«Επιτυχημένος πολιτικός είναι εκείνος ο οποίος λέει αυτά που πιο συχνά σκέφτεται ο λαός, με πιο δυνατή φωνή» έλεγε ο Θίοντορ Ρούζβελτ. Είναι τέτοια περίπτωση ο Γιώργος Καμίνης; Οχι. Ολες οι δημόσιες τοποθετήσεις του δεν έχουν ίχνος λαϊκισμού, δεν μιλάνε στην καρδιά του μέσου Ελληνα, ακούς πάντα τον δημόσιο λειτουργό. Αναλύει τον δαιδαλώδη χάρτη της δημόσιας διοίκησης και κυρίως μέχρι πού φτάνει η δική του, περιορισμένη αρμοδιότητα (συνεπώς και η ανύπαρκτη δυνατότητα παρέμβασής του). Εχει ακόμα τη ρητορική του Συνηγόρου του Πολίτη, που γνωρίζει άριστα τα γρανάζια της κρατικής μηχανής και δεν θα τα παρακάμψει ακόμα και αν δεν λειτουργούν, διότι είναι βαθιά μέσα του ριζωμένη η πίστη στις θεσμικές διαδικασίες. Συνήθως, αναφέρεται περισσότερο στους λόγους που ο δήμος φαίνεται αναποτελεσματικός παρά χτυπά το χέρι στο τραπέζι με τα απίστευτα που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν εξεγείρεται, δεν είναι στον χαρακτήρα του. Δεν μπορεί ή δεν θέλει; Αντιπροτείνει θεσμικές μεταρρυθμίσεις απέναντι στο μπάχαλο, ευρωπαϊκά γιατρικά σε τριτοκοσμικές ασθένειες δηλαδή. Και στο τέλος θα κάνει κάτι τολμηρό, αφού έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια διαβούλευσης με τις διαλυμένες ή απρόθυμες κρατικές υπηρεσίες. Αυτό έχει τεράστιο κόστος για την εικόνα του. Δίνει την εντύπωση του έρμαιου της κρατικής ανεπάρκειας και όχι του πολιτικού που θα προχωρήσει σε ρηξικέλευθες λύσεις.
Τελευταίο παράδειγμα, η κλοπή των προτομών στην καρδιά της Αθήνας, που προκάλεσε την αίσθηση ότι η πόλη είναι παραδομένη στο χάος. Ο Μπουτάρης, την επομένη, θα είχε φωνάξει τα κανάλια στο Πνευματικό Κέντρο και με την αμεσότητά του θα έλεγε: «Τι να κάνω ρε παιδιά; Να τα φυλάω εγώ και οι υπάλληλοι με σκοπιές; Αφού η αστυνομία δεν επαρκεί!». Ο Ψινάκης ή ο Γκλέτσος θα είχαν σκαρφιστεί κάτι επικοινωνιακό· από εισβολή με τρακτέρ στον χώρο μέχρι ειδική φρουρά των αγαλμάτων που θα ερχόταν από την Κίνα. Ο Καμίνης -αρκετές ημέρες μετά- έδωσε συνέντευξη Τύπου. Είπε ότι έχει στείλει επιστολή στον Τόσκα. Υστερα ότι ο δήμος δεν έχει αρμοδιότητα να παρέμβει. Τέλος, ανακοίνωσε ότι επιτέλους θα αποσύρει κάποια από τα γλυπτά που είναι σε δημόσια θέα και κινδυνεύουν. Aναγκαία, ίσως, απόφαση. Η ερώτηση είναι: μήπως έπρεπε να είχε δράσει νωρίτερα, επιδεικνύοντας πυγμή και όχι θεσμική υπακοή;