Δεν είναι μόνο η αριστεία. Δεν είναι μόνο το «νεοφιλελεύθερο έκτρωμα» της αξιολόγησης. Υπάρχουν κι άλλες απειλές, που τις έχει διαγνώσει ο Κώστας Γαβρόγλου. Υπάρχουν «νέα ζητήματα» που «ξεχειλίζουν και εκφράζονται μέσα στο σχολείο» – όπως το γεγονός ότι «μάζες και μάζες νέων είναι εθισμένοι στα τεχνουργήματα». Ποια τεχνουργήματα; Στο κινητό τους τηλέφωνο.
Προτού θωρακίσει το σχολείο από τη μάστιγα των τεχνουργημάτων, ο υπουργός Παιδείας φρόντισε πρώτα να το προστατεύσει από αυτό που ο ίδιος ονόμασε «περίεργη ιδεολογία της αντικειμενικότητας». Αν σε κάτι συμφωνούν όλοι είναι ότι ο νεαρός του νόμος για την «αναδιοργάνωση» της εκπαίδευσης –και την αναμοριοδότηση των θέσεων στη διοίκησή της– θα κατατροπώσει οπωσδήποτε την αντικειμενικότητα.
Το θέμα φαίνεται να είναι χαμηλής πολιτικής. Δεν θα μπορούσε, όμως, να είναι περισσότερο αντιπροσωπευτικό της συριζαϊκής μεθοδολογίας. Αντιπροσωπευτική δεν είναι μόνο η στόχευσή του – ένα τεχνούργημα της πελατειακής τεχνολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, προορισμένο να διατηρήσει τους δεσμούς του με μια επαγγελματική ομάδα που θεωρείται προνομιακό του ακροατήριο. Είναι και ο τρόπος που μεθοδεύτηκε η ψήφισή του.
Ο Γαβρόγλου είχε θέσει σε διαβούλευση λιγότερα από τα μισά άρθρα απ’ όσα, τελικώς, περιελάμβαναν οι εξακόσιες σελίδες του νομοσχεδίου που κατέθεσε. Εφερε το σχέδιο ως επείγον, χωρίς να εξηγήσει ποια ανάγκη τον βίαζε.
Διαφήμισε τη νομοθετική του πρωτοβουλία, ως κατάργηση του συστήματος αξιολόγησης που προέβλεπε απολύσεις – ενώ πουθενά στο προεδρικό διάταγμα που κατήργησε δεν προβλέπονταν απολύσεις.
Αυτό το τελευταίο είναι ίσως και το πιο ενδεικτικό: Οταν η αντιπολίτευση του επεσήμανε ότι απολύσεις δεν προβλέπονταν για να χρειάζεται η γαβρόγλειος ευαισθησία να τις καταργήσει, εκείνος απάντησε ότι, ναι μεν δεν προβλέπονταν, αλλά το προεδρικό διάταγμα χρησιμοποιήθηκε ως «ιδεολογικό άλλοθι».
Δεν είναι βέβαια θέμα προσώπου. Μπορεί, λόγω επαγγέλματος, ο Γαβρόγλου να είναι λίγο πιο επιδέξιος στον αριστερό βερμπαλισμό. Τα υπόλοιπα όμως στοιχεία της πολιτικής του –η περιφρόνηση του Κοινοβουλίου, η αδίστακτη χρήση των μέσων της μετα-αλήθειας, η όξυνση με την αντιπολίτευση, ακόμη και εκεί που μοιάζει πολιτικά ανώφελη– δεν είναι προσωπικά. Είναι δομικά στοιχεία της κουλτούρας διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Προσπαθώντας να περιγράψει την κατάσταση σε κεντρικά ΑΕΙ, παράγοντας της αντιπολίτευσης έλεγε ότι «τα πανεπιστήμια τελούν σε κατάληψη εν λειτουργία». Αυτοί που παλαιότερα τα καταλάμβαναν, τώρα τα ελέγχουν χωρίς να χρειάζεται να τα κλείσουν.
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για το (υπόλοιπο) κράτος. Κατάληψη εν λειτουργία. Και λειτουργία εν καταλήψει.