Καταπνίγοντας την παρόρμηση να ασχοληθούμε και από αυτό το πόστο με τον διχασμό που κάποιοι με τις δηλώσεις τους θέλουν ντε και καλά να επιβάλουν στην κοινωνία, παίρνουμε το αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς τα Ανω Πατήσια. Είναι Κυριακή απόγευμα, γύρω στις 5, με τον ήλιο να σε τυφλώνει, και στρίβοντας από τη λεωφόρο Γαλατσίου προς τη Νάξου, ψάχνοντας το αθλητικό κέντρο της Γκράβας, ζηλέψαμε φευγαλέα τους φίλους που εκείνη την ώρα ήταν ακόμα στη θάλασσα.
Πάντως δεν υπήρχε περίπτωση να χαθούμε. Στα στενά, το ρεύμα του κόσμου σε καθοδηγούσε. Από παντού έβγαιναν παρέες παιδιών και οικογένειες, με τους μικρούς να τραβούν το χέρι των γονιών τους να πάνε πιο γρήγορα να πιάσουν θέση. «Αντε ρε μπαμπά!». Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε παίξει πάλι τον μαγεμένο του αυλό και χιλιάδες παιδιά τον είχαν ακολουθήσει.
«Αυτή την Κυριακή εγώ και ο Θανάσης θα βρισκόμαστε στην Γκράβα, ώρα 5.30, σας περιμένουμε όλους εκεί. Είσοδος ελεύθερη!», είχε γράψει πριν από λίγες ημέρες στο Twitter, μήνυμα που οι κεραίες των πιτσιρικάδων έπιασαν με τη μία. Θα ήταν η τρίτη στάση στη φετινή περιοδεία των «Antetokoumbros», όπως κάποιος επιτυχημένα τούς ονόμασε κάποια στιγμή και έκτοτε επικράτησε, στην Ελλάδα. Μετά τη Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο, ο Γιάννης, ο αδελφός του Θανάσης, έτερο αστέρι, παρέα με φίλους τους γνωστούς μπασκετομπολίστες, θα έπαιζαν έναν ακόμη αγώνα επίδειξης στην Αθήνα. Αλλά όχι όπου κι όπου. Στα ανοιχτά της Γκράβας. «Εκεί που παίζαμε κι εμείς μικροί», όπως δήλωσαν οι ίδιοι.
Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν πάνω από έξι χιλιάδες, από την Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Σεπόλια, όλη την Αθήνα. Ανάμεσά τους, όπως ήταν φυσικό, και πάρα πολλά παιδιά μεταναστών, από τη Νιγηρία, όπως η οικογένεια Αντετοκούνμπο, και άλλες χώρες της Αφρικής, από τη Συρία, από τη Ρουμανία και την Αλβανία, από τις Φιλιππίνες. Αυτές είναι οι γειτονιές τους, αυτοί είναι οι δρόμοι τους, εδώ πάνε σχολείο, σ’ αυτά τα γήπεδα μετρούν τις ικανότητές τους κι εδώ ονειρεύονται κι αυτά να ξεχωρίσουν. Την Κυριακή απολαύσαμε το θέαμα τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Λετονός σταρ των Νικς της Νέας Υόρκης Κρίσταπς Πορζίνγκις έκαναν ασύλληπτα πράγματα, αλλά η εικόνα των χιλιάδων παιδιών που πλημμύριζαν τις κερκίδες, σκαρφάλωναν στα γύρω τοιχάκια, γαντζώνονταν στο συρματόπλεγμα του γηπέδου, χειροκροτώντας μαζί με τους φίλους τους τούς ήρωές τους, ήταν επίσης μαγική.
Και ταυτόχρονα ακαταμάχητα φυσιολογική. Δεν ήταν ίδιοι, δεν ήταν και διαφορετικοί, ήταν απλώς όλοι μαζί ένα ζεστό απόγευμα στα Πατήσια, κάνοντας το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου: βλέποντας μπάσκετ. Οταν οι διαχωριστικές γραμμές τοποθετούνται αυθαίρετα, απορρίπτονται σαν ξένο σώμα από τον ίδιο τον οργανισμό της κοινωνίας. Και να που, τελικά, δεν αποφύγαμε εντελώς την παγίδα του σχολιασμού της επικαιρότητας.