Κανένας από τους γραφειοκράτες της ψυχρής στατιστικής, σε όποια δυτική πρωτεύουσα κι αν κρατάει τα κιτάπια του, δεν βιάστηκε να προσθέσει τους νεόνεκρους της προχθεσινής τραγωδίας του Φαρμακονησιού στους ήδη θαλασσοπνιγμένους του Αιγαίου και της Μεσογείου και στους νεκρούς από ασφυξία μέσα στα ερμητικά κλειστά φορτηγά που μεταφέρουν ανθρώπινη απελπισία, την οποία ο ξεριζωμός παραφράζει σε ελπίδα. Κι όχι τόσο επειδή δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα ο αριθμός τους όσο επειδή έγινε εξαρχής φανερό πως οι θαλασσοπνιγμένοι υπολείπονται της εκατόμβης. Κατά συνέπεια, και πενήντα να είναι τελικά και εβδομήντα, άφωνοι θα μείνουν και μετά θάνατον. Ο χαμός τους, καθόλου πρωτότυπος άλλωστε, δεν έχει πιθανότητες να προκαλέσει έναν από τους εθιμικούς «πανευρωπαϊκούς συγκλονισμούς» και τα «οικουμενικά σοκ», που η ζωή και η αλήθεια τους εκπνέουν -τουλάχιστον στο επίπεδο της «βαθιά συγκινημένης ηγεσίας»- σε μικρότερο χρόνο από τον χρόνο που χρειαζόταν παλιά για να στεγνώσουν οι φωτογραφίες.
Φωτογραφίες σαν εκείνη με το κορμάκι του τρίχρονου Αϊλάν από το «μαρτυρικό» καταπώς μάθαμε να λέμε Κομπανί, που το απόθεσε το κύμα στην αμμουδιά της Αλικαρνασσού, δεν θα ’πρεπε να στεγνώνουν ποτέ (ό,τι κι αν θρυλείται για τον πατέρα του). Από τα δάκρυα της ενοχής και της ευθύνης. Από τα δάκρυα μιας συγκίνησης που δεν εξαερώνεται αμέσως μετά την πρώτη ή τη δεύτερη επίδειξη, μετά την πρώτη ή τη δεύτερη δημοκοπική πόζα, στις οποίες ενδίδουν ακόμα και πολιτικοί ταγμένοι υποτίθεται στη δίωξη του λαϊκισμού. Αλλά βέβαια οι φωτογραφίες του ναρκισσευόμενου συρμού, οι σέλφι, δεν χρειάζονται πια χρόνο για να στεγνώσουν, ευεργετημένες από την τεχνολογική πρόοδο.
Τέτοιες σέλφι έσπευσαν να βγάλουν αρκετοί πρόσφυγες, Σύροι κυρίως, που κατάφεραν να φτάσουν στη Γερμανία. Τους είχαν ζεστάνει την καρδιά οι δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου, πως ο πολιτισμός της Ευρώπης απαγορεύει την ύπαρξη ορίου στην αποδοχή αιτήσεων για παροχή πολιτικού ασύλου. Και θέλησαν να αυτοαπαθανατιστούν με την απροσδόκητη προστάτιδά τους στο πλάι τους. Ισως και για να στείλουν πάραυτα τη φωτογραφία στην πατρίδα τους, σε όσους γνώριμούς τους απόμειναν εκεί και διστάζουν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, μαθαίνοντας για τείχη, για βαναυσότητα, για μισαλλοδοξία.
Εύκολα ξεθύμανε ο φιλοπροσφυγικός ενθουσιασμός της κ. Μέρκελ. Ισως επειδή συμπληρώθηκε ήδη ο αριθμός των χρειαζούμενων εργατικών χεριών. Εμπαίζοντας τον κ. Γιουνκέρ και την Κομισιόν, η καγκελάριος αυτοαναιρέθηκε, ξανακλείνοντας τα σύνορα και ακυρώνοντας μονομερώς τη συνθήκη Σένγκεν και το Δουβλίνο 2. Τις ίδιες ώρες που σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις γίνονταν διαδηλώσεις με το κοινό σύνθημα «Refugees Welcome», η ηγεμονίδα της Ευρώπης ύψωνε απαγορευτικό τείχος, «προσωρινό» λέει. Το προβληματάκι με τις σέλφι θα το πάρει το ποτάμι του χρόνου.