Στα χρόνια των ποικίλων νεανικών αναζητήσεών μας –είναι αλήθεια πως έκτοτε πέρασε πολύς καιρός– μάθαμε από τον Κάρολο φον Κλάουζεβιτς, τον μέγα θεωρητικό της πολεμικής τέχνης, ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Δηλαδή, όταν η πολιτική, αυτή η ύψιστη άσκηση του νου στη διαχείριση των κοινών, φθάσει σε αδιέξοδο, λόγω κακής εκτιμήσεως των δεδομένων και άλλων παραμέτρων, τότε οι πολιτικώς αποτυχόντες ηγέτες καταφεύγουν στον πόλεμο, στην «άσκηση της βίας στον ανώτατο δυνατό βαθμό», κατά τη διατύπωση του ίδιου στρατηγού.
Το θηριώδες, με άλλα λόγια, έρχεται να καλύψει το έλλειμμα της διανοίας. Και επειδή η βία είναι σαφώς πιο άμεσα αποτελεσματική, το «στρατιωτικόν», ως το πλέον ιεραρχικώς οργανωμένο και πειθαρχημένο τμήμα μιας κοινωνίας, περιβάλλεται από αίγλη και δόξα έναντι του «πολιτικού», σαφώς πιο χαλαρού συστήματος και αυθαιρέτως ενεργούντος. Η πολιτική κάποιων μεγάλων δυνάμεων της Δύσεως, που αποφάσισαν να ανατρέψουν δικτάτορες σε κάποιες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, δημιούργησε χάος, ανέδειξε τερατογενέσεις και υποβάθμισε την ανθρώπινη ζωή στο ευτελέστερο επίπεδο των έμψυχων όντων του πλανήτη, σε μία εποχή που η ανθρωπότης επαίρεται ότι κινείται στην ανωτάτη σφαίρα του πολιτισμού.
Η τελευταία φάση του δράματος αυτού εξελίσσεται στη Συρία υπό την απειλή νέων πληγμάτων που επί της ουσίας δεν αναμένεται πως θα κλονίσουν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ. Και όλα αυτά εν ονόματι της δημοκρατίας, της απελευθερώσεως των κατοίκων των μουσουλμανικών κρατών από τους διάφορους δυνάστες.
Το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η Δύση έχει ως αφετηρία μια διανοητική υπεροψία, ότι δηλαδή, ύστερα από πορεία δύο και πλέον αιώνων, κατέκτησε ένα επίπεδο δημοκρατικής λειτουργίας, το ανώτατο που επινόησε η ανθρώπινη διάνοια, και έχει ως εκ τούτου την ηθική υποχρέωση να το εξαγάγει διεθνώς. Προσέδωσε, με άλλα λόγια, στην ορθολογική αντίληψη ζωής και διαχειρίσεως των κοινών μια μεταφυσική διάσταση.
Η ιδεολογική αυτή θεώρηση και τάση εδραιώθηκε στα χρόνια της αντιπαραθέσεως με την κομμουνιστική Ανατολή. Μόνον που ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός προέκυψαν από την ίδια μήτρα του Διαφωτισμού και αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος, καθώς ο κομμουνισμός είναι ακραία και στρεβλή εκδοχή του Διαφωτισμού. Η διαμάχη ως εκ τούτου γινόταν επί κοινού εδάφους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο όταν η αντιπαράθεση αφορά οντότητες όλως διαφορετικών πολιτιστικών αντιλήψεων. Διανοητική ανελαστικότητα και απολυταρχισμός χαρακτηρίζει εν ολίγοις σήμερα τη Δύση. Στηρίζει βεβαίως τη διαφορετικότητα, ευαγγελίζεται την ανοχή, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Με κίνδυνο να σκανδαλίσει κανείς τους πάσης φύσεως εκσυγχρονιστές της κοινωνίας και του πνεύματος, η αυταρχικότατη και απάνθρωπη, συχνά, Οθωμανική Αυτοκρατορία διαχειρίσθηκε δεξιότερα πληθυσμούς με διαφορετική πολιτιστική, θρησκευτική και εθνική προέλευση. Είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν δεν προσπαθεί κανείς να αλλάξει τη φύση των ανθρώπων. Λαμπρό το οικοδόμημα της Δύσεως, αλλά όχι προς εξαγωγή διά της βίας.