετύχει. Ο υπουργός Οικονομικών δεν διαπραγματεύεται, αλλά κάνει ό,τι μπορεί, μα ό,τι μπορεί, για να μην υπάρξει συμφωνία. Κόβει γέφυρες, δημιουργεί αντιπάλους και σηκώνει πάρα πολύ ψηλά τον πήχυ. Ο κ. Τσίπρας άλλοτε τον ακολουθούσε και άλλοτε όχι. Τώρα μοιάζει να έχει ασπασθεί πλήρως το δόγμα Βαρουφάκη. Η θεωρία παιγνίων θα δοκιμασθεί μέχρι τέλους. Ο κ. Τσίπρας δύσκολα μπορεί να κάνει πίσω και να δεχθεί μία συμφωνία που δεν θα έχει την έγκριση του κ. Βαρουφάκη.
Σήμερα επίσης θα παρουσιασθεί στη Βουλή, παρουσία του πρωθυπουργού, το προκαταρκτικό πόρισμα της επιτροπής για το χρέος. Δεν γνωρίζω το περιεχόμενο, αλλά είναι μάλλον βέβαιο πως θα κηρύσσει ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού χρέους παράνομο ή επονείδιστο. Ο πολιτικός αντίκτυπος θα είναι σημαντικός και θα περιορίσει και άλλο τα περιθώρια χειρισμών του πρωθυπουργού. Μία ισχυρή ομάδα κομματικών στελεχών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης θα θέσουν το ερώτημα «γιατί διαπραγματεύεται η κυβέρνηση όταν το χρέος είναι πολύ μικρότερο απ’ αυτό που διεκδικούν οι δανειστές;».
Ο κ. Βαρουφάκης, η κ. Κωνσταντοπούλου και άλλοι πολλοί, κινούμενοι από διάφορες σκοπιές, έχουν ωθήσει τον κ. Τσίπρα στα άκρα. Ο ίδιος, άλλωστε, ξέρει καλά να διαβάζει τις δημοσκοπήσεις. Σε αυτές διαπιστώνει δύο ευρήματα, που δεν συνηγορούν υπέρ της επίτευξης μιας λογικής συμφωνίας. Ενα 25-30% των πολιτών δηλώνει ότι είναι υπέρ της ρήξης και ενδεχομένως και της δραχμής. Δεν αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα, αλλά συνιστά υπολογίσιμη πολιτική πελατεία. Το δεύτερο εύρημα είναι ακόμη πιο ανησυχητικό. Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ η άποψη της ρήξης υπερτερεί σαφώς.
Ο κ. Τσίπρας έχει πια μια καθαρή εικόνα για το τι είδους συμφωνία μπορεί να πετύχει με τον «ορθόδοξο» ευρωπαϊκό τρόπο διαπραγμάτευσης. Προφανώς φοβάται ότι αν τη φέρει στη Βουλή δεν είναι το ζήτημα ότι θα χάσει 10-20 βουλευτές. Ο κίνδυνος, γι’ αυτόν, είναι να χάσει την πλειοψηφία των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ και να σπρώξει την πελατεία της ρήξης στην αγκαλιά νυν συντρόφων του που θα ήθελαν να δοκιμάσουν μια αυτόνομη πορεία. Η ευρωπαϊκή και η ελληνική ελίτ προσπάθησε να τον πείσει ότι «δεν πειράζει, θα κάνεις τη νέα κεντροαριστερά και θα έχεις πολύ μεγαλύτερη υποστήριξη από αυτήν που θα χάσεις». Είναι πολύ δύσκολο να ζητάς από έναν άνθρωπο να κάνει μια βουτιά σε αχαρτογράφητα νερά δοκιμάζοντας νέους συντρόφους, νέες συμμαχίες και τακτικές. Ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να δαμάσει τους ακραίους ή απρόβλεπτους παράγοντες γύρω του. Αυτά έπρεπε να έχουν γίνει νωρίτερα.
Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν ήθελε καν να τους δαμάσει, άλλοι ότι απλώς δεν άντεχε να το κάνει. Ο,τι και να ισχύει το ρεύμα είναι πια σχεδόν ακατανίκητο και θα τον παρασύρει σε αχαρτογράφητα νερά. Μαζί με αυτόν, βεβαίως, θα παρασύρει και τη χώρα ολόκληρη.