Διάβασα χθες ένα άρθρο του Γιώργου Κυρίτση στην «Αυγή» με τίτλο «Αγ. Κωνσταντίνου 12». Επειδή κάποτε η «Καθημερινή» ήταν στον κάθετο δρόμο, στην οδό Σωκράτους και περνούσα πολλές φορές από εκεί, μπορώ να πιστοποιήσω ότι όντως τα γραφεία της «Αυγής» είναι άθλια. Και μπορώ να φανταστώ, όπως γράφει ότι «Και σήμερα “Αυγή” είναι οι άνθρωποι που τον χειμώνα παγώνουν και το καλοκαίρι ιδρώνουν στην Αγ. Κωνσταντίνου 12». Ομως από εκεί και πέρα, υπάρχει ένα προβληματικό στοιχείο, το οποίο ξεκινά από τη στιγμή που ο ίδιος είναι βουλευτής του Σύριζα και αρθρογραφεί στην «Αυγή» κατηγορώντας όσους ασκούν κριτική στο ήθος και το ύφος της ότι ενίοτε εργάστηκαν κι εκείνοι στην «Αυγή» αλλά «έφυγαν για άλλα μαγαζιά, για να καταξιωθούν». Δεν είναι κάπως οξύμωρο το γεγονός ότι ακριβώς το ίδιο έκανε κι ο Γιώργος Κυρίτσης; Νομίζω ότι εκεί έγκειται και η επιφύλαξη των επικριτών της σημερινής «Αυγής». Οτι ένα στο παρελθόν ασυμβίβαστο και ενίοτε αναρχικό φύλλο, που δυσκολευόταν να υπακούσει ακόμη και στη γραμμή ενός μικροσκοπικού κόμματος, βρέθηκε σήμερα να πλειοδοτεί σε φιλοκυβερνητισμό και «γλείψιμο» του κυβερνώντος Σύριζα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Συχνά π.χ. στα αυτοκαταργηθέντα «Ενθέματα» ασκήθηκε κριτική στην κυβέρνηση σε πολλούς τομείς. Και ο αποχαιρετισμός του επικεφαλής Στρατή Μπουρνάζου και των συνεργατών του δημοσιεύτηκε αυτούσιος, χωρίς παρεμβάσεις, που δεν ξέρω αν θα γινόταν ανεκτό σε πολλές ελληνικές εφημερίδες.
Θυμάμαι επίσης τον περασμένο Μάιο τον τίτλο «Οφσάιντ για τις οffshore», που είχε προκαλέσει αίσθηση αφού στρεφόταν κατά της πρωτοβουλίας της κυβέρνησης για νομιμοποίηση των υπεράκτιων εταιρειών για υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς και άλλους αξιωματούχους. Νομίζω ότι όλους εμάς τους νοσταλγούς της «Αυγής» του Κύρκου, του Χρυσοστομίδη και του Γιάνναρου λοιπόν, δεν μας ενοχλεί που η «Αυγή» έπαψε να είναι μια εφημερίδα σεμνή και ταπεινή, ένας έντυπος Πανιώνιος, όπως ισχυρίζεται ο Κυρίτσης, αλλά η σύγχυση ρόλων που δημιουργεί στην ίδια και τους συντάκτες της η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία. Πόσο απλό είναι για την εφημερίδα να αντιμετωπίσει κριτικά τις εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, ο οποίος υπήρξε επί μακρόν διευθυντής του φύλλου; Και πόσες φορές ασκήθηκε κριτική στη σύμπραξη Σύριζα-Ανεξαρτήτων Ελλήνων; Η απάντηση μάλλον είναι μια: «Οταν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ηταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) “τις συμμαχίες της ανάγκης”, τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Οχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Οχι και να “υποχρεώνονται” οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ώς πού;». Διά χειρός Βασίλη Πάικου, για μια φορά, μια ανοιξιάτικη αυγή του 2016…