Η ταραχή που προκάλεσε στους επιγόνους η πρόθεση του Ιδρύματος της Βουλής να διοργανώσει τον Ιούνιο εκδηλώσεις προς τιμήν του γενάρχη του ΠΑΣΟΚ, στα 20 χρόνια από τον θάνατό του, έδειξαν ότι ακόμα υπάρχουν πολλοί που διεκδικούν τον τίτλο του αυθεντικότερου εκπροσώπου και συνεχιστή του. Κι αυτό ενώ δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι εξακολουθεί να υπάρχει αδιάθετο πολιτικό κεφάλαιο με την επωνυμία «Ανδρέας Παπανδρέου» ή ότι το ονοματεπώνυμο αυτό διατηρεί άθικτη την αίγλη του, ακόμα και στον κόσμο που πίστεψε περισσότερο τον «μάγο Αντρέα» και τον τίμησε κατ’ επανάληψη με την ψήφο και τη στράτευσή του.
Ετσι, σαν μάγος, λατρεύτηκε ο δεύτερος στη σειρά των πρωθυπουργών Παπανδρέου από πλήθος Ελλήνων, τα αισθήματα των οποίων διήγειρε μαεστρικά από την εξέδρα. Στον τομέα αυτό παραμένει ασυναγώνιστος, αν και πολλοί φιλοδόξησαν να τον μιμηθούν. Να μιμηθούν ακόμα και τον τρόπο που συλλάβιζε τις λέξεις ή τόνιζε την προπροπαραλήγουσα. Και η αλήθεια είναι ότι, εκτός πολλών άλλων, σημάδεψε και τη γλώσσα και την εκφορά της, και την πολιτική ρητορική σαν τέχνη θεατρική, σαν μέθοδο ταχυδακτυλουργική, ικανή να πείσει (διά της συναισθηματικής εμπλοκής πάντα), ακόμα κι όταν έπεφτε σε κραυγαλέες αντιφάσεις, για το επικατάρατο ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ των μονοπωλίων κτλ.
Για τον Αντρέα, όπως τον αποκαλούσαν όσοι είχαν αποφασίσει να τον βλέπουν σαν μεγάλο τους αδερφό, ο λαός είχε πάντα δίκιο, επειδή Λαός, φωνή του λαού και γνήσιος διερμηνευτής των πόθων του, ήταν ο ίδιος, εξ ορισμού, και κανείς άλλος· ούτε καν τα πρωτοπαλίκαρά του στο ΠΑΣΟΚ (οι απομυθοποιητές ας θυμηθούν ότι στα πρωτοπαλίκαρα συμπεριλαμβάνονταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο κ. Τσοχατζόπουλος). Οσοι μιλούν σήμερα για λαϊκισμό, χωρίς καλά καλά να κατέχουν το νόημά του ή να συνειδητοποιούν πως είναι και οι ίδιοι θεράποντές του, θα ωφελούνταν ιδιαίτερα αν μελετούσαν το φαινόμενο στην ιδρυτική ανδρεοπαπανδρεϊκή εφαρμογή του.
Σαν στυλ, ο ανδρεοπαπανδρεϊσμός αποδεικνύεται από τους -ισμούς που αντέχουν περισσότερο, και σε πολιτικές περιοχές μάλιστα ξένες προς το ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα, στην οιηματική χρήση της ορολογίας. Η απόφαση του Ανδρέα να βαφτίσει Κίνημα τον σχηματισμό του για να δείξει πως είναι κάτι υπέρτερο και ευγενέστερο του συνήθους κόμματος (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα είχε ονομάσει, άλλωστε, την αντιχουντική οργάνωσή του, όταν η ΕΔΑ επέλεγε, πολύ πιο σεμνά, το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο) βρήκε έκτοτε πολλούς μιμητές. Ακόμα κι όταν πρόκειται για ολιγάριθμη παρέα, τα βαφτίσια γίνονται σε κολυμβήθρα κινήματος. Εξ ου και το ήδη ακίνητο Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών του κ. Αβραμόπουλου. Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γ.Α. Παπανδρέου. Η αυτοχαρακτηριζόμενη «κόμμα-κίνημα» Πλεύση Ελευθερίας της κ. Κωνσταντοπούλου. Και το Κίνημα για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη (DIEM 25) του κ. Βαρουφάκη. Πανευρωπαϊκό αυτό. Σκόντο θα κάνουμε;