Η ημέρα που θα αναγνωριστεί ο πολιτικός γάμος και το δικαίωμα τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών από το ελληνικό κράτος θα είναι ιστορική. Η Ελλάδα θα βρεθεί, επιτέλους, στις χώρες του πλανήτη που δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στους πολίτες τους με κριτήριο τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Η αλήθεια είναι πως η χώρα μας άργησε πολύ να καταργήσει άδικες, ανήθικες και παράλογες διακρίσεις. Είναι αλήθεια, επίσης, πως το κάνει και τώρα με δυσκολία, σχεδόν με το ζόρι, όχι με την αυτοπεποίθηση μιας γνήσια προοδευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η δικαιολόγηση της ανάγκης μεταρρύθμισης δίνει έμφαση, κυρίως, σε κοινωνικά προβλήματα «που δεν μπορούμε να αποφύγουμε», στην προστασία λίγων «περιθωριακών» οικογενειών. Ενώ θα έπρεπε να αποτελεί μια πανηγυρική αναγνώριση των νέων μορφών οικογένειας που θα μεγιστοποιήσουν την αγάπη και τη στοργή, που θα ενισχύσουν τον θεσμό της οικογένειας και θα αυξήσουν την ευημερία, την ευτυχία, την ελευθερία αλλά και το αίσθημα αξιοπρέπειας δεκάδων χιλιάδων Ελληνίδων και Ελλήνων.
Ομως, η διατήρηση της απαγόρευσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ανδρών να αποκτήσουν παιδιά με τη μέθοδο της παρένθετης μητρότητας είναι ακατανόητη. Η άποψη ότι η παρένθετη μητέρα θα αποτελέσει τεκνοποιητική μηχανή είναι παρωχημένη, προσβλητική και έχει ξεπεραστεί και νομοθετικά, εδώ και μια εικοσαετία. Ας επιτρέψουμε, επιτέλους, στις γυναίκες να ελέγχουν πλήρως το σώμα τους και να το διαθέτουν όπως αυτές επιθυμούν. Η πατριαρχική πατερναλιστική αντίληψη που θέλει το σώμα της γυναίκας να ελέγχεται από την κοινωνία δεν θα πρέπει να έχει θέση στον δημόσιο διάλογο. Ανάμεσα στις οικογένειες που θα αναγνωριστούν τώρα είναι κι αυτές που απέκτησαν μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους. Γιατί, λοιπόν, να υιοθετηθεί αυτή η αδικαιολόγητη διάκριση; Αλλωστε, είναι βέβαιο πως θα καταπέσει σύντομα, όπως κατέπεσε και η απαγόρευση της αποζημίωσης. Θα καταπέσει πρώτα στην κοινωνία, που θα ανακαλύψει σύντομα και θα αξιοποιήσει τα παραθυράκια του νόμου, και έπειτα, ελπίζω, και στο ΕΔΔΑ. Ο πρωθυπουργός απέκλεισε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να κάνει κάτι «επαναστατικό», να υιοθετήσει «προχωρημένες ιδέες στα θέματα των δικαιωμάτων». Γιατί, κ. πρωθυπουργέ, να μην το κάνει; Από πότε η μεγιστοποίηση της ελευθερίας δεν αποτελεί κάτι θετικό;
Η δικαιολόγηση της μεταρρύθμισης θα έπρεπε να αποτελεί μια πανηγυρική αναγνώριση των νέων μορφών οικογένειας που θα αυξήσουν την ευημερία, την ευτυχία, την ελευθερία αλλά και το αίσθημα αξιοπρέπειας δεκάδων χιλιάδων Ελληνίδων και Ελλήνων.
Αλλά δεν θέλω να ακούγομαι μίζερος αυτή τη στιγμή. Δεν υποτιμώ καθόλου το γεγονός πως αυτή η μεγάλη νομοθετική μεταρρύθμιση θα υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε ένα πολύ συντηρητικό κόμμα. Παρά την αντίθεση βουλευτών και στελεχών της που διατηρούν μεσαιωνικές αντιλήψεις για την κοινωνία, τα δικαιώματα, ακόμα και την επιστήμη. Η μεταρρύθμιση αυτή θα συνδεθεί με το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη και να είναι βέβαιος πως δεν θα μετανιώσει ποτέ γι’ αυτό. Σε αντίθεση με άλλους που θα μπορούσαν να την πραγματοποιήσουν πολύ νωρίτερα, αλλά επέλεξαν να μην το κάνουν.
Ο κ. Αριστείδης Ν. Χατζής είναι καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.