Για τους δυσανασχετούντες με τον αναγκαστικό εγκλεισμό στα σπίτια τους, υπενθυμίζω ότι οι αρχαίοι ημών, και χωρίς κορωνοϊό, το έλεγαν (ναι, ακόμα κι αυτό): l «Οίκοι βέλτερον είναι, επεί βλαβερόν το θύρηφιν». l Καλύτερα να κάθεσαι στο σπίτι σου, γιατί έξω μπορεί να σ’ εύρει κακό. l Ή, εις ελευθέραν απόδοσιν: l Από το ξεπόρτισμα ασφαλέστερο το σπιτάκι σου. l Ψέματα, μέρες που ’ναι; l
Πιο ακραίος ο κάπως αρνησίκοσμος Φερνάντο Πεσόα στο «Βιβλίο της Ανησυχίας»: l «Ελευθερία είναι η δυνατότητα της απομόνωσης». l Στο ίδιο έργο του, έως και πολύ πιο ακραίος (αν και όχι άμοιρος αληθείας): l «Αν σου είναι αδύνατο να ζήσεις μόνος, έχεις γεννηθεί σκλάβος». l
Παρηγορητικά λιγάκι; l Δεν νομίζω, αν κανείς δεν τα έχει σκεφτεί ήδη αφ’ εαυτού και προ πολλού, l αλλά μπορεί κανείς να τα «επεξεργαστεί» τουλάχιστον. l
Συχνά σκέφτομαι φίλους που «δεν ξέρουν τι να κάνουν» όταν μείνουν μόνοι. l Είναι κατάσταση που δεν συμμερίστηκα, δόξα να ’χει ο Γιαραμπής. l Ανέκαθεν λίγο μάλλον μου έπεφτε το εικοσιτετράωρο. l Και δεν αναφέρομαι μόνο στην τεσσαρακονταετία της εργώδους επαγγελματικής απασχόλησης. l Αλλά και πριν και μετά: l Να διαβάσεις, να φροντίσεις κάτι στο σπίτι, να ταξινομήσεις πολυχρονεμένες στοίβες βιβλία, δίσκους, χαρτιά, αποκόμματα και σκεύη, l να βάψεις κάνα κάγκελο στη βεράντα ή να φροντίσεις φυτά και ζώα l – άσε την αναγκαία βουτιά στο Διαδίκτυο για εφημερίδες και ειδησεογραφικά κυρίως. l Οίκοι, οίκοι! l Πόσο «βέλτερον» δεν ξέρω, αλλά όρεξη να ’χεις κι από «απασχολήσεις»… l Βάρδα μόνο μη σκάσει καμιά έσω σκοτεινιά – που, η συμπονιάρα, δεν σε ξεχνάει επί μακρόν. l Οπότε ξεχνιέσαι να επιθεωρείς τον απέναντι τοίχο. l
Οσο υπάρχουν άνθρωποι κι όσο υπάρχουν βιβλία. l Και ταινίες κατ’ οίκον βέβαια. l Αλλά πρώτα τα βιβλία. l Χάρηκα τελευταία ένα βιβλίο μικρό το δέμας l (και σε διαστάσεις και σε αριθμό σελίδων -145) l αλλά ζουμερό σε ουσία και πυκνό σε πληροφορίες l –«κουκουνάρα πληροφοριών», όπως μας ζητούσε να είναι τα δημοσιογραφικά κομμάτια ο μακαρίτης Τάκης Λαμπρίας, κοντά στον οποίο θέλησε η καλή μου τύχη να δουλέψω ένα διάστημα. l Είμαι βέβαια «αλεξανδρινός» -δηλαδή ο Μεγαλέξανδρος και η απίστευτη ιστορία της εκστρατείας, αλλά και της ζωής του όλης, δεν έπαψε να με γητεύει και να με κάνει όλο και κάτι να διαβάζω γι’ αυτά, εφ’ όρου ζωής. l Από επιστημονικά έργα μέχρι και Μαίρη Ρενώ δηλαδή. l Παρ’ όλ’ αυτά, με αγαλλίαση, αλλά και εντεταμένη προσοχή, διάβασα το βιβλίο «Αλέξανδρος Γ΄ ο Μέγας –Δώδεκα Ερωτήματα και κάποιες απορίες» του Γιάννη Α. Πίκουλα, καθηγητή της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας (εκδόσεις Καλλιγράφος). l Δεν γίνεται εδώ να επεκταθώ, οπότε περιορίζομαι να πω: l Κουκουνάρα. Που ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω και για δεύτερη φορά, αμέσως μετά την πρώτη. l Και μου φαίνεται ότι με τσιγκλάει να διαβάσω πάλι και διάφορα άλλα «αλεξανδρινά». l Μη σου πω και Ρενώ πάλι, μετά 30 τόσα χρόνια. l Μύθος αθάνατος αυτό το παιδί. l Που κουβάλησε στις πλάτες του και την ελληνική γλώσσα στα πέρατα του κόσμου. l Αξιος ο κόπος σας καθηγητά Πίκουλα. l
Αλλά … κορωνοϊός. l Μου έλεγε πρόσφατα ξένος φίλος: l «Εσείς αντιμετωπίσατε μια δεκαετία Κρίσης, δεν θα φοβηθείτε έναν κορωνοϊό». l Κι εγώ θυμήθηκα τότε αυτό που είχε πει ο Αλκιβιάδης, όταν προσπαθούσε να πείσει τους επιφυλακτικούς Πατρινούς να συμμαχήσουν με τους Αθηναίους: l «Εντάξει, ίσως σας καταπιεί η Αθήνα, αλλά από τα πόδια και λίγο λίγο. l Ενώ η Σπάρτη, απ’ το κεφάλι κι ολοσούμπιτους». l Ετσι κι εμείς: Η Κρίση «κατά μικρόν και κατά πόδας». l Αυτό το πράμα, ο ιός, απειλεί «κατά κεφαλήν και αθρόους».