Η Ιφιγένεια περπατάει στον λόφο του Φιλοπάππου εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Με τη Γιέκη παλιότερα, με τον Μπλάκι στη συνέχεια και πάντα με τη συνοδεία της αδέσποτης παλιοπαρέας, κάθε πρωί βγαίνει στον λόφο όπου θα περάσει τουλάχιστον δύο ώρες. Είναι η βόλτα των σκυλιών, είναι η δική της άσκηση, η δική της ώρα. Ξέρει και το τελευταίο μονοπάτι, κάθε δέντρο και λουλούδι, ακόμα και το φως και τα παιχνίδια του ανάμεσα από τα κλαδιά. Προφανώς, έχει ζήσει από πρώτο χέρι και όλες τις αλλαγές στις διαθέσεις της πολιτείας σε σχέση με τον λόφο.
Δυστυχώς δεν έπεσε από τα σύννεφα τον Αύγουστο, με την τραγική είδηση του 25χρονου Νίκου Μουστάκα κατόπιν επίθεσης από τρεις ληστές. Οι επιθέσεις στους περιπατητές του Φιλοπάππου είναι παλιά ιστορία, λέει. «Εγώ η ίδια τους τελευταίους τρεις μήνες έχω συνοδεύσει τουρίστα στην αστυνομία για να το καταγγείλει και έχω παρηγορήσει περισσότερους από πέντε άλλους», έγραψε στους φίλους της στο Facebook. Οι περισσότερες από αυτές τις επιθέσεις, πάντα με σκοπό τη ληστεία, γίνονται νωρίς το πρωί, ανάμεσα 7 με 8 π.μ. Στις 8 π.μ. πιάνει δουλειά ο φύλακας στο μνημείο. «Δεν χρειάζεται να είσαι επιθεωρητής Κλουζό για να καταλάβεις ότι η παρουσία φύλακα και αστυνομίας είναι η λύση».
Συνεχίζοντας: Σε όλον τον λόφο αντιστοιχούν μόλις δύο καθαρίστριες, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να βρίσκονται παντού. Πολλοί κάδοι είναι σπασμένοι και κανείς δεν ξέρει από πότε έχουν να συντηρηθούν σκάλες, φράχτες, κιγκλιδώματα. Πολλά δέντρα είναι ασθενικά, αρκετά «καμένα». Κοντά στο σημείο που χάθηκε το παλικάρι, στον κορμό ενός δέντρου βρίσκονται εδώ και ένα μήνα τρεις μεγάλες σακούλες σκουπιδιών. «Μαζεύτηκαν (σ.σ.: τα σκουπίδια) γιατί θα έρχονταν τα κανάλια, αλλά αφού τα κανάλια δεν ξανάρθαν δεν τα πέταξε κανείς».
Μετά τον τραγικό θάνατο του 25χρονου, φούντωσε εκ νέου η συζήτηση για την περίφραξη του Φιλοπάππου, μια «εκκρεμότητα» που χρονολογείται από την περίοδο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας. Οσοι περπατούν καθημερινά όμως στου Φιλοπάππου, ξέρουν από πρώτο χέρι ότι η περίφραξη δεν είναι πανάκεια.
Οσοι ζουν στα Εξάρχεια, όσοι ανεβαίνουν στου Στρέφη, όσοι κινούνται στο Πεδίον του Αρεως γνωρίζουν ότι η απομόνωση δεν σημαίνει μεγαλύτερη ασφάλεια. Η εγκατάλειψη μπορεί να τρυπώσει από την καγκελόφραξη.