Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στο βίντεο του κ. Γιάννη Μιχελογιαννάκη με τους Κρητικούς αγρότες, οι οποίοι τον περικύκλωσαν έξω από τον τηλεοπτικό σταθμό CretaTV (17.2.2016), δεν ήταν το τρομοκρατημένο βλέμμα του βουλευτή· πολύ λογικό αφού ήταν πολλοί κι αγριεμένοι και εκείνος μόνο ένας. Ηταν όλες οι ανοησίες που άκουγε, αριστερές και ακροδεξιές, ασχέτως αν αυτές εκστομίζονταν με την πραγματικά αξιαγάπητη κρητική ντοπιολαλιά.
Εκεί ήταν συμπυκνωμένη όλη η ρητορική της κρίσης: οι αριστεροί φόβοι για τους πολίτες που κάθονται στους «καναπέδες» και δεν εξεγείρονται· οι ιαχές της πλατείας για «κρεμάλες» στους «ψεύτες, προδότες, απατεώνες» πολιτικούς· συν η οργή ενός νεαρού για το γεγονός ότι το πρωθυπουργικό αεροσκάφος δεν προσγειώθηκε για ανεφοδιασμό στη Ρόδο. Αυτό βεβαίως δεν ήταν αγροτικό αίτημα, αλλά ο καλός λαϊκισμός, όλα τα αλέθει. Ουδείς είπε σ’ αυτό το παιδί, ότι η Ρόδος είναι ελληνικό -ελληνικότατο!- νησί, αλλά από τη συνθήκη εκχώρησής της από τους Ιταλούς το 1947 είναι και αποστρατιωτικοποιημένο. Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος ανήκει στην ελληνική πολεμική αεροπορία και τυπικώς η Τουρκία είχε κάθε δικαίωμα να το ζητήσει. Το πρόβλημα ήταν στον σχεδιασμό της πτήσης από το ΥΕΘΑ, γιατί δημιούργησε (έστω λόγω προχειρότητας) ένα πρόβλημα που δεν έπρεπε να δημιουργηθεί.
Ο λαϊκισμός που και ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε τα προηγούμενα χρόνια βρήκε πρόθυμους ηλεκτρονικούς διαύλους και εμπότισε τα μυαλά των πολιτών με πολλές ανοησίες. Τώρα τον λούζονται τα κυβερνητικά στελέχη, αλλά κάποιος, κάποια στιγμή, πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Πρέπει να εκπαιδεύσει τους πολίτες. Να μιλήσει όχι μόνο σε ό,τι αφορά τους αγώνες διεκδίκησης -κάτι που η Αριστερά ξεχείλωσε μέχρι τη σφαίρα του παρανοϊκού- αλλά και τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Είτε αυτή η πραγματικότητα έχει να κάνει με τις ανάγκες του ασφαλιστικού, είτε με τις αντοχές της οικονομίας, είτε με τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει η χώρα. Κι αυτό διότι πολλοί κόσμοι είναι εφικτοί, αλλά από την εμπειρία γνωρίζουμε ο λαϊκισμός (αριστερός και δεξιός) επιλέγει τους χειρότερους. Και η σημερινή κατάσταση στην οποία μας οδήγησαν οι προηγούμενοι λαϊκισμοί, δεν είναι η χειρότερη δυνατή. Το βασικό πρόβλημα κάθε λαϊκισμού είναι ότι δεν έχει πάτο, ακόμη και όταν οδηγεί τις κοινωνίες στο μη περαιτέρω.