Ο μεγάλος Αμερικανός διπλωμάτης Χένρι Κίσινγκερ σάρκαζε το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ λέγοντας πως «το παράνομο γίνεται αμέσως. Για το αντισυνταγματικό χρειαζόμαστε λίγο επιπλέον χρόνο». Στην Ελλάδα πάλι δεν έχουμε τέτοια κολλήματα. Και το παράνομο και το αντισυνταγματικό γίνονται αμέσως.
Ολες οι κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης τούτης εδώ που ομνύει στο δόγμα «νόμος και τάξη», παραβιάζουν διαρκώς και κατάφωρα το άρθρο 74 του Συντάγματος που προβλέπει ότι «νομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που περιέχει διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενό τους δεν εισάγεται για συζήτηση». Στο ίδιο άρθρο επίσης προβλέπεται ότι «δεν εισάγεται για συζήτηση νομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που αποσκοπεί στην τροποποίηση διάταξης νόμου, αν δεν έχει καταχωριστεί στην αιτιολογική έκθεση ολόκληρο το κείμενο της διάταξης που τροποποιείται, και στο κείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης ολόκληρη η νέα διάταξη, όπως διαμορφώνεται με την τροποποίηση».
Παρ′ όλα αυτά οι άσχετες τροπολογίες πέφτουν βροχή, τόσο που έχουν γίνει κάτι σαν (τα επίσης παράνομα) γκράφιτι στους δρόμους. Ολοι βλέπουμε την ασχήμια αλλά σε κανέναν πλέον δεν προκαλεί εντύπωση. Η παρανομία έχει γίνει κανόνας και αυτό έχει επιπτώσεις και στην ποιότητα της νομοθέτησης και στην εκπαιδευτική λειτουργία της δημοκρατικής διαδικασίας, που οι κυβερνήσεις έπρεπε πρώτες να ασκούν.
Οι τριακόσιοι εκπρόσωποί μας που μαζεύονται (όταν πάνε) στον ναό της Δημοκρατίας δεν το κάνουν για να τους καμαρώνουμε ούτε για να τους δείξει το κανάλι της Βουλής. Η συζήτηση είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Δι′ αυτής οι κακοί νόμοι διορθώνονται και οι καλοί βελτιώνονται. Επειδή δεν έχουμε κάποιον παντογνώστη, τα νομοσχέδια κατατίθενται στη Βουλή. Διά της συζήτησης που ακολουθεί απορρίπτονται κάποιες αρνητικές πτυχές και ενισχύονται οι θετικές, ώστε τελικώς να μην είναι για τα πανηγύρια οι νόμοι που ψηφίζονται. Αυτό προϋποθέτει ότι οι βουλευτές έχουν τον χρόνο να διαβάσουν τις προτάσεις της κυβέρνησης, να σκεφτούν για αυτές, να ακούσουν στην αρμόδια επιτροπή τους κοινωνικούς φορείς που επηρεάζονται από το νομοθέτημα (προβλέπεται στο στάδιο της Επιτροπής), ακόμη και απλούς πολίτες διά της διαβούλευσης στο opengov.
Ολα τα παραπάνω πάνε περίπατο όταν εμφιλοχωρούν κάποιες άσχετες διατάξεις σε νομοσχέδια. Γίνεται εκ του πονηρού για να εξυπηρετηθούν κάποιοι με το αζημίωτο; Δεν το ξέρουμε διότι ουδείς προλαβαίνει καν να τις κοιτάξει. Αλλά ακόμη κι αν οι σκοποί είναι αγαθοί, ουδείς μέσα στην τούρλα του Σαββάτου μπορεί να υπολογίσει τις συνολικές επιπτώσεις του νομοθετήματος. Ετσι καταλήγουμε με ένα νομοθετικό πλαίσιο κουρελού, από άσχετες τροπολογίες, οι οποίες διορθώνονται με άλλες άσχετες τροπολογίες.
Στο τέλος ούτε οι δικηγόροι μπορούν να βρουν άκρη, αλλά διάφοροι «ανοιχτομάτηδες» χρησιμοποιούν την πανσπερμία των διατάξεων προς όφελός τους.
Υπάρχει τέλος και το αντιεκπαιδευτικό σκέλος αυτής της διαδικασίας. Πώς μπορεί ένας πρωθυπουργός να ζητήσει από τους νέους να εφαρμόζουν τους νόμους, όταν η κυβέρνησή του παραβιάζει τον σημαντικότερο εξ αυτών, το ίδιο το Σύνταγμα;