Φωτογραφία: In Time
Ακούστε το άρθρο
Εχει επιστρέψει από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου και έχει λίγες ακόμη μέρες να ξεκουραστεί μέχρι να ξεκινήσει ξανά τις εντατικές του προπονήσεις. Στις πλάτες του πλέον κουβαλά δύο ακόμα διακρίσεις. Όμως, ο Άλκης Κυνηγάκης συνεχίζει να «πατά στη Γη». Άλλωστε, όπως λέει «ο αθλητισμός είναι τροχός και γυρίζει, τη μία μέρα είσαι ψηλά, την άλλη πέφτεις χαμηλά».
Μετά την 5η θέση που κατέκτησε το 2021 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ανέβασε τις προσδοκίες άλλα αύξησε και τις απολαβές του. «Είναι θλιβερό, βέβαια, να πρέπει να φτάσεις μόνο τόσο ψηλά για να καταφέρεις να βιοπορίζεσαι από την κολύμβηση», σχολιάζει. Ακολούθησαν δύο σκληρά χρόνια. Χρόνια που τον πήγαν πίσω, τον έβγαλαν εκτός ρυθμού, τον έκαναν να σκεφτεί ακόμη και να τα παρατήσει. «Ήταν καταστροφικά. Δεν είχα καλή προετοιμασία, ούτε σωστό προπονητικό περιβάλλον», εξομολογείται στην «Κ». Γι’ αυτό και η 6η θέση που κατέκτησε παγκοσμίως τόσο στα 5 όσο και στα 10 χλμ ήταν για εκείνον απροσδόκητη.
Η αφετηρία
Συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος ο 25χρονος πρωταθλητής ξέρει πια τι επιδιώκει. Δε ζητά μόνο να φτάσει στην κορυφή, θέλει μέσα από όλη τη διαδρομή να μπορεί να γίνεται καλύτερος. «Τόσα χρόνια είχα στο μυαλό μου να διακριθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα θέλω να περνάω καλά, να το ζω περισσότερο, να το απολαμβάνω. Να έχω πιο ανοιχτά τα μάτια μου, να έρχομαι σε επαφή με τους συναθλητές μου, να συνυπάρχω με τις άλλες κουλτούρες, αλλά αυτό να μην επηρεάζει τον αγώνα μου για διάκριση». Η αλλαγή στη στάση και την προσέγγιση του έγινε σταδιακά. Κομβικό ρόλο έπαιξαν συναθλητές του από την Ιταλία. Στην κοινή τους προετοιμασία, δεν τους προσπέρασε, τους έδωσε σημασία και τους παρατήρησε. Σε αυτούς είδε, την απόλαυση που του έλειπε καταλήγοντας στο εξής συμπέρασμα: «Στην Ελλάδα είμαστε τόσο προσηλωμένοι στο στόχο που ξεχνάμε καμιά φορά την ουσία. Για ποιο λόγο ξεκινήσαμε να το κάνουμε;»
Ο ίδιος πάντως δεν ξεχνά την αφετηρία του. Σε ηλικία πέντε χρονών, η μητέρα του – επίσης κολυμβήτρια – τον πήγε σε πισίνα. Εκείνος όμως δεν έδειχνε κανέναν ενδιαφέρον για το κολύμπι. Στις διακοπές του στη Λήμνο, από όπου κατάγεται, δεν έμπαινε στη θάλασσα. Ακόμη και σήμερα το ίδιο. «Βουτιά και έξω», όπως λέει. «Το μόνο πράγμα που απολαμβάνω είναι με φίλους μου κολυμβητές να πηγαίνουμε κολυμπώντας σε κανά νησάκι».
Το ταξίδι που ανέτρεψε την πορεία του
Μέχρι τα δέκα, δοκίμασε και άλλα αθλήματα, ώσπου κατέληξε στην κολύμβηση. Αρχικά δεν είχε στόχο, ούτε πήγαινε καθημερινά στις προπονήσεις. Η μητέρα του, μάλιστα, ως αθλήτρια επειδή γνώριζε την εξέλιξη, προσπαθούσε να τον κρατήσει μακριά από το εντατικό πρόγραμμα. Οι δυνατότητές του, όμως, είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται και εκείνος σιγά σιγά να ξεχωρίζει. Το πρώτο του αγώνισμα ήταν τα 200 μέτρα πεταλούδα, στα οποία ακόμη διατηρεί πανελλήνιο ρεκόρ στους εφήβους. Ένα ταξίδι του όμως το 2017 στην Αυστραλία ανέτρεψε την πορεία του.
«Εκεί που έκανα προπόνηση ήρθε ένα κλιμάκιο της Εθνικής Αυστραλίας open water και είδα ότι οι χρόνοι που έκανα σε σχέση με τους δικούς τους δεν ήταν αρκετά καλοί. Ήταν μία περίεργη φάση στην καριέρα μου. Ένιωθα ότι είχα κολλήσει στα 200. Είδα όμως τι χρειάζεται να βελτιώσω. Γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα, είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με τη μαραθώνια κολύμβηση. Ήξερα, όμως, ότι δεν θα είχα τις ίδιες παροχές», εξηγεί στην «Κ». «Το κολύμπι είναι ουσιαστικά φυσική. Οπότε χρειάζεται ένας άνθρωπος να σου πει πως να διαχειρίζεσαι σωστά τις δυνάμεις στο νερό. Στην Αυστραλία αυτή τη δουλειά την έκανε ο βιομηχανολόγος, που είναι υπεύθυνος για την τεχνική. Είχαν επίσης φυσιολόγους. Ο προπονητής ήταν ο συντονιστής και όχι ένας άνθρωπος πολυμηχάνημα, που προσπαθούσε να φτιάξει τα πάντα σε έναν αθλητή, όπως γίνεται στην Ελλάδα».
Η επιρροή του Σπύρου Γιαννιώτη
Εκείνη την εποχή ο Σπύρος Γιαννιώτης είχε ήδη γράψει ιστορία και ήταν ο άνθρωπος που άσκησε την μεγαλύτερη επιρροή στον 25χρονο πρωταθλητή. «Αν δεν υπήρχε ο Σπύρος μπορεί να μην σκεφτόμουν καθόλου τη μαραθώνια κολύμβηση. Στους αγώνες του – στους Ολυμπιακούς του 2012 που βγήκε τέταρτος – ήμουν πιο μικρός. Σίγουρα τον θαύμαζα, αλλά δεν καταλάβαινα τότε τι είχε καταφέρει. Η κούρσα του στους επόμενους Ολυμπιακούς, το 2016, με επηρέασε τόσο πολύ που μου έδινε μέρα με τη μέρα τροφή για σκέψη. Και τον ευχαριστώ. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στρατηγικά, με έχει στηρίξει σε δύσκολες καταστάσεις και δεν με έχει αμφισβητήσει. Ο Σπύρος είναι μια σταθερότητα σε όλα».
«Μέσα μου έχω τον στόχο. Αυτή είναι η τροφή μου»
Μέχρι να αδειάσει η κλεψύδρα των διακοπών, ο Άλκης αφιερώνει χρόνο στους φίλους του, χαίρεται με τα απλά και απολαμβάνει την ανεμελιά που λείπει από το σκληρό πρόγραμμα του πρωταθλητισμού. Σε λίγες μέρες θα βουτήξει ξανά στα βαθιά. Η επιστροφή του στην πισίνα έχει μόνο έναν στόχο, την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Παρισιού.
«Μέσα μου έχω τον στόχο. Αυτή είναι η τροφή μου, αυτό καταναλώνω καθημερινά», λέει. Για εκείνον όλα περιστρέφονται γύρω από τον κάθε στόχο. Από εκεί βρίσκει κουράγιο, από εκεί ψάχνει και κίνητρο. «Πρωί – μεσημέρι, κοιμάσαι, ξυπνάς, πονάς με αυτό το πράγμα». Το αγώνισμα που έχει επιλέξει είναι εξοντωτικό. Απαιτεί ψυχραιμία και καθαρό μυαλό, χωρίς περισπασμούς. «Μπορεί να ακούγεται δύο ώρες διαδρομή, αλλά έχει πολύ στρατηγικό κομμάτι. Όλη η κούρσα είναι θέμα συγκέντρωσης. Προσπαθώ να διαβάζω τη στρατηγική του κάθε συναθλητή μου. Υπάρχουν φορές που μπορεί να κάνω λάθος, τις περισσότερες όμως το πετυχαίνω».
Ο Άλκης έχει επιλέξει να κάνει θυσίες, όπως άλλωστε και όλοι οι αθλητές. Εξάλλου για εκείνον η μαραθώνια κολύμβηση «είναι αυτό που θέλει η καρδιά, κάτι πιο προσωπικό». Και γι’ αυτό θα συνεχίσει να μάχεται και να κρατά το όνειρο ζωντανό.