Επιτροπεία, επιτήρηση, κηδεμονία, όποιον όρο κι αν επιλέξουμε για να περιγράψουμε τη σχέση ασφυκτικής εξάρτησης της χώρας από τους πιστωτές της, το νόημα παραμένει βαρύτατο. Και ανυπόφορα μειωτικό για όσους κατοικούν αυτόν τον τόπο, τόσο τις παλαιότερες γενιές, ιδίως όσες μάτωσαν για την ανεξαρτησία και την ελευθερία του, όσο και τις νεότερες, που αναγκάζονται να αποδεχτούν ότι τα φτερά τους τσακίστηκαν πριν καν να τ’ ανοίξουν. Δίχως την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, στόχος κοινός υποτίθεται (τουλάχιστον στο επίπεδο της ρητορικής) για όλες τις κυβερνήσεις στα χρόνια των μνημονίων, ούτε την «εθνική κατάθλιψή» μας θα ψευτογιατρέψουμε ούτε τη μετανάστευση νεανικών εγκεφάλων θα ανακόψουμε. Θα παραμένουμε καθηλωμένοι στην επικράτεια που ορίζεται από το αποκαρδιωτικό δίστιχο του Γιώργου Σεφέρη: «Φυραίνει ο τόπος ολοένα / χωματένιο σταμνί».
Οσα συνέβησαν –εντός και εκτός Ελλάδος– μετά την κυβερνητική απόφαση να δοθεί ένα έκτακτο γλίσχρο βοήθημα στους εξουθενωμένους συνταξιούχους και να «παγώσει» προσωρινά ο ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου που επωμίζονται το βάρος του προσφυγικού πιστοποίησαν για μία φορά ακόμα δύο τινά: Πρώτον, πως οι δανειστές, και κατεξοχήν οι ευφημιστικώς αποκαλούμενοι εταίροι, εννοούν στην απόλυτη κυριολεξία του τον όρο επιτροπεία (αν όχι και προτεκτοράτο, στην περίπτωση των Γερμανών) και απαιτούν να υλοποιείται στα πάντα, τα μικρά και τα μεγάλα, χωρίς την παραμικρή χαλάρωση. Αδιάφοροι για οτιδήποτε απορρέει από την έννοια της αλληλεγγύης, αδιάφοροι και για το γεγονός ότι η Ελλάδα ταλανίζεται οικονομικά από το προσφυγικό, εξαντλούν εις βάρος της, με αντιευρωπαϊκή και αντιδημοκρατική τιμωρητική διάθεση, όλη τους την αυστηρότητα, την οποία ξεχνούν επί χωρών είτε ισχυρότερων είτε πολιτικά συμβατών με το ευρωπαϊκό ιερατείο, ακόμα κι αν αυτές «ασεβούν» απέναντι στις ντιρεκτίβες της γερμανικής ηγεμονίας.
Το δεύτερο που πιστοποιήθηκε είναι η αδυναμία, η απροθυμία μάλλον, των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου να συνεννοηθούν έστω και για τα αυτονόητα. Απροθυμία που μορφοποιείται στις ακραίου περιεχομένου ατάκες που εξαπολύονται ένθεν κακείθεν. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να συμφωνήσουν εξαρχής (κι ας δυσαρεστούσε κάθε κόμμα τους φανατικότερούς του) ότι είναι αυτονόητο δικαίωμα μιας χώρας, αν επιθυμεί να (αυτο)αναγνωρίζεται ως κράτος ακέραιο και όχι κολοβωμένο, να διανέμει στους πολίτες της που βρίσκονται στη δυσχερέστερη θέση, και κατά τη βούλησή της, τα ποσά που αποδεδειγμένα υπερκαλύπτουν τους μνημονιακούς στόχους. Χωρίς εντυπωσιοθηρικούς αιφνιδιασμούς από τη μια πλευρά, και μιζέρια ή τραγελαφικές παλινωδίες από την άλλη.
Συνεννόηση, βεβαίως, δεν υπήρξε. Δεν την προβλέπει ο κομματικός εγωισμός, η εμμονή της εξουσίας. Και δεν δόθηκε έτσι μια κοινή, ισχυρή απάντηση στους πιστωτές πως η Ελλάδα δεν ανέχεται μια κηδεμονία πιο στυγνή και από τον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο που επιβλήθηκε το 1897-1898. Τόσο μακριά, τόσο κοντά.