Η σημερινή κυβέρνηση είναι ίσως η πιο αλλόκοτη στην κοινοβουλευτική μας ιστορία. Πρόκειται για ομάδα του πολιτικού περιθωρίου που επί χρόνια αναλωνόταν σε σχέδια επί άμμου, ώσπου η κρίση και ένας δραστήριος φοιτητής-πολιτευτής την έφερε απρόσμενα στην εξουσία. Χρειάστηκαν ένα εξάμηνο για να αντιληφθούν την πραγματικότητα που τους διέφευγε στα χρόνια της νεότητάς τους, αλλά με τεράστια δίδακτρα που βαρύνουν όλους μας. Βρίσκονται ωστόσο στον δρόμο της πραγματοποίησης νομοθεσίας που η λαϊκή σοφία απέρριπτε από την εποχή Σημίτη και Γιαννίτση, χωρίς νέα κινητοποίηση των μαζών, και αυτή είναι η πιο θετική τους προσφορά στη χώρα.
Το γιατί ξαφνικά και πρόωρα αφυπνίστηκε η αντιπολίτευση για να διαφοροποιηθεί από το μόνο χρήσιμο έργο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιοπερίεργο φαινόμενο. Το πιθανότερο είναι ότι τα αντιπολιτευόμενα κόμματα αγρεύουν ψήφους και δυσαρεστημένους από τη φοροκαταιγίδα της κυβέρνησης, ή ελπίζουν ότι η πτώση της σε μια νέα ψηφοφορία θα ανοίξει προοπτικές στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Λάθος που οι βιαστικοί της εξουσίας θα χρεώσουν σε όλους μας.
Μέσα στα κακά που μας συμβαίνουν η επιψήφιση αναγκαστικών μέτρων για τη μελλοντική μας ανάδυση με συναίνεση όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων αποτελεί ευκαιρία που δύσκολα θα ξαναεμφανιστεί σε κλίμα εκλογικού ανταγωνισμού. Αν, όπως σημειώνει εύστοχα ο Γιώργος Παγουλάτος, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαταλείψει τα προαπαιτούμενα για την αναχρηματοδότηση της οικονομίας από τους εταίρους μας, ξαναγυρίζουμε στο άγχος τού μένουμε ή φεύγουμε από το ευρώ.
Αντίθετα, η συνεργασία των άλλων κομμάτων για την επιψήφιση του ταλαίπωρου ασφαλιστικού είναι δυνατό να εξασφαλιστεί με αντάλλαγμα την ανάκληση της επιστροφής στον νόμο-πλαίσιο του 1982 για την εκπαίδευση. Πρόκειται για την πιο μεγάλη ανοησία των κρατούντων, αφού η εκ νέου παράδοση της εκπαίδευσης στους υμέτερους της ΟΛΜΕ αφενός και τους αιώνιους φοιτητές-πολιτευτές αφετέρου εγγυάται για την καταστροφή των παιδιών του μέλλοντος χωρίς κάποιο ορατό κομματικό κέρδος.
Η γνωστή πλέον ιδεοληπτική προσπάθεια εξισωτισμού προς τα κάτω με θύματα όσους ξεχωρίζουν, «η ρετσινιά της αριστείας», επιβάλλεται χωρίς κάποιο ορατό όφελος για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εκτός από θωπείες προς τα συμπλεγματικά τους μέλη.
Ο Γιώργος Παγουλάτος είναι επιεικής όταν θεωρεί την άρνηση της αντιπολίτευσης να συμπλεύσει με την κυβέρνηση στο ασφαλιστικό ως «παλιμπαιδισμό». Πρόκειται μάλλον για ψηφοθηρική ιδιοτέλεια με βραχυπρόθεσμο εκλογικό στόχο. Τι ελπίζουν οι αντιπολιτευόμενοι άραγε; Οτι αν πέσει η κυβέρνηση και γίνουν εκλογές τώρα θα κερδίσουν μερικούς ακόμα πόντους, χωρίς όμως και να εξασφαλίσουν την εξουσία, τι θα γίνει; Θα καθυστερήσουμε τις αλλαγές που εκκρεμούν και θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Αν αντίθετα βοηθήσουμε να πραγματοποιηθούν όσα χρονίζουν, θα περάσουμε από τη στενωπό της λαϊκής αποδοχής αβρόχοις ποσί. Η δυσαρέσκεια του κόσμου από τους φόρους που υφίσταται θα αποδώσει κάποια στιγμή αργότερα στη λαϊκή ετυμηγορία. Ισως έως τότε να έχει ανασυνταχθεί και η Ν.Δ. με δυναμικό που δεν θυμίζει το σημερινό.
Τότε θα γίνουν πιο φανερές οι παράπλευρες απώλειες του τελευταίου χρόνου σε όλους τους τομείς. Τότε θα γίνει πιο φανερό αυτό που υποστηρίζει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ότι η «ανακεφαλαιοποίηση για την οποία επαίρεται σήμερα η κυβέρνηση είχε ως αποτέλεσμα τον αφελληνισμό των τραπεζών». Ας θυμηθούμε τις απειλητικές δηλώσεις Τσίπρα για την πώληση στους ξένους ελληνικών περιουσιακών στοιχείων αντί πινακίου φακής. Τώρα διαθέτουμε τις τράπεζές μας αντί κουταλιάς φακής.
Η δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα περισσότερα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα καταδεικνύεται από απίθανα πρόσωπα, συνήθως από το βαθύτατο ΠΑΣΟΚ, αλλά ενίοτε και από το περιθώριο της πολιτικής, τα οποία αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τον τοκετό. Στον αγώνα δρόμου επιψήφισης των προαπαιτουμένων δεν είναι η ώρα να τα σπάσει η αντιπολίτευση με την κυβέρνηση, όσο δαπανηρή και αν θα είναι η παραμονή της στην εξουσία.
* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ.