Εάν μέναμε μόνο στα όσα λέει η κυβέρνηση, θα ήμασταν πολύ μπερδεμένοι. Δεν είναι μόνο το κορυφαίο κατόρθωμα να μετατραπεί ένα ηχηρό «Οχι» του λαού σε «Ναι» της κυβέρνησης και μετά να πετυχαίνει νέα εκλογική νίκη· είναι κυρίως ότι, ενώ κάθε νέο μέτρο συνοδεύεται από γοερό κλάμα, είτε από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ είτε από την πλευρά των ΑΝΕΛ ή και από τους δύο, κι ενώ έχουν χαθεί μήνες, αν όχι χρόνια, προσπάθειας να επανακάμψει η οικονομία, η Ελλάδα παραμένει στις ράγες της ευρωπαϊκής της πορείας. Ούτε από το ευρώ φύγαμε ούτε από την Ε.Ε. Η κυβέρνηση αποδέχθηκε τη νέα δανειακή σύμβαση, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επετεύχθη, ψηφίστηκαν νέα προαπαιτούμενα μέτρα, υπεγράφη η σύμβαση παραχώρησης 14 αεροδρομίων και –χθες– αποσύρθηκε το «παράλληλο πρόγραμμα» με το οποίο η κυβέρνηση επιχειρούσε, χωρίς την άδεια των δανειστών, να αμβλύνει τις εντυπώσεις για την παραδοχή των απαιτήσεών τους.
Ο «πόνος» του αρμοδίου υπουργού που υπέγραψε τη σύμβαση παραχώρησης των αεροδρομίων ίσως ήταν αναπόφευκτος για τον ίδιο, αλλά δεν συγκίνησε κανέναν άλλο. Σημασία έχει ότι η σύμβαση υπεγράφη. Αξέχαστα έμειναν και τα δάκρυα του Ανδρέα Λοβέρδου το 2010, όταν παρουσίαζε νόμο που άλλαζε το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας – μεγαλύτερη σημασία έχει ότι ο νόμος αυτός θα είναι η βάση νέων μέτρων τον επόμενο χρόνο. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν συνεχώς πως αναγκάζονται να κάνουν πράγματα ενάντια στη θέλησή τους. Αλλά τα κάνουν. Δείχνουν την ευελιξία που πρώτος έδειξε ο Αλέξης Τσίπρας όταν επέλεξε την προσωπική ταπείνωση από την εθνική καταστροφή.
Η επιμονή στην προηγούμενη πορεία είχε τεράστιο κόστος. Το ότι οι περισσότεροι Ελληνες είχαν προνοήσει να έχουν χρήματα κρυμμένα στα σπίτια τους μπορεί να άμβλυνε τις άμεσες επιπτώσεις των περιορισμών στη διακίνηση κεφαλαίων, αλλά οι μακρόχρονες επιπτώσεις στην οικονομία δεν έχουν μετρηθεί ακόμη. Η υπερήφανη «διαπραγμάτευση» είχε ως πιο απτό αποτέλεσμα την απώλεια και του τελευταίου ίχνους εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και εταίρων. Η συνεχόμενη έλλειψη σταθερότητας στην οικονομία οδηγεί στην απομάκρυνση πιθανών επενδυτών – Ελλήνων και ξένων. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που πωλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στους ψηφοφόρους πριν από τη «στροφή» του Ιουλίου: η κυβέρνηση δεν έχει πολλές επιλογές, εκτός εάν θέλει να προτείνει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και να ακολουθήσει τον δρόμο των πουριτανών και παραμυθάδων που αποσχίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αφού μιλάμε για την άβυσσο μεταξύ λόγων και έργων, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Ελληνές του μπορούν να επενδύουν στην εικόνα του ασυμβίβαστου και την ίδια ώρα να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία – από την αποδοχή νέου μνημονίου έως την καταγγελία του συμφώνου συμβίωσης, το οποίο πέρασε από τη Βουλή με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Είναι εξίσου αξιοθαύμαστο (χωρίς ειρωνεία) πως μέσα στη γενική ταραχή η κυβέρνηση προχωρεί σε μέτρα με πολιτικό ρίσκο όταν θα μπορούσε να τα αποφύγει. Οταν πριν από λίγο καιρό ο κ. Τσίπρας είπε ότι οι σκύλοι μπορεί να ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι συνεχίζει, μήπως σκεφτόταν και τον εταίρο του και όχι μόνο την αντιπολίτευση; Μήπως ήθελε να μας πει –όσον αφορά τον ίδιο– να κρίνουμε όχι από τα αλυχτήματα, αλλά από το αποτέλεσμα;