Πόσο θ’ αντέξει άραγε το «σύμφωνο συμβίωσης» του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες; Η ιστορία, κι αυτή ακόμα η ταπεινή που ζούμε εμείς σήμερα, αποτελώντας υλικό για τους μελλοντικούς ιστοριογράφους, είναι γεμάτη εκπλήξεις και απρόοπτα. Καλύτερα λοιπόν ν’ αφήσουμε στην άκρη την τέχνη της εικοτολογίας, η οποία προκαλεί τόσο μεγαλύτερη δυσπιστία όσο περισσότερες «αποκλειστικές πληροφορίες» από «κύκλους που ξέρουν» και από «στενά περιβάλλοντα» επικαλείται. Αλλωστε, αν πέρυσι τέτοιον καιρό έλεγε κάποιος ότι σ’ έναν-δυο μήνες η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ θα δώσει τη σκυτάλη στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, θα δίναμε στα μαντικά λεγόμενά του όση σημασία δίνουν οι υπερασπιστές του «πατρός Παστίτσιου» στις προφητείες του πατρός Παΐσιου, οι οποίες μέρα παρά μέρα γίνονται πρωτοσέλιδοι γιγαντότιτλοι στην εφημερίδα που συντάσσεται στο Αγιον Ορος, εκτυπώνεται στους Δελφούς και διανέμεται από την «Τειρεσίας – Κάλχας – Aγιοι Γέροντες Α.Ε.». Γιγαντότιτλοι είτε εσχατολογικού τρόμου σημαντικοί («ήγγικεν το τέλος του κόσμου!») είτε εθνικής υπερηφάνειας δηλωτικοί: «Εθεάθη ο Μεγαλέξανδρος στην Κόκκινη Μηλιά κι ο Διγενής επί κενταύρου στις Μηλιές του Πηλίου».
Οπως φάνηκε και με τη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης που έλυσε κάποια από τα δεσμά των ομόφυλων ζευγαριών, οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία των μειονοτήτων παραμένουν στην ίδια χαώδη μεταξύ τους απόσταση που βρίσκονταν και προ κυβερνητικής σύμπραξης. Δεν κόλλησαν βέβαια αριστεροσύνη οι ΑΝΕΛ. Κι ας επικαλείται ο μιλιταριστής αρχηγός τους την παράδοση της Αριστεράς για να δώσει κύρος στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς του για τη στράτευση των γυναικών. Ακροδεξιό κόμμα ήταν, ξενοφοβικό και σωβινιστικό. Και αυτό παραμένουν. Ακόμα κι αν πούμε ότι πιέστηκαν να επιδοθούν σε «στοχαστικές προσαρμογές» ή να αμβλύνουν το λεξιλόγιό τους, ουδόλως άλλαξαν. Οπερ σημαίνει δύο τινά: είτε δεν πιέστηκαν (από τον πρωθυπουργό, ποιον άλλον; τον κ. Φλαμπουράρη τάχα, που τώρα υμνεί τους Κεντρώους του κ. Λεβέντη;) είτε αδιαφόρησαν παγερά για τις πιέσεις. Και αδιαφόρησαν γνωρίζοντας ότι, αν και η λεόντειος μοίρα στη συγκυβέρνηση δεν είναι δική τους, δίχως τη δική τους παύει να υπάρχει και η του λέοντος.
Αλλη είναι λοιπόν η γνήσια μορφή του ερωτήματος: Για πόσο ακόμα είναι διατεθειμένος ο ΣΥΡΙΖΑ να υφίσταται τη διάβρωσή του από τους ΑΝΕΛ, και εν ονόματι ποιων «υπέρτερων αγαθών»; Πόσο αποφασισμένος είναι να συνεχίσει να ανέχεται τη διαβολή των ιδεών του από τους συγκατοίκους του; Και έως πότε θα κρίνει ήσσονος σημασίας (κάτι σαν πολυτελές αίσθημα) την προσβολή που νιώθουν πολλοί ψηφοφόροι του από κάθε παρέμβαση του κ. Καμμένου στα εθνικά, στα μεταναστευτικά, στα στρατιωτικά, κ.ο.κ.; Να καταπιούν άραγε τη δυσαρέσκειά τους με διευκολυντικό τη σκέψη ότι γλίτωσαν τουλάχιστον από τον υπουργειοθήρα κ. Νικολόπουλο;