Τα λεξικά της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ συμπεριέλαβαν στις λέξεις της χρονιάς τον όρο «cakism», που προέρχεται από την έκφραση «have your cake and eat it, too». Μια άγαρμπη μετάφραση στα ελληνικά θα ήταν «πιτισμός», από την αντίστοιχη φράση «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Το cakism ταυτίστηκε με τον εσωκομματικό αντίπαλο της Τερέζα Μέι στη Βρετανία, τον Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος ήταν ο πρώτος που υιοθέτησε το σύνθημα στη διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες για την έξοδο της χώρας του από την Ε.Ε. Πίστεψε δηλαδή ότι δεν θα χρειαστεί οιαδήποτε υποχώρηση εκ μέρους του Λονδίνου, το οποίο θα αποσπούσε μια ευνοϊκή συμφωνία για τη Βρετανία, με τις ευλογίες των Ευρωπαίων. Θεώρησε πώς η χώρα του θα βγει από την Ενωση συντεταγμένα, ενισχύοντας μάλιστα την οικονομία της, ικανοποιώντας τις θέσεις της για το ιρλανδικό σύνορο και άλλες ιστορίες με ουράνια τόξα και μονόκερους.
Παρόλο που το Ηνωμένο Βασίλειο είναι σοβαρή χώρα με μακρά δημοκρατική παράδοση, βλέπουμε ότι στο πεδίο των διαπραγματεύσεων ακολούθησε την παλιά, δοκιμασμένη και παντελώς αποτυχημένη στρατηγική της μπλόφας. Δεν διδάχθηκε τίποτε από την ελληνική κρίση, κατά την οποία αποδείχθηκε περίτρανα ότι οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να ανοιγοκλείσουν τα μάτια για κανέναν: ούτε για την Αθήνα ούτε για το Λονδίνο. Γιατί αν το κάνουν για μια χώρα, θα υποχρεωθούν μετά να υποκύπτουν σε κάθε επιμέρους εκβιασμό. Βρισκόμαστε λοιπόν στο παρά πέντε, λίγους μήνες πριν από την καταληκτική ημερομηνία του Brexit, να παρακολουθούμε ένα κακοπαιγμένο deja vu της βαρουφάκειας αντίληψης περί θεωρίας των παιγνίων. Οι ομοιότητες είναι συνταρακτικές:
1. Οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν καμία διάθεση για επαναδιαπραγμάτευση.
2. Η κυβέρνηση, παγιδευμένη στις υποσχέσεις της, σπαράσσεται και το κυβερνών κόμμα απειλείται με διάσπαση.
3. Η πιθανότητα δεύτερου δημοψηφίσματος είναι μακρινή.
4. Η οικονομία θα μπορούσε να συρρικνωθεί κατά 2,1% μέσα στα επόμενα χρόνια, η στερλίνα έχει υποχωρήσει στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 20 μηνών έναντι του δολαρίου και επιχειρήσεις και τραπεζικοί κολοσσοί σπεύδουν να καταφύγουν στη Φρανκφούρτη.
Η μόνη ίσως διαφορά, προς το παρόν, είναι ότι οι Βρετανοί επιδεικνύουν μια ακατανόητη εμμονή στη λαϊκή εντολή και δεν έχουν σκεφτεί ότι η καλύτερη διέξοδος από αυτό το χάος είναι μια θεαματική κωλοτούμπα, όπως μοναδικά τη δίδαξε ο ΣΥΡΙΖΑ.