Το άρθρο 32 του Συντάγματος ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή με πλειοψηφία δύο τρίτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών, ή των τριών πέμπτων στην τρίτη προσπάθεια. Αν και αυτή αποτύχει, διαλύεται η Βουλή και γίνονται εκλογές.
Η διάταξη ξέμεινε στο Σύνταγμα από τότε που ο ΠτΔ είχε ουσιαστικές εξουσίες. Αυτές καταργήθηκαν, αλλά η διαδικασία εκλογής του παρέμεινε η ίδια, εμποδίζοντας έκτοτε την ομαλή διεξαγωγή κυβερνητικού έργου, ναρκοθετώντας τον τετραετή εκλογικό κύκλο και οδηγώντας σε εκβιασμό κυβερνήσεων στο μέσο της θητείας τους.
Την ευκαιρία επιχείρησε να εκμεταλλευθεί το ΠΑΣΟΚ το 2010 (το πρόλαβαν οι πρόωρες εκλογές). Το επιχείρησε, επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014, ρίχνοντας την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τη στιγμή ακριβώς που είχε αρχίσει να ανακάμπτει η οικονομία. Η ζημιά στη χώρα ήταν τεράστια.
Τώρα παίζει το σενάριο ότι το ίδιο θα συμβεί το 2020 που λήγει η θητεία του ΠτΔ. Οτι δηλαδή η τότε αντιπολίτευση θα επιχειρήσει να ρίξει την κυβέρνηση, αν κρίνει ότι τη συμφέρει, χρησιμοποιώντας τη δυνατότητα που της δίνει το άρθρο 32. Ασχετα με το αν κάτι τέτοιο τελικά συμβεί, το ενδεχόμενο, δεδομένης και της εμπειρίας του παρελθόντος, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβει τις αρνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας πιθανότητας, ιδίως σε αποφάσεις που έχουν σχέση με επενδύσεις.
Από το κακό, όμως, υπάρχει πάντα το χειρότερο. Η κυβερνητική παράταξη έχει ήδη ψηφίσει εκλογικό νόμο που προβλέπει ότι στις μεθεπόμενες εκλογές θα ισχύσει η απλή αναλογική, σύστημα που εγγυάται ακυβερνησία. Αν κρίνουμε, μάλιστα, από πρόσφατες δηλώσεις, δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να εφαρμοστεί η απλή αναλογική και στις επόμενες εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, απειλούμαστε τώρα με επ’ αόριστον πολιτική αστάθεια, σε περίοδο αναταράξεων στην περιοχή και απόλυτης οικονομικής εξάρτησης. Δηλαδή εποχή που έπρεπε να επικρατεί εσωτερική ομοψυχία και να λειτουργεί το κράτος.
Πώς αντιμετωπίζει ο πολιτικός κόσμος αυτό το «χρονικό προαναγγελλόμενης διάλυσης»; Τα κυβερνώντα κόμματα, που έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, το βλέπουν σαν τρόπο να διατηρήσουν την επιρροή τους, άσχετα από το εκλογικό αποτέλεσμα. Εχουν δώσει αρκετές αποδείξεις ότι δεν νοιάζονται για τις γενικότερες συνέπειες των τακτικισμών τους στην οικονομία και στην ασφάλεια της χώρας. Από τους υπόλοιπους, τα μικρά μεν κόμματα ευνοούνται από την αναλογική, η δε Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει πολλά για να την αποτρέψει.
Για την αβεβαιότητα που θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια υπεύθυνο είναι το Σύνταγμα. Η εκλογή διακοσμητικού ανώτατου άρχοντα θα μπορούσε να γίνεται με απλή πλειοψηφία και με διαδικασίες που θα απέκλειαν τη διάλυση της Βουλής. Η απουσία συνταγματικής καθιέρωσης εκλογικού νόμου επιτρέπει στην εκάστοτε πλειοψηφία να τον αλλάζει όπως τη συμφέρει. Τα αναφέρω ως παραδείγματα λαθών και ατελειών στον καταστατικό μας χάρτη που ενθαρρύνουν τους πολιτικούς σε άθλια παιχνίδια εξουσίας, βλαβερά για τα συμφέροντα της χώρας.