Τελικά είχαν δίκιο τα «X-Files», η σειρά εκείνη που έφτιαξε τον οικουμενικό της μύθο στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα και στην είσοδο του 21ου. Πράγματι, «η αλήθεια είναι εκεί έξω», ή μάλλον, για να έρθουμε πιο κοντά στα δικά μας, «κάτι υπάρχει εκεί έξω», όπως επέμενε ο παθιασμένος των θεωριών συνωμοσίας Μόλντερ, εκνευρίζοντας την ορθολογίστρια συνάδελφό του Σκάλι. «Κάτι υπάρχει εκεί έξω». Μόνο που δεν πρόκειται για εξωγήινους που αποφάσισαν να ασχοληθούν με την ταπεινότητά μας, ίσως για να προστατέψουν τον πλανητάκο μας από την ακάθεκτη απληστία μας.
Βεβαίως η πρόσφατη χαρμόσυνη ανακάλυψη της Γης 2.0 κάμποσα έτη φωτός μακριά μας πολλαπλασίασε τις πιθανότητες να μην είμαστε μόνοι στο Σύμπαν, τέτοια σπατάλη άλλωστε η Φύση δεν τη συγχωρεί σε καμία λειτουργία της. Και πάλι όμως είναι πολύ πιο πιθανό να ακούσουμε την κ. Κωνσταντοπούλου, τον κ. Γεωργιάδη, τον κ. Μητρόπουλο ή τον κ. Βαρουφάκη να ζητούν να εγγραφούν, έστω και κάπως αργοπορημένα, στη Σχολή του Πυθαγόρα (όπου ήταν υποχρεωτική η πλήρης πενταετής σιωπή για τους νεοεισερχόμενους), παρά να διασταυρωθούμε στην Ευριπίδου, π.χ., με πράσινα ή μωβ ανθρωπάκια, που βγήκαν αναζητώντας μπαχαρικά, να τα προσφέρουν στην οικογένεια με τον γυρισμό τους, όπως παλιά οι θαλασσοπόροι.
Αυτό λοιπόν που «υπάρχει εκεί έξω» δεν είναι αυτοκινούμενο επί δύο, τεσσάρων ή Κύριος οίδε πόσων ποδών. Δίχως αυτό όμως τίποτε δεν κινείται. Το πιστοποιεί άλλωστε ο ρυθμικοχορευτικός «Νόμος Λάιζα Μινέλι» («money makes the world go round»), μάλλον ισχυρότερος από τους Νόμους του Νεύτωνα και σίγουρα ιλιγγιωδώς ισχυρότερος από τους νόμους της ελληνικής πολιτείας, που η δομή τους προσομοιάζει στη δομή του ελβετικού τυρού παρά του ελληνικού κεφαλοτυρίου. Χρήμα, αυτό υπάρχει εκεί έξω. Εξω από τις ελληνικές τράπεζες. Φωλιασμένο σε στρώματα και σεντούκια (μάλιστα οι πιο πατριώτες αγόρασαν καινούριο σεντούκι σκυριανής κατασκευής, για να βοηθήσουν τη μικροβιοτεχνία μας και για να δείξουν τη φιλοπατρία τους) ή σε ξένες τράπεζες, κατά προτίμηση γερμανικές, δεδομένου ότι το ανά πρωτομηνιά κηρυσσόμενο «μπαράζ γερμανικών προϊόντων» εξαιρεί ρητώς τις τράπεζες.
Πόσο ακριβώς είναι το χρήμα αυτό; Δύσκολος ο υπολογισμός του. Τον Φεβρουάριο το χρήμα-στρωματέξ υπολογιζόταν σε δέκα δισ. ευρώ (τα μισά των καταθέσεων που είχαν φύγει από το τραπεζικό σύστημα). Τέλη Ιουνίου η Τράπεζα της Ελλάδος το προσδιόρισε -για τον Μάιο- σε 45,2 δισ. Μάιο με Ιούνιο απέδρασαν άλλα πέντε. Σύνολο, μισό μνημόνιο, χωρίς να προστεθούν όσα έφυγαν νόμιμα και παράνομα λίγο πριν-λίγο μετά τα κάπιταλ κοντρόλ. Πόσα «αδερφάκια» τους αναπαύονται (νόμιμα και παράνομα) στο εξωτερικό χωρίς καμία νοσταλγία; Τον Φεβρουάριο επίσης ο υπουργός κατά της διαφθοράς κ. Νικολούδης τα είχε υπολογίσει σε 120 δισ. Ενα βαρύ μνημόνιο και κάτι ψιλά. Και πιστεύουμε στ’ αλήθεια πως η σωτηρία μας είναι υπόθεση των διαπραγματεύσεων με το κακόφωνο Κουαρτέτο;