Οτι η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση της χώρας είναι αξιοθρήνητη, ουδείς αμφιβάλλει. Οτι δεν έχουν λάβει σάρκα και οστά σοβαρά σχέδια για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, είναι προφανές. Ετσι κάθε πρόταση από ξένους επενδυτές προς το ελληνικό Δημόσιο για κέρδη εκατομμυρίων έχει αντίκτυπο ανεκδότου. Οπως η κοινοποίηση από τον υπουργό Αμυνας Πάνο Καμμένο, των δύο προτάσεων, από Αραβες και Ισραηλινούς, για την αξιοποίηση έκτασης στη νήσο Φλέβες: από το Αμπου Ντάμπι για τη δημιουργία resort 22.000 θέσεων και από το Ισραήλ για τη δημιουργία Silicon Island, δηλαδή ενός πρότυπου κέντρου υψηλής τεχνολογίας, βιοτεχνολογίας, έρευνας και ανάπτυξης, με 60.000 εργαζομένους. Προτάσεις που εκτιμήθηκε ότι θα φέρουν στα ταμεία του στρατού, από την ενοικίαση των εκτάσεων, περί τα 200 εκατ. ευρώ (το υπουργείο Αμυνας διαθέτει 2.000 ακίνητα, επιφάνειας 260.000 στρεμμάτων, αξίας 23 έως 37 δισ. ευρώ). Είχε προηγηθεί ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Μάρδας με το «πλούσιο υποσύνολο» Σύρων προσφύγων που θα επενδύσουν στην Ελλάδα και με το «θερινό Νταβός» (παγκόσμιο πολιτιστικό κέντρο, που θα κρατά ζωντανό όλο τον χρόνο το νησί Αιγιλεία), σχέδια τα οποία ξεδίπλωσε και πάλι, προχθές, στον ΣΚΑΪ, ενώ για τα σχόλια που αυτά προκάλεσαν, είπε: «Οι λάτρεις της μιζέριας το αντιμετώπισαν πολύ βιαστικά, με επικριτικό και ειρωνικό τρόπο. Δεν θα ακούσουμε άτομα που τρομάζουν όταν βλέπουν ότι πάει να γίνει κάτι διαφορετικό στη χώρα».
Είθε! Διότι μέχρι στιγμής, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Ενα σημαντικό μέρος της δημόσιας περιουσίας, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα και δεκάδες χιλιάδες κτίρια, παραμένει ακινητοποιημένο και αναξιοποίητο χάνοντας την αξία του. Οικοδομήματα άδεια να ρημάζουν ενώ δημόσιες υπηρεσίες στεγάζονται αλλού με υψηλό νοίκι, είτε διότι δεν απασχολούν σοβαρά τους ιδιοκτήτες τους (ορισμένοι φορείς του Δημοσίου μοιάζουν ως προς το κοινό έχειν –όχι τις απολαβές στελεχών και υπαλλήλων– με εκείνους τους ασκητές που αρνούνται την κατοχή του παραμικρού αντικειμένου), ή διότι η (μη) διαχείρισή τους αποφασίζεται κυρίως με πολιτικά κριτήρια… κατόπιν συγκρούσεων διοικητών – συνδικαλιστών, ατέρμονων ατελέσφορων διαβουλεύσεων…
Ωστόσο, η ζωή είναι και ένα πεδίο εκδήλωσης του ενθουσιασμού μας. Τα θαύματα του κόσμου προκύπτουν ακριβώς από την εμμονή στην υπέρβαση. Απόλυτες καταστάσεις δεν υφίστανται όταν έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στη διακύμανση των στιγμών… Επειτα, δεν υπάρχει άνθρωπος που θα έκανε την παραμικρή πράξη χωρίς το συναίσθημα ότι αυτή είναι η μοναδική αναγκαιότητα. Αυτή η προσήλωση στον στόχο είναι το απόλυτο θεμέλιο, η αναντίρρητη αρχή όλων των πραγμάτων…
Κι όταν το όνειρο σβήσει; Το γνωρίζουμε: την αλληλοδιαδοχή θριάμβων και αποτυχιών καθορίζει ο πανάρχαιος νόμος που λέγεται μοίρα. Σ’ αυτή τη λέξη δεν καταφεύγουμε όταν προδομένοι από τις εξελίξεις αισθανόμαστε την παραμονή μας σε τούτο τον κόσμο αδιέξοδη, μια παράλογη και άδικη κατάρα; Οι λέξεις είναι ελεήμονες, η εύθραυστη ουσία τους μας ξεγελά, μας παρηγορεί.