Εχουν γνωριστεί μόλις, στις διακοπές. Το βλέπεις, το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που κάθονται –λίγο κοντά και λίγο μακριά ο ένας από τον άλλο– στο μπαρ, ένα από τα λιγοστά μαγαζιά που βρήκαν ανοιχτό τέτοιες μέρες. Θα της είχε πει «να τα πούμε στην Αθήνα;», θα του είχε πει «ναι». Πλησιάζει λίγο αδέξια να τη φιλήσει, εκείνη νομίζει ότι θέλει κάτι να της πει και προτάσσει το αυτί της, μπουρδουκλώνονται αλλά τα βρίσκουν. Ζευγάρι έξω από το νερό. Οπως το ούζο, έτσι και τα φιλιά του μοιάζει να έχουν άλλη γεύση στην πόλη. Απλώς πρέπει να τα συνηθίσει.
– Στην έξοδο της εθνικής στο ΣΕΦ, ένα χαμηλωμένο αυτοκίνητο στριγγλίζει. Ο οδηγός, ένας νεαρός με το μαλλί όρθιο ίσως από την ταχύτητα ίσως από το τζελ, βρήκε ευκαιρία στην άδεια πίστα και τράβηξε χειρόφρενο. Αρχίζει να κυκλώνει έτσι, σχεδόν στις δύο ρόδες, χορευτικά, την υδάτινη πλατεία. Σαν σιδερένιος κάβουρας σε παράκρουση. Στο διπλανό κάθισμα προλαβαίνω να δω μια κοπέλα. Εχει ένα χαμόγελο στα χείλη αλλά παγωμένο, μια κούκλα με το μάγουλο κολλημένο στο τζάμι. Σκέφτηκα ότι μέσα της έλεγε να τελειώσει αυτό το μαρτύριο να πάμε σπίτια μας, γιατί όχι και ένα θερινό. Εχει βγει μια γαλλική κομεντί, πολύ καλή λένε. Ισως πάλι να μη σκέφτεται τίποτα, να απολαμβάνει αυτόν τον χορό.
– Το σινεμά είναι σχεδόν άδειο, όμως αυτός κάθεται πίσω πίσω. Είναι παρέα με ένα φίλο του, αλλά για κάποιο λόγο μοιάζει μόνος. Γυρίζω να τον κοιτάξω μια-δυο φορές. Τον είχα αναγνωρίσει από νωρίς. Γνωστή περσόνα του Διαδικτύου, γνωστός κυρίως για τις φωνές που βάζει, τη γλώσσα του, που δεν μασάει τα λόγια του, ότι μπορεί να αναφλεγεί ανά πάσα στιγμή. Τώρα κάθεται και τρώει ήσυχος το ποπ κορν του, μοιάζει άκακος ή, απλώς, σε θερινή νάρκη. Φεύγοντας, ο φίλος του σχολιάζει χειρονομώντας την ταινία, εκείνος κουνάει απλά το κεφάλι. Στο σπίτι, μπροστά στο λάπτοπ, θα μετατραπεί πάλι σε πρίγκιπα.
– «Λοιπόν, τέρμα οι αηδίες, καθόμαστε εδώ», λέει ο μπαμπάς σε μαμά και κόρη. Οι αηδίες ήταν το άσκοπο περπάτημα στην παραλία, στον κώδικα της οικογένειας. Αμίλητες οι άλλες, καρφώνουν τα καρεκλάκια τους στην άμμο, γδύνονται, απλώνουν αντηλιακό και βουτάνε αμέσως. Αδεια η Αθήνα, έλεγαν τα κανάλια, αλλά έκαναν πάνω από μια ώρα να φτάσουν στη Βάρκιζα. Στάζουν. Ο μπαμπάς βουτάει κι αυτός μετά από λίγο, αλλά βγαίνει αμέσως. «Δεν θα περιμένω πολύ», φωνάζει πίσω από την εφημερίδα του, που κάτι λέει για ενισχυμένη επιτήρηση.