Διεξήχθη ο πρώτος γύρος εκλογών για την ανάδειξη προέδρου του νέου φορέα με εντυπωσιακή συμμετοχή και άψογη οργάνωση χάρις στην εμμονή του καθηγητού Νίκου Αλιβιζάτου. Δεν είναι πάντα άσχετοι ως προς τα πρακτικά όλοι οι θεράποντες της ακαδημαϊκής κοινότητος. Αυτά ως προς τα διαδικαστικά.
Αλλά ως προς την ουσία, το άκρως ενδιαφέρον είναι ότι η κάλπη έδειξε –πέρα από κάθε αμφιβολία– ότι οι οπαδοί και αυτής της παρατάξεως δορυφορούν γύρω από τον «σκληρό» πυρήνα και δυσπιστούν προς όσους υποδύονται ή πράγματι επιχειρούν να εκφράσουν αυτό που ασαφώς προσδιορίζεται ως «νέο». Οι δύο υποψήφιοι που θα αντιπαραταχθούν την Κυριακή είναι ΠΑΣΟΚ και μόνον. Αυτός είναι ο σιδηρούς κανόνας και ισχύει για όλα τα κόμματα και όχι αποκλειστικώς για τα άκρα.
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι η «εκσυγχρονιστική» τάση είναι ανύπαρκτη. Κάθε άλλο, και συχνά είναι η πλέον θορυβώδης. Το μειονέκτημα της τάσεως αυτής, στην οποία ανήκουν και άτομα καθ’ όλα αξιόλογα, είναι ότι ποτέ δεν διακινδυνεύουν να συγκροτήσουν κόμμα ενιαίο και να αντιπαραταχθούν στους αναχρονιστικούς ή σκοταδιστικούς πυρήνες. Αντ’ αυτού επιχειρούν, εκ του προχείρου πάντα, να δράσουν στο πλαίσιο των κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών συνασπισμών, επί ζημία της ψυχικής τους ηρεμίας, οικτίροντας το «χαμηλό» επίπεδο της «μάζας». Κινούνται, εν ολίγοις, στο πλαίσιο μιας ούτως ειπείν «ακήρυκτης εμφύλιας» αναμετρήσεως, εξασφαλίσεως ισορροπιών και άλλα παρόμοια συναφή.
Ωστόσο, ο «εκσυγχρονισμός» όχι απλώς υφίσταται, αλλά είναι και αναπότρεπτος. Και ανεξαρτήτως της θελήσεως όλων, εν τέλει, επιβάλλεται και δεν είναι άλλος από την προσαρμογή σε ό,τι ονομάζεται πραγματικότητα. Δεν υπάρχει πιο κραυγαλέο παράδειγμα από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τεράστια είναι η απόσταση από τη συμπεριφορά της ριζοσπαστικής Αριστεράς από το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, έως τη δραματική στροφή το καλοκαίρι του 2015, και τελικώς στην πλήρη εναρμόνισή του προς τις επιταγές του Eurogroup και των θεσμών.
Αντίστοιχη υπήρξε και η πορεία του ΠΑΣΟΚ, από την εμφάνισή του στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως έως την τελική «εκσυγχρονιστική μετάλλαξή» του επί της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη. Μόνο που η χρονική διάρκεια προσαρμογής υπήρξε πολύ μεγαλύτερη. Ας μην καταθλίβονται, κατά συνέπεια, οι αποκλεισθέντες από τον δεύτερο γύρο «εκσυγχρονιστές» του νέου φορέα. Οι μεταλλάξεις σε αυτήν τη χώρα γίνονται a la Greca, και ορθώς από μιαν άποψη. Δεν είμαστε όλοι οι «Ευρωπαίοι» ούτε ίσοι ούτε ίδιοι και, φυσικά, δεν είμαστε οι χειρότεροι.