Ο Τσίπρας έχει ένα ελαφρυντικό. Οι καρέκλες που έχει να μοιράσει δεν είναι πια ελκυστικές. Κάθε άλλο. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδείχτηκε απωθητική ακόμη και για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που –λογικά– σκέφτονται την επόμενη ημέρα. Σκέφτονται ότι ένα χαρτοφυλάκιο σε ένα απονομιμοποιημένο σχήμα, που πλέον διαχειρίζεται κυρίως τη φθορά του, είναι μάλλον βάρος παρά κέρδος. Ιδίως αν είναι χαρτοφυλάκιο υπό την ακτινοβολία του κυβερνητικού τους εταίρου.
Αν ο Τσίπρας έχει αυτό το ελαφρυντικό, ποια δικαιολογία έχει η Νέα Δημοκρατία – το μόνο κόμμα που μπορεί να είναι εκλεκτικό, επειδή δημοσκοπικά προσφέρει τις καλύτερες προοπτικές καριέρας; Ποιο σκεπτικό μπορεί να στηρίξει αλιεύματα από τον κουβά της ΔΗΜΑΡ, όπως η Κατερίνα Μάρκου – η μεταγραφή της οποίας κυοφορήθηκε μάλιστα για μήνες σαν να ήταν «πολιτικό γεγονός»;
Εντάξει. Πίσω από κάθε τέτοια επιλογή υπάρχει μια παραπολιτική εξήγηση. Αν αναζητήσει κανείς τον αντίστοιχο μύθο στην περίπτωση της περιπλανημένης βουλευτίνας –που με μιχελογιαννάκειο ευλυγισία εμφωλεύει από προχθές στην τρίτη της κομματική στέγη– θα πρέπει να έχει υπομονή. Θα πρέπει, ας πούμε, να δοκιμάσει να εξοικειωθεί με την εκλογική ενδοχώρα της Β΄ Θεσσαλονίκης. Θα πρέπει να αναζητήσει τη θέση της θεοπότιστης βουλευτίνας στο ποίμνιο της Μητρόπολης Λαγκαδά – και άλλα τέτοια, ανεξιχνίαστα για τον μακρινό παρατηρητή.
Πρόκειται, πάντως, για θρύλους ασύμβατους με τον ζωτικό στόχο της Ν.Δ. για ανανέωση της επόμενης κοινοβουλευτικής ομάδας της με «φιλελεύθερα» και «μεταρρυθμιστικά» στοιχεία.
Μπορεί το κόμμα να φυλάει τα καλύτερα χαρτιά του για το τέλος. Μπορεί οι μετεωρολόγοι του Λεβέντη και οι χαριτολόγοι του Ποταμιού, που ήδη έχουν ενσωματωθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση, να είναι απλώς οι πρώτες, δοκιμαστικές μεταγγίσεις.
Το θέμα, ωστόσο, δεν αφορά μόνο την εκλογική βιτρίνα της Ν.Δ. Αφορά τη σύνθεση της επόμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που θα έχει έργο περισσότερο δύσκολο απ’ ό,τι επιτρέπουν τώρα να φανεί οι αντισύριζα αυτοματισμοί.
Ανεξάρτητα από τα δικά της κριτήρια στρατολόγησης, η Ν.Δ. έχει και μια αντικειμενική δυσκολία. Οι άνθρωποι που δεν έχουν ήδη επαγγελματική συνάφεια με την πολιτική είναι δύσκολο να βρουν κίνητρα για να ασχοληθούν με αυτήν. Οχι μόνο γιατί στην κρίση η πολιτική έχει πάψει να είναι ανώδυνο άθλημα δημοσίων σχέσεων. Αλλά κυρίως επειδή υπάρχουν τα παραδείγματα όσων ρίσκαραν το επαγγελματικό και ακαδημαϊκό τους κεφάλαιο στα δημόσια πράγματα.
Οποιος βλέπει τι συμβαίνει σε πρόσωπα, όπως ο Παπαδήμος ή ο Πικραμμένος, πείθεται. Πείθεται ότι, αν «μπλέξει» έστω και μια στιγμή με την πολιτική, κινδυνεύει τουλάχιστον να τον σπιλώσουν, αν όχι και να τον δολοφονήσουν.