Από την ίδια τους την υφή, οι επέτειοι και οι πανηγυρικές εκδηλώσεις δεν είναι το καταλληλότερο έδαφος για να φυτρώσει η αυτοκριτική, σε κάπως σοβαρή μορφή. Αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τον επετειακώς πανηγυρίζοντα, αλλά και όσους βρίσκονται απέναντί του, ως ιδεολογικοί ή κομματικοί πολέμιοι. Αλλά και ευρύτερα, στο εθνικό πεδίο και όχι στο κομματικό, οι επετειακές ευκαιρίες χάνονται άγονες, αφού ο επίσημος λόγος (κρατικός, εκπαιδευτικός, εκκλησιαστικός, στρατιωτικός κ.ο.κ.) αναπαράγει μιμητικά ό,τι ανέμπνευστο κατέληξε να σημαίνει ο όρος «πανηγυρικός»: εγκώμιο τόσο υπερβολικό, που αυτοακυρώνεται αλλά και αυτοσαρκάζεται· και τόσο υψηλής θερμοκρασίας, που αυτοαπανθρακώνεται, αφήνοντας πίσω του τις στάχτες του ναρκισσισμού.
Οπως αναμενόταν, η αυτοκριτική διάσταση έμεινε στο επίπεδο των νύξεων στην ομιλία του κ. Αλέξη Τσίπρα στο Τάε Κβον Ντο, με αφορμή τον ένα χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, συν το βαρίδι των ΑΝΕΛ και τους Οικολόγους και πια μείον τη Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη, τον κ. Γλέζο, την κ. Κωνσταντοπούλου, τον κ. Βαρουφάκη κ.ά. Και κυρίως, μείον τον ενθουσιασμό του περυσινού Ιανουαρίου. Μείον την παγιδευτική εντέλει σιγουριά πως η λαϊκή ετυμηγορία είναι ένα υπερόπλο ικανό να σε προστατέψει όχι μόνον από τους πολλούς και ισχυρούς πολεμίους σου, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, αλλά και από την ίδια την πιθανή δική σου αναντιστοιχία με τις τεράστιες απαιτήσεις των καιρών: από την απρονοησία σου, τη λειψή προπαρασκευή σου, την εν τοις πράγμασι αποδειχθείσα μετριότητα αρκετών στελεχών σου.
Κι ωστόσο, αν όχι η κυβέρνηση στο σύνολό της, τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαινε ιδιαίτερα ωφελημένος αν ο πρόεδρός του αποφάσιζε να πρωτοτυπήσει, όπως ήταν άλλωστε μία από τις υποσχέσεις στο ξεκίνημα του 2015. Αν, συνειδητοποιώντας ότι οι ακροατές του, στο Φάληρο και στο πανελλήνιο, δεν περίμεναν αυτοεπιβεβαιωτικά συνθήματα, ασκούσε την προσωπική και κομματική αυτοκριτική με τον μοναδικό τρόπο που έχει νόημα και πιθανώς αποτέλεσμα: με ειλικρίνεια και γενναιότητα. Υπεύθυνα. Να κάνει τον απολογισμό ενός πολιτικά πυκνότατου έτους όχι με την ακίνδυνη και ανέξοδη μέθοδο που λατρεύουν τα κόμματα («ναι, βέβαια, κάναμε και κάποια λάθη…»), αλλά προσδιορίζοντας ορισμένες έστω από τις αιτίες που οδήγησαν σταδιακά στην αντικατάσταση της συνθηματολογημένης ελπίδας από την απογοήτευση. Να υποδείξει, χωρίς να προσφύγει στην ευκολία της συνωμοσιολογίας και στην αναμενόμενη εχθρότητα των άλλων, τι υποχρέωσε τον ΣΥΡΙΖΑ να απομακρυνθεί από πολλές εξαγγελίες του και τι συνέτρεξε ώστε να καταφέρει να υλοποιήσει πολύ λίγες από εκείνες που ταιριάζουν στη δηλωμένη ιδεολογία του.
Αν το έπραττε, θα κάλυπτε και το κενό που άφησε η επετειακή κριτική που άσκησαν στην κυβέρνηση τα άλλα κόμματα. Κριτική μανιχαϊστικών συνθημάτων και ρηχών ευφυολογημάτων από αυτάρεσκους μηχανισμούς, τάχα αλάθητους, που αδιαφορούν επίσης για τη δική τους υποχρέωση στην αυτοκριτική. Επιτέλους, δεν υπάρχει ούτε ένας που να λάθεψε; Ούτε ένας που να το παραδέχεται;