Σίγουρα υπήρχε μια εποχή που η ανηφόρα προς τις διακοπές ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, που νεράιδες ύφαιναν όνειρα στον ύπνο σου για την επικείμενη καλοπέραση και ξήλωναν κλωστή κλωστή τα άγχη του χειμώνα. Σίγουρα υπήρχε. Για να το λένε.
Σήμερα στις διακοπές αποβάλλεις απλώς την ποσότητα στρες που έχεις συσσωρεύσει στον αγώνα σου να φύγεις διακοπές. Πασχίζοντας να συγκεντρώσεις το απαιτούμενο ποσό, να διευθετήσεις εκκρεμότητες μηνών, να σκανάρεις τη χώρα για προσφορές, να τις βρεις, να τις χάσεις, να τις κλείσεις, να το μετανιώσεις, να συνεννοηθείς με την παρέα σου για το πού, το πότε, το γιατί, και ούτω καθεξής.
Με αυτά τα μπαγκάζια φύγαμε για ένα 5νθήμερο road trip σε Εύβοια και Χαλκιδική. Με αυτά, και 20 ευρώ στην τσέπη. Γιατί πάνω στην επίλυση των περί ων ο λόγος εκκρεμοτήτων, οικονομικών κατά κύριο λόγο, ξεχάσαμε ότι δεν κάνουν μαζί μας διακοπές και τα capital controls. «Λυπούμαστε, έχετε ξεπεράσει το όριο ανάληψης», επαναλάμβανε το ΑΤΜ την ημέρα της εκδρομής. «Κανένα πρόβλημα», σκεφτήκαμε αφελώς εμείς, καθώς ξεχυνόμασταν στην εθνική, με τη χρεωστική κάρτα στα δόντια. Με τα κέρματα από τσέπες και τσεπάκια που έφταναν ίσα ίσα για τα διόδια φτάσαμε στη Βόρεια Εύβοια με τον αέρα του νικητή. Εκεί η τύχη άρχισε να στερεύει. Οι ταβέρνες στο χωριό «δεν έχουν μηχάνημα (σ.σ. POS)» ή «έχει χαλάσει» ή «το έχουν παραγγείλει στην τράπεζα από τον χειμώνα αλλά δεν έχει έρθει ακόμα». Χωρίς να μας πάρει από κάτω, ξεκινήσαμε για Χαλκιδική με τον αέρα τού δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.
Πού να φανταστούμε ότι δεν μπορείς να αγοράσεις με κάρτα εισιτήρια για το φέρι-μποτ που σε περνάει στην ηπειρωτική χώρα. Αλλά δεν μπορείς. Ετσι, το 20ευρω στην τσέπη θυσιάστηκε στο εκδοτήριο του λιμανιού. Μπροστά μας 360 χιλιόμετρα διαδρομής ώς τον τελικό προορισμό, πέντε σταθμοί διοδίων, δύο ευρώ σε κέρματα στην τσέπη. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν έχω. «Τι κάνουμε;» ρωτήσαμε την εταιρεία διαχείρισης του αυτοκινητοδρόμου στο τηλέφωνο. «Κανένα πρόβλημα, δηλώνετε αδυναμία πληρωμής, ξέρουν στα γκισέ». Πράγματι, δίνεις ταυτότητα στον υπάλληλο, σταθμεύεις κάπου δεξιά στον δρόμο, περιμένεις έναν άλλο υπάλληλο, υπογράφεις ένα διπλότυπο όπου αναγνωρίζεται το χρέος σου και φεύγεις. Η ιδέα που είχαμε να αγοράσουμε e-pass ώστε να αποφύγουμε τη διαδικασία δεν ευδοκίμησε, αφού για να ενεργοποιηθεί απαιτούνταν είκοσι ευρώ, αλλά αποκλειστικά και μόνο στη χάρτινη μορφή τους.
Εχοντας συγκεντρώσει ουκ ολίγη χαρτούρα από τα διόδια (σ.σ. στις νέες εκκρεμότητες να προστεθεί ότι οφείλουμε να καταβάλουμε το οφειλόμενο ποσό εντός 15νθημέρου), φτάσαμε επιτέλους στο τέρμα της διαδρομής. Στο τρίτο μαγαζί του ειδυλλιακού θερέτρου που ρωτήσαμε δέχονταν κάρτες ευτυχώς, οπότε και ήπιαμε ένα ωραιότατο τζιν τόνικ στο ηλιοβασίλεμα, βλέποντας το ποτήρι προφανώς μισογεμάτο.