Οι αστοχίες της κυβέρνησης στο προσφυγικό δεν είναι λίγες. Αρκετές τις έχουν ήδη παραδεχτεί τα στελέχη της, αν και η παραδοχή αποκτά νόημα μόνον όταν οδηγεί σε απτή αλλαγή στάσης. Ανετοιμότητα, και λόγω λαθεμένης ερμηνείας των πραγμάτων· ανεπαρκής συντονισμός, παρά τη συγκρότηση διαφόρων συντονιστικών οργάνων· υπουργικός φατριασμός από την πλευρά του κ. Καμμένου (ισχύει φυσικά και στην περίπτωση αυτή το «όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν», ή μάλλον θα μένουν άυπνοι από την αγωνία για το επόμενο χτύπημα του «ανένδοτου Πάνου»). Επιπλέον, μακρά απουσία ή ισχνότατη παρουσία στην Ειδομένη, με αποτέλεσμα οι πρόσφυγες να εκτίθενται όχι μόνο στο κρύο και τη βροχή αλλά και στα ύπουλα σενάρια περί ανοίγματος των συνόρων, άρα και στον κίνδυνο.
Λάθος, σοβαρότατο, παρ’ όλη την επίκληση του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η άνευ αστερίσκων έστω συνυπογραφή μιας συμφωνίας που όχι μόνο κατατάσσει την αντιδημοκρατικότατη Τουρκία στις ασφαλείς χώρες, αλλά μετακινεί και πολλούς πρόσφυγες στην κατηγορία των μεταναστών. Και μάλιστα των επισήμως αποκαλουμένων «παρατύπων». Δηλαδή όσων κρίνονται από την ευρωπαϊκή ελίτ μη προστατευτέοι και μη δικαιούμενοι άσυλο, κατά συνέπεια αποδιοπομπαίοι ή «επαναπροωθητέοι»· κι ας απειλείται η ζωή τους. Λάθος και η υπερβολική εμπιστοσύνη στο εταιρικό και αλληλέγγυο πνεύμα των υπόλοιπων χωρών της Ε.Ε., που περιφρονούν όσα περί μετεγκατάστασης υπέγραψαν στην αρχή, εξ υποκρισίας ορμώμενοι: Στην Ισπανία θα έπρεπε να έχουν ήδη μετεγκατασταθεί 17.000 πρόσφυγες από την Ιταλία και την Ελλάδα, και μέχρι στιγμής έχουν πάει εκεί μόλις 18 άνθρωποι, ολογράφως: δεκαοχτώ. Δεν πά’ να λέει ο Πάπας…
Από την άλλη, θα ήταν λάθος, σκέτη κακεντρέχεια μάλλον, να μετρηθεί σαν σφάλμα της κυβέρνησης η επιμονή της να αρνείται την άσκηση βίας εναντίον των προσφύγων. Αρκετή βία, σωματική, ψυχική, οικονομική, έχουν γευτεί τόσο στην πατρίδα τους, είτε η Συρία είναι είτε το Αφγανιστάν, όσο και στη διαδρομή τους, ώσπου να εγκλωβιστούν στον Πειραιά ή στην Ειδομένη. Κι ωστόσο δεν λείπουν σε κομματικά γραφεία ή σε τηλεοπτικά πάνελ εκείνοι που απαιτούν να πέσει ράβδος εδώ και τώρα, βέβαιοι ότι με μια-δυο ροπαλιές στο κεφάλι το μυαλό πήζει γρηγορότερα. Και σαν φανατικοί της πάσης νομιμοφροσύνης, αδιαφορούν ακόμα και για το γεγονός ότι τα δύο τρίτα του προσφυγικού πληθυσμού είναι γυναικόπαιδα. «Ας μην τα κουβάλαγαν μαζί τους», απαντούν με τον κοινό, κοινότατο νου τους.
Είναι οι ίδιοι πάνω κάτω με αυτούς που, τάχα σοκαρισμένοι, Πλεύρηδες, «Ομάδες Αλήθειας», διαδικτυακοί εθνοφύλακες, κ.ά., καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι διά του τριλέπτου ειδήσεων στα αραβικά, στην ΕΡΤ, προδίδει τα ιερά και τα όσια της φυλής και παραδίδει τα κλειδιά της χώρας στο Ισλάμ. Είχε δίκιο ο Αϊνστάιν: «Δύο πράγματα δεν έχουν τέλος: το σύμπαν και η βλακεία. Και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος».