Μέρος της δουλειάς των υπουργών, των υφυπουργών, των δημάρχων, όλων τέλος πάντων όσοι ασκούν εξουσία, είναι να εμφανίζονται στα κανάλια και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και να δίνουν συνεντεύξεις στις εφημερίδες. Για να διαλέγονται (έστω κι αν η τέχνη του διαλόγου, της ουσιαστικής συζήτησης, δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη, τουλάχιστον στην τηλεόραση), να απαντούν και να λογοδοτούν, αφού η λογοδοσία δεν είναι απλώς ένα μέρος της δουλειάς τους και της ηθικής της ευθύνης που πρέπει να τη διαπνέει. Είναι η καθαυτό υποχρέωσή τους, η ουσιωδέστερη ρήτρα στο δεσμευτικό συμβόλαιο που υπογράφουν με αυτόν που τους εκχωρεί προσωρινά και υπό όρους την εξουσία τους. Και εννοώ φυσικά τον εντολοδότη πολίτη, όχι τον οποιονδήποτε, επίσης προσωρινό, πρωθυπουργό.
Αλλο αυτό όμως και εντελώς άλλο οι πληθωριστικές εμφανίσεις. Η τηλεοπτική υπερβολή μπορεί να ικανοποιεί τη φιλαυτία του καθενός και να υπηρετεί τις φιλοδοξίες του, εντέλει όμως συμβάλλει στην υποκατάσταση της πολιτικής πράξης από την πολιτικολογία, και μάλιστα σε μια εκδοχή της που δεν προϋποθέτει ιδιαίτερη βαθύτητα σκέψης. Αναμφίβολα, υπήρξαν και υπάρχουν πολιτικοί που προτιμούν το γραφείο τους παρά το τηλεοπτικό στούντιο. Το ότι δεν είναι αυτός ο κανόνας φαίνεται και από το έθιμο που αναπτύχθηκε την τελευταία δεκαετία πάνω-κάτω: κάθε πρωθυπουργός φροντίζει στην ομιλία του στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο να παροτρύνει τους υφισταμένους του να μην ενδίδουν στον παντοδύναμο, είναι η αλήθεια, πειρασμό της δημοσιότητας· να συχνάζουν στο γραφείο τους παρά στο γυαλί· να δρουν παρά να ρητορεύουν και μάλιστα αστόχαστα.
Το έθιμο αυτό το τίμησε και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, τον Ιανουάριο του 2015. Δεν εισακούστηκε. Το επιβεβαιώνει αυτό και το γεγονός ότι αισθάνθηκε υποχρεωμένος να επανέλθει στις ίδιες προτροπές και τον Σεπτέμβριο του 2015, με τον σχηματισμό της δεύτερης κυβέρνησής του. Εισακούστηκε μήπως τη δεύτερη φορά, έστω μέχρις ενός σημείου; Δεν προκύπτει, αν και αυτό είναι ίσως ένα από τα ήσσονος σημασίας πράγματα που ο μεν ίδιος τα είπε απλώς για να ειπωθούν, αρκετά δε από τα μέλη της κυβέρνησής του τα άκουσαν με τη δέουσα τηλεοπτική προσοχή, αλλά μόνο για να τα ξεχάσουν σχεδόν αμέσως.
Το αποτέλεσμα ευδιάκριτο. Κάποιοι χάνουν το (υφ)υπουργικό τους αξίωμα επειδή τους ξεφεύγουν στο μικρόφωνο λέξεις και σκέψεις (ή λέξεις άνευ σκέψης) που δεν καταφέρνουν να τις μαζέψουν εκ των υστέρων· όπως ο κ. Π. Σγουρίδης των ΑΝΕΛ, υφυπουργός Υποδομών. Αλλοι, μέρα παρά μέρα κι ένας, μετέρχονται την παραδοσιακή μέθοδο «παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου», ακόμα κι όταν οι ίδιες οι δηλώσεις τους, σαφείς, δεν επιτρέπουν τη χρήση του τεχνάσματος αυτού. Και υπάρχουν και κυβερνητικοί που κρίνουν το γυαλί πρόσφορο τόπο για να καταθέσουν την τηλεοπτικώς αναλώσιμη διαφοροποίησή τους από κάποιο νόμο ή μέτρο. Αυτοαντιπολιτευόμενη διακυβέρνηση, ωστόσο, μάλλον δεν νοείται.