Στην πρόσφατη εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για Παιδεία και Ανάπτυξη, παριστάμενος που δήλωσε ότι εκπροσωπούσε την ένωση γονέων ιδιωτικών σχολείων, άρχισε να «κραδαίνει το δάχτυλο» –σε αυτό παρέπεμπε ο τόνος της φωνής του– στους ομιλητές (Γεράσιμο Κουζέλη, Νίκη Κεραμέως, Αγγελο Τόλκα, Γιώργο Μαυρωτά, Παναγιώτη Ευαγγελίου και Αννα Διαμαντοπούλου) διότι, όπως έλεγε, οι πολιτικοί δεν λαμβάνουν υπόψη τις θέσεις των γονιών.
Το ίδιο άκουσα χθες, από γονείς, επίσης, που διαμαρτύρονταν επειδή το υπουργείο Παιδείας δεν έλαβε υπόψη τις επιθυμίες των παιδιών (και των γονιών;) και ψαλίδισε θέσεις από σχολές ΑΕΙ υψηλής ζήτησης, όπως οι ιατρικές, οι νομικές και των μηχανικών. (Το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη αναλογία γιατρών στην Ευρώπη –6,3 ανά 1.000 κατοίκους, με τη δεύτερη Αυστρία στο 4,99– και ότι το ΤΕΕ μιλά για υπερπληθώρα μηχανικών δεν πρέπει να ληφθούν υπόψη από την πολιτεία;)
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα πεδία γκρίνιας. Η σχετική λίστα έχει πολλά «είδη» που εκδηλώνονται συνδυαστικά ή μεμονωμένα. Για παράδειγμα, γκρινιάζουν γονείς που θέλουν να επιβάλουν στο υπουργείο Παιδείας τι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά τους στο σχολείο (κάποιοι προσφεύγουν και στο ΣτΕ…).
Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι το υπουργείο πρέπει να αυξήσει τις ώρες των Αρχαίων, των Θρησκευτικών, της Βιολογίας, της Γυμναστικής, των Τεχνών στο σχολείο, την ίδια στιγμή που πιστεύουν ότι πρέπει να μειωθούν οι εβδομαδιαίες ώρες και ο φόρτος του παιδιού. (Για το πώς θα συμβούν όλα αυτά τα αντικρουόμενα, δηλώνουν αναρμόδιοι.)
Είναι και εκείνοι που πιστεύουν ότι κυρίως το εκπαιδευτικό σύστημα ευθύνεται για την αποτυχία του παιδιού στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Είναι και οι άλλοι που θεωρούν ότι το παιδί τους αδικείται από τους καθηγητές του σχολείου, και συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι όταν το παιδί περάσει στο πανεπιστήμιο (Πρόσφατα, έπεσα πάνω σε περίπτωση γονιού που ήθελε να διαμαρτυρηθεί στον πρύτανη ΑΕΙ επειδή ο γιος του θεωρούσε ότι ένας καθηγητής τον είχε αδικήσει στις εξετάσεις).
Οχι πως αποκλείεται οι γονείς να έχουν δίκιο στις διαμαρτυρίες τους. Ολες οι παραπάνω περιπτώσεις αδικίας έχουν καταγραφεί στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια. Ωστόσο, ας δούμε τη βαθύτερη αντίφαση. Την ίδια στιγμή που ως πολίτες μετέχουμε –το αρνείται κάποιος;– στον κύκλο της κοινωνίας και των θεσμών που έχει θεμελιωθεί εδώ και χρόνια, ως γονείς αναπαράγουμε τη στερεότυπη, άγονη γκρίνια, χωρίς ψυχραιμία και αυτοκριτική. Εμείς και οι παιδαγωγοί και οι παντογνώστες και οι αδικημένοι και, φυσικά, οι καλύτεροι όλων. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε η προέκτασή μας –τα παιδιά– να μην έχει τις «αρετές μας»;
Το δακρύβρεχτο κλισέ «μας στερούν τα όνειρά μας», που επαναλαμβάνουν αμήχανοι έφηβοι και μετέφηβοι θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για τις άδικες περικοπές, τη δημοσιονομική λιτότητα και την οικονομική κρίση, εξηγείται. Τα παιδιά έχουν μάθει να μηρυκάζουν τα τερτίπια των μεγάλων.