Εγκλωβίστηκαν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα; Χαράς ευαγγέλια για τους διακινητές, που βρήκαν την ίδια πληθωρική πελατεία σε νέο πεδίο δράσης, όχι στα τουρκικά παράλια, αλλά κατά μήκος των ελληνικών εθνικών οδών, σε πάρκα και πλατείες (π.χ. πλ. Βικτωρίας), δίπλα και μέσα σε γυμναστήρια ελληνικών πόλεων, έξω από σταματημένα πούλμαν, σε πρόχειρους καταυλισμούς και σε αυτοσχέδια κέντρα φιλοξενίας. Εναντι 3.000-4.000 ευρώ το κεφάλι (μέχρι τώρα η διευκόλυνση της χερσαίας μετάβασής τους στα σύνορα κόστιζε μερικά εκατοστάρικα), υπόσχονται να τους περάσουν μέσω Αλβανίας (προσώρας) στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Οι κυβερνήσεις όλων των εμπλεκόμενων χωρών εμφανίζονται ανίκανες να τιθασεύσουν το τέρας των μαφιών που γιγαντώνεται ανεμπόδιστα κάτω από τη μύτη των Αρχών, εκμεταλλευόμενο την ανθρώπινη ανάγκη. Τρέφεται από την αδράνεια των κρατών, ανδρώνεται από τις ευαίσθητες γεωπολιτικές «ισορροπίες», αναβαθμίζεται από κάθε αναζωπύρωση συγκρούσεων.
Τα λεφτά της διακίνησης είναι πολλά, ξεπερνούν τα 6 δισ. ευρώ ετησίως, και διαχέονται σε όλη τη μαφιόζικη πυραμίδα, αλλά και σε ντόπιους και εκπροσώπους των Αρχών. Η παρανομία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν συγκοινωνεί με τη νομιμότητα. Στα τουρκικά παράλια, όπου συνωστίζονται κοντά 2 εκατ. άτομα, οι μαφίες είναι «συνεταίροι» με τμήματα της στρατοφυλακής, της ακτοφυλακής, τοπικούς άρχοντες και πολιτικούς παράγοντες, που κάνουν τα στραβά μάτια σε δίκτυα σωματεμπόρων, ένοπλους «καπεταναίους» και κυκλώματα παραχαρακτών. Κόσμος και υπόκοσμος. Ο δεύτερος υπάρχει επειδή υφίστανται η ακριβοπληρωμένη «επιείκεια» ιθυνόντων και η αδιαφορία πολιτών απέναντι σε «μακρινά», ξένα προς εμάς εγκλήματα.
Διότι δεν είναι αυτή η εγκληματικότητα και ο πακτωλός του αιματοβαμμένου βρώμικου χρήματος τα οποία απασχολούν τον πολίτη, μολονότι τον εμπλέκουν. Είναι η δυνητική (ή και υπαρκτή) εγκληματικότητα και η εξαθλίωση των μεταναστών, που βρίσκονται πλέον μες στις αυλές τους. Για να τους απασχολήσουν και να διατηρήσουν το βάρος και τον κοινωνικό τους αντίκτυπο, θα πρέπει να προσδεθούν σε λαοφιλή στερεότυπα, να ενταχθούν σε μυθοπλαστικά κλισέ. Μόνο τότε ο «άτυχος» ή οι «άτυχοι» θα αποκτήσουν ανθρώπινη διάσταση, θα γίνουν μανάδες, παιδιά, πατεράδες, οικογένειες με προσωπική ζωή, όνειρα, σκέψεις, αισθήματα…
Οσο οι ενσαρκώσεις του άλματος των ανθρώπων από την κόλαση του θανάτου στην Εδέμ της ζωής προξενούν φόβο αντί για (πανευρωπαϊκή) συνεργασία, αποσαθρώνουν αντί να ενισχύουν την οργάνωση, την ακεραιότητα και τη δεκτικότητα των πολιτισμένων κοινωνιών τόσο αυτές θα ηττώνται από την ακόρεστη ωμότητα του εγκλήματος που ποδοπατεί την τάξη και την ηρεμία τους.
Συναλλαγές, εξαγορά λειτουργών, εκβιασμοί, αιχμαλωσίες, βασανισμοί ταλαίπωρων για την απόσπαση των «ναύλων», ξέπλυμα και ασπίλωτη επιφάνεια ζωής. Μερικές φορές, για να δούμε πραγματικά, πρέπει να κλείσουμε τα μάτια – η αντίληψη εξαντλείται από το βάρος του ιδωμένου.