Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τη σχέση του Τύπου, κυρίως των εφημερίδων δηλαδή, και των ποικιλώνυμων «ειδησεογραφικών» σάιτ του Διαδικτύου. l Οτι τα δεύτερα συνήθως λεηλατούν το περιεχόμενο των εφημερίδων είναι οφθαλμοφανές. l Ολο και πιο φανερή όμως είναι και η επιρροή των σάιτ στις εφημερίδες. l
Ιδίως τα σάιτ των εφημερίδων αντιγράφουν πολλά και κακά ανέγκυρων σάιτ, l όπως το «ροζ» κουτσομπολιό ή η χρήση μιας γλώσσας όχι απλώς ατημέλητης, αλλά όλο και πιο αδιάφορης -επιθετικά αδιάφορης- για το μαύρο χάλι της. l Ασε πια τα κλισέ στους τίτλους, όπως το γενικευμένο πια «Σοκ»: l «Σοκ από τη δολοφονία γιου απ’ τον πατέρα του», l «Σοκ: πέθανε γνωστός τραγουδιστής» l ή το επίσης μαϊμουδικό «Ξέσπασε»: l «Ξέσπασε ο Ερντογάν», l «Ξέσπασε η Νόνη Παγώνη κατά των επικριτών των ενδυματολογικών επιλογών της». l Τέτοια φαινόμενα όχι μόνο κάνουν θραύση στα «σάιτ» αλλά έχουν αρχίσει να μολύνουν σοβαρά και τα των εφημερίδων. l
Στο μέχρι πρότινος έγκυρο σάιτ συγκροτήματος Τύπου λ.χ. βρίσκεις πια τουρλού τουρλού θέματα πολιτικής ατάκτως ερριμμένα ανάμεσα σε πλήθος φληναφήματα περί ποδοσφαίρου, l (πλήθος όμως!), l νέων ειδυλλίων ή χωρισμών μεταξύ τηλεοπτικών γλαστρών και μαϊντανών, l συνταγών μαγειρικής, γαργαλιστικών φωτογραφιών κ.ο.κ. l Συνελόντι ειπείν, δεν είναι ο Τύπος, και μάλιστα οι καλές εφημερίδες, που επηρεάζουν τα ποικιλώνυμα σάιτ, αλλά το χύμα, η κουφότης κι η ανευθυνότητα των σάιτ που επηρεάζουν τον Τύπο, ιδίως στη διαδικτυακή του μορφή. l
Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι σημερινό ή καινούργιο. l Ας θυμηθούμε λ.χ. ποια επίδραση είχε στον Τύπο, αρχές της δεκαετίας του ’80, η έκδοση του πρώτου ελληνικού ταμπλόιντ l του «Εθνους». l Πόσες εφημερίδες και πόσο σύντομα απεμπόλησαν όχι μόνο το σχήμα, αλλά ακόμη και τον χαρακτήρα τους. l Οσα δεν είχε ήδη λεκιάσει στον Τύπο ο «αυριανισμός», τα μόλυνε l ή και τα κατεδάφισε l το ταμπλόιντ. l
Τι θυμήθηκα τώρα! l «Γραμμή» του Φιλιππόπουλου, δημιουργού και ισχυρού ανδρός του ταμπλόιντ «Εθνος», ήταν να μπαίνουν τίτλοι «γαργαλιστικοί», «υπαινικτικοί», παντού, ακόμα και στα «Καλλιτεχνικά». l Το Εθνικό Θέατρο ανέβαζε τότε τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και σκηνικά Διονύση Φωτόπουλου, ο οποίος είχε κρεμάσει στην οροφή της σκηνής πλήθος χάρτινες φαρδιές κορδέλες που σειούνταν ελαφρά –«Ο δικός μας βυσσινόκηπος σαλεύει» είχε πει στη συνέντευξη Τύπου ο σκηνοθέτης. l Και ο τίτλος του «Εθνους», την επαύριο, στο δημοσίευμα για το ανέβασμα της πολυαναμενόμενης παράστασης: l «Ο δικός του σαλεύει». l
Ο «παραμένω αντισυστημικός» Τσίπρας δεν χάνει ευκαιρία να προβάλει «φιλοδικαιωματικό» προφίλ l αρκεί τα δικαιώματα αυτά να μην απειλούν το κομματικό του συμφέρον. l Ως τέτοια, ανωφελή δικαιώματα, ανακήρυξε l (λόγω άγρυπνης δημοκρατικής συνείδησης) l τα δικαιώματα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού l και δεν διστάζει να γίνεται περίγελος με όσα εφευρίσκει για να μη συναινέσει στη νομοθέτησή τους l (η ψήφος τους να βγάζει μεν βουλευτές, αλλά να μην προσμετράται στο συνολικό αποτέλεσμα των εκλογών). l Αλλά και το ΚΚΕ πολύ τα μασάει και πολλά μπερδεύει ως «προϋποθέσεις» l -«να δούμε και τον εκλογικό νόμο, είναι κι η συνταγματική αναθεώρηση, αμ τα εργατικά δικαιώματα που πλήττονται;». l Ασε τον διεθνή ιμπεριαλισμό. l
Η Σώτη Τριανταφύλλου, ακατάβλητη εχθρά των παρωπίδων πάσης φύσεως, περιέγραψε στα «Νέα» τι γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο θέμα αυτό, και κατέληξε: l «Εμείς μόλις βγήκαμε από την εποχή του ναυλωμένου κομματικού λεωφορείου, αλλά παραμένουμε στην εποχή της εξίσωσης των δικαιωμάτων με τα συμφέροντα της Αριστεράς».