Περνούν τα χρόνια, περνούν οι δεκαετίες, περνούν οι κυβερνήσεις, φαίνεται ωστόσο ότι και των εκάστοτε κυβερνώντων το ρεπερτόριο και των εκάστοτε αντιπολιτευομένων παραμένει φτωχό. Το απαρτίζουν τέσσερις-πέντε ατάκες που έρχονται και επανέρχονται, παρότι υστερούν καταφανώς σε πνευματική λάμψη και σε πολιτική πειστικότητα. Είναι αναπόφευκτο, για παράδειγμα, να ακούμε κάθε ελεγχόμενο υπουργό να απαντάει με αυτοαθωωτική μονοτονία ότι «διαστρεβλώθηκαν οι δηλώσεις του», ακόμα κι αν τις έχουν καταγράψει δέκα κάμερες και τριπλάσια μαγνητόφωνα, χάρη και στις δυνατότητες που προσφέρει η εξελιγμένη τεχνολογία. Και είναι μοιραίο να ακούμε συχνά-πυκνά ένα δεύτερο απαντητικό μοτίβο από την πλευρά όσων κυβερνούν: ότι οι ενστάσεις κατά των λόγων και των έργων τους υπαγορεύονται από χαλκεία και συνωμότες και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ανάμεσα στις συχνόχρηστες αντιπολιτευτικές ατάκες εξέχουσα θέση κατέχει το μοτίβο του αποπροσανατολισμού του λαού και της παραπλάνησής του, μοτίβο προσφιλές και στη μείζονα αντιπολίτευση και στην ελάσσονα. Το διαπιστώνουμε και τώρα, με αφορμή τη σκοπούμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου, διά της εισαγωγής ενός συστήματος που προσεγγίζει την απλή αναλογική, άρα τείνει προς την εξίσωση του βάρους όλων των ψήφων και την άρση του προκαταβολικού διαχωρισμού τους σε ισχυρές-εξουσιοδότριες και σε παρακατιανές-οιονεί άχρηστες. Βλέπουμε δηλαδή κόμματα κατά τα λοιπά αντίπαλα (Ν.Δ., ΚΚΕ, Ποτάμι, Πλεύση Ελευθερίας) να συγκλίνουν, άσχετα από την ειδικότερη ρητορική τους, στην ίδια γνωμάτευση-καταγγελία: ότι «η κυβέρνηση με την αλλαγή ατζέντας επιχειρεί να αποπροσανατολίσει και να παραπλανήσει τον λαό».
Η άποψη αυτή δεν έχει μείνει ποτέ ορφανή. Πάντα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις πρόθυμες να την υιοθετήσουν και να την προβάλουν, μολονότι δεν είναι απλώς προβληματική, αλλά κατάφωρα προσβλητική για το ίδιο τον λαό τον οποίο υποτίθεται πως υπερασπίζει. Αλήθεια, πόσο εκτιμά την κοινωνία οποιοσδήποτε πρεσβεύει (όχι κατ’ ιδίαν αλλά δημοσίως και στεντορείως) πως οι ιδέες της και τα αισθήματά της επαναρυθμίζονται έπειτα από κάθε κυβερνητική τακτικίστικη ενέργεια και δεν υπάρχουν αυτοτελώς, αγκυρωμένα στην καθημερινή εμπειρία;
Πόσο σέβεται τον λαό όποιος φρονεί, και το λέει, πως άγεται και φέρεται από τα κυβερνητικά τεχνάσματα (πραγματικά ή θρυλούμενα), πως η συμπεριφορά του είναι συμπεριφορά εξαρτημένου, αν όχι ανδρείκελου; Πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι ο συνταξιούχος θα ξεχάσει τις περικοπές του γητεμένος από την «αλλαγή ατζέντας»; ότι ο άνεργος και ο «ευέλικτα» ή μαύρα εργαζόμενος θα «αποπροσανατολιστούν» πέφτοντας θύματα κάποιων κυβερνητικών τρικ; ότι ο δεινώς φορολογούμενος θα «παραπλανηθεί» άνευ αντιστάσεων, σαν πλάσμα άβουλο και δίχως μνήμη; Μα τόσο μικρή είναι τελικά η κομματική εμπιστοσύνη στην ευθυκρισία και την ωριμότητα των πολιτών, παρότι τις δοξολογούν εθιμικά;