Κάθε κυβέρνηση έχει ένα success story! Ολες θεώρησαν στο παρελθόν, όπως θεωρούν και τώρα, ότι βρίσκονται σε κάβο (!) και μόλις διαβούν τα ταραγμένα νερά θα εισέλθουν σε περιοχή νηνεμίας και το σκάφος θα βρεθεί σε ειδυλλιακές περιοχές. Θα πλέουν (όχι μόνον) σε πελάγη ευτυχίας αλλά θα είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους, καθώς οι χαρούμενοι ψηφοφόροι θα δικαιωθούν για τις επιλογές τους!
Το αισιόδοξο αφήγημα της σημερινής κυβέρνησης στηρίζεται στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, μετά την οποία οι θεσμοί θα δώσουν τη δόση που περιμένουμε από πέρυσι και επιπλέον οι οίκοι αξιολόγησης θα αναβαθμίσουν τα ελληνικά ομόλογα. Αυτό θα επιτρέψει στην ΕΚΤ να δεχθεί ομόλογα ελληνικού Δημοσίου ως κάλυψη για τη χρηματοδότηση των τραπεζών και έτσι μια νέα, ανέλπιστη ρευστότητα θα κατακλύσει την εγχώρια αγορά…
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το κυβερνητικό σενάριο, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού και την επιστροφή στην ανάπτυξη χάρη στον τουρισμό και τη βελτίωση των συνθηκών στην ευρωπαϊκή αγορά. Και η προηγούμενη κυβέρνηση είχε ανάλογο σενάριο, η υλοποίηση του οποίου αποδείχθηκε ανέφικτη, ενώ έχει μείνει στη μνήμη μας η φράση του Ανδρ. Παπανδρέου για την έξοδο από το τούνελ που υποτίθεται ήταν (τότε) ορατή.
Το πρόβλημα με τα αισιόδοξα σενάρια είναι ότι σπανίως υλοποιούνται. Αλλωστε, δεν καταρτίζονται για να υλοποιηθούν αλλά για να προσφέρουν μια περίοδο άνεσης και ευχάριστης αναμονής, αναγκαία προκειμένου να πραγματοποιηθούν πολιτικοί ελιγμοί. Το πραγματικό πρόβλημα της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι στηρίχθηκε σε σειρά υποσχέσεων που αποδείχθηκαν ψεύτικες. Ενδεχομένως ορισμένες από τις υποσχέσεις διατυπώθηκαν, ενώ οι εμπνευστές τους γνώριζαν ότι δεν πρόκειται (δεν μπορούν) να υλοποιηθούν. Γι’ αυτό η κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο προκειμένου να κάνει τις αναγκαίες διευθετήσεις. Επιδιώκει να εξασφαλίσει π.χ. να μη μειωθούν (όλες) οι συντάξεις επειδή υποσχέθηκε ότι δεν θα μειωθεί (καμιά) σύνταξη. Επειδή οι τελευταίοι μήνες ήταν καταστροφικοί, η κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας έγινε ορατή αλλά και αισθητή στα δημόσια ταμεία, προσπαθεί να αποσπάσει την έγκριση των θεσμών για νέες φορολογίες. Αυτές που θα αφορούσαν μόνον την ντόπια ολιγαρχία. Στην πραγματικότητα βέβαια προτείνουν να αυξηθούν οι φόροι για όσους έχουν μισθό από 1.500 ευρώ και πάνω! Προφανώς δεν καταργείται ο ΕΝΦΙΑ και η μοναδική διευκόλυνση για την οποία η κυβέρνηση δίνει «σκληρή μάχη» είναι να πληρώσουμε σε περισσότερες δόσεις…
Και σπεύδει να υιοθετήσει προτάσεις όπως την επιβολή φόρου σε κάθε τραπεζική συναλλαγή που προφανώς θα επιβαρύνει την οικονομία συνολικά για να καταφέρει να εκπληρώσει, έστω μέρος, των προεκλογικών υποσχέσεων. Η προτεραιότητα είναι να διαφυλαχθούν τα επιχειρήματα που χρειάζεται η κομματική ρητορική. Να διαμορφώσουμε «αριστερά» επιχειρήματα κι αν δεν υπάρχουν να… πρωτοτυπήσουμε. Να ιδιωτικοποιούμε τον ΟΛΠ κλαίγοντας, να κλείνουμε τα σύνορα κατηγορώντας την Ευρώπη, να μειώνουμε το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζόμενων για να διατηρήσουμε τις συντάξεις που τελικά πληρώνονται από τους εργαζομένους!
Αυτή είναι η χρησιμότητα που έχουν τα αισιόδοξα σενάρια. Κρύβουν την πραγματική όψη της πραγματικότητας.