Η γενική, η κυρίαρχη εικόνα που εκπέμπουμε ως κοινωνία όσον αφορά τη στάση μας έναντι συνανθρώπων-συμπολιτών μας με δυσκολίες ή δυσχέρειες κίνησης είναι απογοητευτικά εξοργιστική. Ενδεικτικά παραδείγματα από την καθημερινότητα; Στάθμευση αυτοκινήτων ή δίκυκλων μηχανών σε ράμπες πεζοδρομίων ειδικά κατασκευασμένες για διέλευση καροτσιών (γονείς με μικρά παιδιά ή/και ανάπηροι), παρκάρισμα σε ειδικές θέσεις αυτοκινήτων για οδηγούς με αναπηρία, «κατάληψη» των ειδικών διαδρόμων –προοριζόμενων για κίνηση τυφλών– στα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν βέβαια και δεν έχουν κακοτεχνίες από τραπεζοκαθίσματα, από διαφημιστικές πινακίδες παρακείμενων μικροεπιχειρήσεων ή και από αυθαίρετες κατασκευές περιπτέρων.
Δίδυμο αδερφάκι αυτής της χυδαία προκλητικής συμπεριφοράς είναι πως σχεδόν άπαντες οι υπόλοιποι έχουμε εθιστεί σε αυτή την εικόνα, πως τη θεωρούμε φυσιολογική και περίπου δεν αντιδρούμε. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δε, αστυνομία και δήμοι, αφήνουν ατιμώρητη την αυθαιρεσία. Ολα τούτα, έχουν άμεση σχέση με την παιδεία.
Στο ελληνικό σχολείο διαχρονικά «μαθαίνουμε» αμέτρητα άχρηστα –έως και τα άμφια των κληρικών– αλλά ποτέ –ποτέ!– τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Το να είμαστε πολίτες. Για ένα έθνος, για ένα λαό που έχει εφεύρει τον Καιάδα, όλα έχουν την εξήγησή τους: και το ότι έχουμε μετατρέψει τους ανθρώπους με αναπηρία σε θύματα διαρκούς κοινωνικού ρατσισμού. Στο ίδιο πλαίσιο: κυβερνήσεις (που εκλέγουμε) και κράτος (που συνδιαμορφώνουμε) αδιαφορούν προκλητικά και διαρκώς για την ειδική εκπαίδευση: όχι μόνο δεν υπάρχουν κτιριακές δομές, εκπαιδευτικό πρόγραμμα, εξειδικευμένο προσωπικό, αλλά και ειδικότερα ζητήματα βρίσκονται σε αδιέξοδο. Τις προάλλες, κατά τη συνεδρίαση της Βουλής των Εφήβων, η κυρία Μαρία Φλιούρα, μαθήτρια ειδικού σχολείου της Πρότυπης Βιοτεχνικής Μονάδας ΟΑΕΔ Λακκιάς, έλεγε απευθυνόμενη στον παριστάμενο υπουργό Παιδείας: «Το σχολείο μου είναι σχολείο επαγγελματικής κατάρτισης. Παρ’ όλα αυτά, το πτυχίο μου δεν έχει επαγγελματικά δικαιώματα. Εκπαιδεύομαι για ένα επάγγελμα που δεν έχω δικαίωμα να ασκήσω στο μέλλον. Πριν από δύο χρόνια, ο τότε υπουργός Παιδείας, ο κ. Λοβέρδος, δεσμεύθηκε δημόσια στη Βουλή των Εφήβων σε μαθητή του σχολείου μας ότι το πτυχίο μας θα αποκτήσει επαγγελματικά δικαιώματα, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Και σας ρωτώ, κύριε υπουργέ: Πώς ένα παιδί μπορεί να πηγαίνει με χαρά και ενδιαφέρον στο σχολείο, όταν το πτυχίο του δεν του ανοίγει νέους ορίζοντες; Ποια είναι τελικά η ευαισθητοποίηση απέναντι στα άτομα με αναπηρία; Πώς θα λύσουμε την παιδική φτώχεια, αν δεν συνδέσουμε το σχολείο με την αγορά εργασίας;».
Ο κ. Ν. Φίλης απάντησε: «Οσα είπατε είναι σωστά και θα ήθελα εκ μέρους της πολιτείας να εκφράσω την αυτοκριτική ή και την ντροπή μας, διότι η ειδική εκπαίδευση στο σύνολό της είναι παραμελημένη». Ακολούθησαν μερικές υποσχέσεις και άλλα τόσα «θα».
Προσπερνώ το γεγονός ότι εδώ και τουλάχιστον έξι χρόνια έγινε συζήτηση στη Βουλή για νέο νομοσχέδιο ολικής αντιμετώπισης του θέματος. Προσπερνώ ότι οι παρατηρήσεις από τους ενδιαφερόμενους φορείς που συμμετείχαν στην κοινοβουλευτική διαβούλευση έφταναν σε σημείο να διορθώσουν ακόμη και τη χρησιμοποιούμενη από τους πολιτικούς ορολογία «ειδική αγωγή» και «άνθρωποι με ειδικές ανάγκες» με τα ορθά «ειδική εκπαίδευση» και «άνθρωποι με αναπηρία». Καταγράφω μόνον ότι πέρασαν τα χρόνια και νομοσχέδιο δεν παρουσιάστηκε, δεν κατατέθηκε, ούτε στον ενάμιση χρόνο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω την οργή μου. Και την ντροπή μου για όλα αυτά.