Φαντάροι θα κάνουν μάθημα στα κρατικά φροντιστήρια; Αποτελεί, δημοσιογραφική αδεία, σύνθεση των δύο τελείως αλλοπρόσαλλων προτάσεων που έριξε στο τραπέζι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και πέτυχε (για μία ακόμη φορά) να είναι συνεπής στις δύο αρχές του λαϊκισμού: πασαλείμματα και κενή παροχολογία.
Η λιτή ανακοίνωση της ΟΛΜΕ ότι «μόνο ως αστεϊσμό μπορεί να δεχθεί την πρόταση για κάλυψη των χιλιάδων κενών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση από φαντάρους που υπηρετούν τη θητεία τους», ως φαίνεται, ταρακούνησε τους ιθύνοντες του υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι πήγαν να μιμηθούν τον πρώην υπουργό Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδο –είχε προτείνει κάτι ανάλογο για την κάλυψη των κενών στα σχολεία–, αγνοώντας τη λογική αλλά και τη βέβαιη οργή των συνδικαλιστών των οποίων τόσο συχνά ικανοποιούν τα κελεύσματα (π.χ. ακύρωση των πρώην Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων).
Μετά την καλοζυγισμένη αντίδραση της ΟΛΜΕ, πληροφορίες αναφέρουν ότι το επιτελείο του αρμόδιου αναπληρωτή Παιδείας, Τάσου Κουράκη, μάζεψε γρήγορα τη σκέψη του και με μία νέα εξαγγελία… βγήκε από τα αριστερά στους τσαντίλες συνδικαλιστές και μαζί στη λογική. Οπως προβλέπεται στο υπό διαβούλευση πολυνομοσχέδιο, θα ιδρυθούν κρατικά φροντιστήρια –«Σχολικά Κέντρα Αντισταθμιστικής Εκπαίδευσης» ονομάζονται–, τα οποία θα λειτουργούν σε κάθε γυμνάσιο ή λύκειο ή ανά ομάδες όμορων σχολικών μονάδων. Η δαπάνη θα βαρύνει το ΕΣΠΑ, αλλά αυτή τη στιγμή η ελληνική συμμετοχή είναι αδύνατη. Το προέβλεψε κανείς αυτό στο υπουργείο Παιδείας;
Ενώ, λοιπόν, η ηγεσία ψάχνει λύσεις –ρίχνοντας ακόμη ακραίες ιδέες– για να καλύψει τα περίπου 25.000 κενά της νέας χρονιάς αφού έχουν εξαντληθεί τα κονδύλια του ΕΣΠΑ για τις απαραίτητες προσλήψεις αναπληρωτών ή ωρομισθίων, η ίδια ηγεσία υπόσχεται κρατικά… φούμαρα.
Η εκπαίδευση είναι ο μεγαλύτερος κλάδος του δημόσιου τομέα (120.000 εκπαιδευτικοί, 12.300 σχολικές μονάδες για 1.270.000 μαθητές) στη χώρα μας και για τον λόγο αυτό αναδεικνύει όλες τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους: έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού, αργοί ρυθμοί, νοοτροπία ωχαδελφισμού. Παθογένειες που η οικονομική και αξιακή κρίση στην Ελλάδα έχει διευρύνει, αφού δεν υπάρχουν και τα κονδύλια τα οποία –όπως συνέβαινε παλαιότερα– μπορούν να αμβλύνουν τα παράπονα, βυθίζοντας έτσι ακόμη περισσότερο την αναξιοπιστία του δημόσιου τομέα.
Η νέα σχολική χρονιά θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, με αποτέλεσμα οι Κασσάνδρες να έχουν ελάχιστο ρίσκο στα όσα προμηνύουν. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι την τελευταία πενταετία πολλοί υπουργοί πέρασαν από το κτίριο της Νεραντζιώτισσας αλλά λίγοι διεσώθησαν –με το έργο τους– στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών. Και αυτό, διότι οι αποφάσεις τους βρίσκονται στο μικροσκόπιο όλων, καθώς αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως τον Ελληνα είναι τα παιδιά του.