Κανονικά, δεν θα ήταν είδηση. Γιατί να είναι είδηση ότι ο Κώστας Καραμανλής συναντήθηκε με την Ντόρα Μπακογιάννη; Η σχέση τους, όπως κάθε ζυμωμένη σχέση, έχει τη δική της ρουτίνα. Συναντιούνται τακτικά, κάθε δύο μήνες. Γιατί, λοιπόν, σε ένα κόμμα που βρίσκεται υποτίθεται σε πυρετό εκλογικής ετοιμότητας, εκλαμβάνεται ως μείζον το γεγονός ότι δύο παλαιές του δόξες ανταλλάσσουν αναμνήσεις και εκτιμήσεις;
Η συνάντηση δεν θα ήταν είδηση, αν η Ν.Δ. είχε αερίσει όλα τα δωμάτια και τους διαδρόμους της εσωτερικής της ζωής. Αν το κόμμα δεν ήταν, ας πούμε, ακόμη ευάλωτο σε συζητήσεις του τύπου ποιος δικαιούται και ποιος όχι να φέρει τον τίτλο του καραμανλικού.
Εκφραστής του θυμού για την απόπειρα του Καμμένου να σφετεριστεί την καραμανλική κληρονομιά ήταν ο νεότερος Καραμανλής, ο Κώστας του Αχιλλέα. Εκείνος, σύμφωνα με τη διατύπωση έμπειρου στελέχους, «καθάρισε» το θέμα, όπως του είχε ζητηθεί. Η εκτίμηση που κυριαρχεί στη Ν.Δ. είναι ότι, ούτως ή άλλως, το καμμενικό τέχνασμα δεν θα μπορούσε να έχει απήχηση. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα λύσει το πρόβλημα της δημοσκοπικής του καθίζησης υποδυόμενος τον καραμανλικό.
Το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό ο Καμμένος. Είναι η συζήτηση περί ώσμωσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τους Καραμανλικούς, που συντήρησε με τις δηλώσεις του ο Καμμένος. Ο Καραμανλής προσπαθεί εσχάτως συστηματικά να «σκοτώσει» αυτήν τη φιλολογία, και ας την τροφοδοτεί μέχρι και ο ίδιος ο Τσίπρας με δημόσιες κολακείες. Τι αξία έχουν, όμως, πια οι κολακείες, όταν προέρχονται από μια παραπαίουσα, τοξική εξουσία;
Το χθεσινό ραντεβού –και το νόημα που του δόθηκε μέσω διαρροών– εντάσσεται σε αυτή την ακολουθία ενεργειών που έχουν στόχο να διαλύσουν τα σενάρια περί βουβής συναίνεσης. Και η Ντόρα; Πού είναι η θέση της σε αυτό το εσωκομματικό κάδρο;
Αψηφώντας τις ερμηνείες για τη βελούδινη υποβάθμισή της στην πυραμίδα των τομεαρχών, η πρώην υπουργός –και πρώην τομεάρχης– Εξωτερικών έχει ανεβάσει τελευταία τον κομματικό της μεταβολισμό. Ανοιξε πρώτη το μέτωπο με τον Καμμένο, διασκεδάζοντας έτσι και τις φήμες για τη λειτουργικότητα των παλαιών διαύλων μεταξύ του προέδρου των ΑΝΕΛ και της οικογενείας Μητσοτάκη. Ενώ προβάλλει και την πρώιμη, προεκλογικού χαρακτήρα, βουτιά της στην κομματική βάση, με περιοδείες σε κάστρα της νεοδημοκρατικής ενδοχώρας, μέχρι τα Γιαννιτσά, ώς το Κιλκίς.
Η διαχείριση της συνάντησης με τον Καραμανλή εξυπηρετεί τον ρόλο που φάνηκε εξαρχής να διεκδικεί η Μπακογιάννη στη Ν.Δ. του Κυριάκου. Απαντώντας εμμέσως σε όσους αξίωναν την οικειοθελή απόσυρσή της στα μετόπισθεν, λόγω οικογενειακής ποσόστωσης, η Μπακογιάννη αντέτασσε τη χρησιμότητά της ως εσωκομματικής γέφυρας όχι μόνο με τους καραμανλικούς, αλλά και με άλλους κομματικούς παράγοντες που μπορεί να έβλεπαν τη νεομητσοτακική ηγεσία με καχυποψία.
Το ερώτημα είναι κατά πόσον έχει πια χρεία τέτοιας μεσιτείας ο Μητσοτάκης. Με τον ίδιο τον Καραμανλή επικοινωνεί, λένε, απευθείας. Και χάρη στις δημοσκοπικές επιδόσεις του έχει εξασφαλίσει τη σιωπηρή ανοχή ακόμη και εκείνων των αδέσποτων αντιμητσοτακικών στοιχείων που δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσουν μαζί του την ίδια γλώσσα. Αν οφείλει να υπολογίσει κάποιος ως εξαίρεση τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, πρέπει ταυτόχρονα να αναρωτηθεί και ποιος μεσάζων, όσο ικανός κι αν ήταν, θα μπορούσε άραγε να επιλύσει την αντίφαση μεταξύ πραγματικότητας και συναισθήματος – μεταξύ της κομματικής ανάγκης και του θυμού κάποιου που αισθάνεται παραπεταμένο παραταξιακό κεφάλαιο.
Η Ν.Δ. που παρέλαβε ο Μητσοτάκης δεν είναι ίδια με τη Ν.Δ. σήμερα. Και αυτό φαίνεται να το έχει εντάξει στη χορογραφία της και η Ντόρα.
Για να περιγράψουν τη Ν.Δ. σήμερα, οι οστεοφύλακες της ελληνικής δεξιάς καταφεύγουν στον κοινό τόπο: Στον προθάλαμο, λένε, της εξουσίας «όλοι πάντα κάθονται σαν καλόγεροι». Αυτή η ψευτομοναστική πειθαρχία αρκεί για να συγκαλύψει, έστω και εφήμερα, τις ιδιαιτερότητες της εσωκομματικής ζωής που δεν μπορεί κανείς να τις καταλάβει πολιτικά. Που μπορεί να τις καταλάβει μόνο με το αίμα.