Η αποπομπή της κ. Σαββαΐδου, μια κίνηση που εκλαμβάνεται ως απόπειρα ακύρωσης της αυτονομίας της σημαντικότερης Ανεξάρτητης Αρχής, επιδεινώνει το ήδη βαρύ κλίμα στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους εταίρους. Από την επικριτική ρητορική κατά της κ. Σαββαΐδου αμέσως μετά την αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο, μέχρι τις ευθείες βολές του τελευταίου μήνα και τη διελκυστίνδα που ακολούθησε, αλλά και το περιεχόμενο του σχετικού προσχεδίου νόμου, η σημερινή κυβέρνηση, όπως συνέβαινε και με την προηγούμενη, εκπέμπει την επιθυμία να έχει υπό τον έλεγχό της τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Για τους πολιτικούς, δημόσιους λειτουργούς και τεχνοκράτες των προηγμένων δυτικών χωρών, η αποπομπή του επικεφαλής μιας ανεξάρτητης αρχής ή θεσμού φαντάζει ως απαράδεκτη, και εκλαμβάνεται ως ύποπτη, καθώς εικάζεται πως γίνεται για την εξυπηρέτηση συμφερόντων. Θυμάμαι πόσο ενοχλημένα ήταν τα στελέχη της τρόικας όταν η προηγούμενη κυβέρνηση απομάκρυνε τον προκάτοχο της κ. Σαββαΐδου, Χάρη Θεοχάρη. Ηταν χαρακτηριστική η έντονη δυσφορία κορυφαίου αξιωματούχου του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, ο οποίος έκανε ιδιαίτερα απαξιωτικές αναφορές στον κ. Σαμαρά όταν είχε ανακύψει το θέμα. Μετά από τόσα χρόνια, οι εταίροι γνωρίζουν πλέον άριστα την «ελληνική πραγματικότητα». Γνωρίζουν για τη διαπλοκή, τις μίζες, την προστασία ημετέρων. Υπό αυτό το πρίσμα, γνωρίζουν ότι και στην περίπτωση της ΓΓΔΕ κάποιοι θέλουν να έχουν το «πεδίο» ελεύθερο.
Με αυτά τα δεδομένα είναι απορίας άξιον γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να προχωρήσει σε μια τόσο επιθετική κίνηση τη στιγμή που κρίνονται τόσα πολλά και όπου το τελευταίο που χρειαζόταν η ελληνική πλευρά στη διαπραγμάτευση ήταν να προσθέσει ένα ακόμη «αγκάθι». Σε αυτό το σκηνικό, μόνο μία κίνηση θα ομαλοποιούσε την κατάσταση και εν μέρει θα αποκαθιστούσε την πληγείσα αξιοπιστία της κυβέρνησης: ο διορισμός στην ευαίσθητη θέση του επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημόσιων Εσόδων ενός ανθρώπου υπεράνω αμφισβήτησης, ει δυνατόν και από άλλον ιδεολογικό χώρο. Είναι μια κίνηση που γίνεται συχνά στην Αμερική, όπου ο πρόεδρος διορίζει κάποιο στέλεχος του αντίπαλου κόμματος, ευρείας αποδοχής, ως υπουργό ή επικεφαλής ανεξάρτητης Αρχής ως ένα μήνυμα αξιοκρατίας και ανεξαρτησίας. Θα ήταν χρήσιμο για τον πρωθυπουργό να προβεί σε ανάλογη κίνηση. Τόσο για την πολιτική ομαλότητα στο εσωτερικό όσο και για την ανάκτηση της αξιοπιστίας και την καλύτερη συνεργασία με τους δύσπιστους εταίρους στο εξωτερικό, τους οποίους, καλώς ή κακώς, η χώρα έχει ακόμη ανάγκη. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η σκέψη-πρόταση θα εκληφθεί ως ανεδαφική – άλλωστε φαίνεται να έχει γίνει ήδη η επιλογή προσώπου. Δεν πειράζει.
Κάποιοι επιμένουμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η χώρα θα γίνει πραγματικά ευρωπαϊκή και τότε ανάλογες προτάσεις θα περιττεύουν, διότι, απλούστατα, επιλογές που θα αντανακλούν αξιοκρατία και πολιτική ανεξαρτησία θα αποτελούν τη συνήθη πρακτική.