Το 2015 η Ειρήνη Αγαπηδάκη θύμωσε. Θύμωσε πολύ. Και έβγαλε τον θυμό και στο πληκτρολόγιο. Οκτώ χρόνια μετά, τα θυμωμένα μηνύματα του τότε, όχι πολλά, αλλά πολύ φορτισμένα, ανακυκλώνονται ξανά και ξανά σε έναν αέναο κύκλο επιθέσεων, που ανατροφοδοτείται κάθε φορά που αναλαμβάνει να κάνει κάτι διαφορετικό. Η τοποθέτησή της ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να προκαλέσει άλλο αποτέλεσμα. Είναι η Ειρήνη Αγαπηδάκη τρολ;
«Το 2015 δεν είχα κάποιο δημόσιο αξίωμα. Ημουν πολίτις και ό,τι έγραφα είχε το ονοματεπώνυμό μου. Νομίζω ότι κατά κανόνα τα τρολ είναι ανώνυμα. Και αντέδρασα σε αυτό που συνέβαινε στη χώρα μου και στην προσωπική καταστροφή που είχα υποστεί. Δεν μπορεί κάποιος να ξέρει την προσωπική συνθήκη του καθενός. Οταν είσαι σε μια κατάσταση που παλεύεις να συντηρήσεις τον εαυτό σου και να βοηθήσεις δικούς σου ανθρώπους, και έρχεται κάποιος και σου δίνει μια κλωτσιά, έτσι, γιατί η πολιτική ανωριμότητά του δεν του επιτρέπει να κάνει τα σωστά για τη χώρα, γιατί στράφηκε και εναντίον των πολιτών τότε η κυβέρνηση… Εγώ αντέδρασα έτσι, με το “Μένουμε Ευρώπη”, με αιχμηρό λόγο στα social media. Μολότοφ δεν πέταξα, παρεμβάσεις τύπου “Ρουβίκωνα” δεν έκανα.
Το πρόβλημα ποιο είναι ακριβώς; Οτι έγραφα αιχμηρά και ότι ήμουν στις διαδηλώσεις; Συγγνώμη, τι έπρεπε να κάνω; Να υποφέρω χαριτωμένα; Να κάθομαι σαν κομψή κυρία και να λέω “χα, χα, πάρα πολύ ωραία! Συνεχίστε”;».
Η κ. Αγαπηδάκη συνεργαζόταν στην Ιατρική Σχολή με το Εργαστήριο Υγιεινής, Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής. «Με όσα συνέβησαν, με το μνημόνιο, με το δημοψήφισμα, με όλα αυτά, υπήρξε ένα “πάγωμα” σε μια σειρά από πράγματα που σχετίζονταν με την Ευρώπη, που στοίχισε σε πολλούς από εμάς τη δουλειά μας», αναφέρει, εξηγώντας τι πυροδότησε την αντίδρασή της.
Γεννημένη στο Παλαίκαστρο, ένα χωριό της βορειοανατολικής Κρήτης, έκανε μεγάλο δρόμο μέχρι το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. Προερχόμενη από πολύτεκνη οικογένεια, με πολλές οικονομικές δυσκολίες και αντιξοότητες, στράφηκε στο διάβασμα χάρη στη σταθερή κατεύθυνση προς τα εκεί από τη μαμά της. Η είσοδος στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Ψυχολογία, δεν διευκόλυνε τα πράγματα. «Δουλειά παράλληλα με τις σπουδές, δυο – τρεις δουλειές, έκανα τα πάντα: από ταμίας σε σούπερ μάρκετ, που είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος, καθαρίστρια σε συνεργείο, σερβιτόρα, βεβαίως, όπως οι περισσότεροι φοιτητές, σε ξενοδοχεία το καλοκαίρι, διπλή βάρδια από τις έξι το πρωί μέχρι τις έντεκα το βράδυ, γιατί αλλιώς δεν έφταναν τα χρήματα για να αντέξεις τον χειμώνα…». Ισως αυτό να εξηγεί γιατί καθυστέρησε να ολοκληρώσει τις σπουδές της, κάτι που διαδικτυακά χλευάζεται ως απόδειξη μη αριστείας.
Μετά την «κλωτσιά» του 2015 η αναζήτηση λύσης βιοπορισμού την οδήγησε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε για το εκεί αγγλόφωνο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο ως λέκτορας Δημόσιας Υγείας. Εκεί τη βρήκε το 2019 η πρόταση να εμπλακεί στη διαχείριση του πιεστικού προβλήματος των ασυνόδευτων ανηλίκων. «Υπήρχε μια πρωτοβουλία από τον Απόστολο Δοξιάδη για τα ασυνόδευτα, παρακολουθούσα το θέμα, δεν το ήξερα σε βάθος, αλλά είχα αρθρογραφήσει σχετικά. Οταν μου έγινε η πρόταση να εμπλακώ ουσιαστικά, ήμουν πολύ διστακτική για δύο λόγους: μόλις είχα αρχίσει να σταδιοδρομώ στην Κύπρο με πολύ κόπο και, δεύτερον, επειδή οι βασικές σπουδές μου είναι στην Ψυχολογία, αντιλαμβανόμουν το ψυχικό τραύμα που προκύπτει από την εμπλοκή με ένα τόσο δύσκολο ζήτημα. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να δεχτώ και δεν το μετάνιωσα στιγμή».
«Τι έπρεπε να κάνω; Να υποφέρω χαριτωμένα; Να κάθομαι σαν κομψή κυρία και να λέω “χα, χα, πάρα πολύ ωραία! Συνεχίστε”;».
Η ίδια θεωρεί την ευκαιρία που της δόθηκε να εμπλακεί στην παραγωγή πολιτικής για την αντιμετώπιση καίριων προβλημάτων, πρώτα με τους ασυνόδευτους ανηλίκους και μετά στο υπουργείο Υγείας, ως κάτι μοναδικό. «Οταν έχεις τόσο ακραίες συνθήκες, κάθε μέρα που περνάει, αν δεν κάνεις αυτό που πρέπει, μπορεί να συμβεί κάτι ανεπανόρθωτα κακό σε έναν άνθρωπο. Δεν μπορείς να καθυστερείς, να λες “αυτό θα το κάνω αύριο”». Και αυτό σημαίνει για πολύ καιρό ύπνο 4-5 ωρών καθημερινά. «Δεν έχω, γενικά, ιδιαίτερα χόμπι ή άλλες ασχολίες. Πάντα η ζωή μου ήταν η δουλειά μου, το έκανα ούτως ή άλλως, δεν είναι ότι το κάνω τώρα», λέει.
Η έκπληξη
Η πρόταση να είναι επικεφαλής στο Επικρατείας «ήταν μεγάλη έκπληξη, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο, παρότι αγαπώ την πολιτική, τη θεωρώ τη σπουδαιότερη των τεχνών, που έχει και επιστημονικό κομμάτι». Τι μπορεί να κομίσει στην πολιτική; «Είμαι της άποψης ότι πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά. Στο να μας απασχολεί έμπρακτα η ζωή του πολίτη, η καθημερινότητα, αυτά που βλέπουμε ζώντας έξω, πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, μπαίνοντας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είναι διαφορετικό όταν είσαι αποκομμένος από το πλαίσιο των πολλών ή όταν έχεις άλλη διαδρομή και δεν σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς έμπρακτα με τη ζωή του πολίτη. Γι’ αυτό, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψηφίζει κάποιος, έχει μεγάλη σημασία να πάρει πολύ σοβαρά το ποιον επιλέγει να στείλει στη Βουλή για να τον αντιπροσωπεύσει».
Η τοποθέτησή της ως επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κυβερνώντος κόμματος αναζωπύρωσε τον διαδικτυακό πόλεμο. Τις περιγραφές ευφάνταστων τρόπων φυσικής εξόντωσης, που συνόδευαν απειλητικά μηνύματα ήδη από την εποχή του δημοψηφίσματος, εμπλουτίζουν πολλά μηνύματα συνυφασμένα με σεξουαλική βία. «Είναι πιο εύκολο στην πολιτική να χτυπάς γυναίκες. Αυτό που με ενοχλεί είναι η ανοχή στην εκδήλωση αυτής της βίας από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και το ότι δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι ο φανατισμός και η τοξικότητα δεν έχουν οριοθετημένα αποτελέσματα στην κοινωνία. Δεν αδικώ τον πολίτη, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, που δυσκολεύονται και είναι θυμωμένοι, και αυτό οφείλουμε να το αφουγκραστούμε. Αλλά η συστηματική δολοφονία χαρακτήρα με στόχο την πολιτική κατάρρευση είναι κάτι άλλο. Στην πολιτική είμαστε αντίπαλοι, όχι εχθροί».
Η Ειρήνη Αγαπηδάκη αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά ως κεντρώα. «Πάντα είχα προγραμματική συμφωνία με το κόμμα που κάθε φορά ψηφίζω. Μπορεί παλαιότερα να με εξέφραζαν άλλοι χώροι, ωστόσο εδώ και πολλά χρόνια είμαι κοντά στη Ν.Δ. γιατί πιστεύω ότι έχει καταφέρει να “συνομιλεί” με την εποχή, σε μεγάλο βαθμό χάρη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ έχει φέρει έναν νέο τρόπο αντίληψης γύρω από την άσκηση πολιτικής».