Η γαλλική εφημερίδα Le Monde την χαρακτήρισε «παρά φύσιν συμμαχία». Ο Ευάγγελος Βενιζέλος «τερατογένεση». Ουδείς εκ των δύο, πάντως, απείχε πολύ από τη σκέψη του ίδιου του κ. Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι με τους ΑΝΕΛ τον χωρίζει «πολιτισμική άβυσσος». Η άβυσσος γεφυρώθηκε ταχύτατα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο κ. Τσίπρας ήθελε να αποφύγει τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών και να εφαρμόσει όσα εξήγγειλε προεκλογικά. Ο κ. Πάνος Καμμένος ήθελε να ασκήσει τον ρόλο του ρυθμιστή, πάση θυσία. Τρία τηλεφωνήματα τη νύχτα της Κυριακής των εκλογών ήταν αρκετά ώστε να συμφωνήσουν. Ο κ. Καμμένος αποδέχθηκε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ο κ. Τσίπρας να «παγώσει» θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να φέρουν τον εταίρο του σε δύσκολη θέση.
Προγραμματική συμφωνία, όπως στη συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει. Το πολιτικό πλαίσιο παραμένει ασαφές και σε κάθε δυσκολία θα χρήζει διευκρίνισης. Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση στηρίζεται σε έναν εκατέρωθεν πολιτικό βολονταρισμό, που την καθιστά εξ ορισμού εύθραυστη. Γιατί πεδία τριβής υπάρχουν, όπως έδειξαν οι πρώτες μέρες. Ο κ. Τσίπρας θα προτιμούσε να αποφύγει αυτή τη συγκατοίκηση. Η αυτοδυναμία ήταν το ευκταίο αποτέλεσμα, ώστε από θέση ισχύος να μπορεί να ζητήσει ανοχή και συμμετοχή στη διαπραγματευτική ομάδα. Ομως, στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν κατασταλάξει, πριν από τις εκλογές, πως αν επρόκειτο να συγκυβερνήσουν, προτιμητέος ήταν ο κατά τον κ. Ν. Βούτση «συνεπής αντιμνημονιακός» πρόεδρος των ΑΝΕΛ και όχι το ΠΑΣΟΚ ή το «Ποτάμι», που ανησυχούσαν ότι θα τους τραβήξουν το χαλί την ώρα της διαπραγμάτευσης. Με τον κ. Καμμένο δεν διαφαίνεται τέτοιος κίνδυνος: άλλωστε, ίδρυσε το κόμμα του στο Δίστομο, μιλάει για ξένη κατοχή και τάσσεται υπέρ της διαγραφής του «επαχθούς» χρέους, υιοθετεί δηλαδή μια συγκρουσιακή λογική με τους εταίρους, πιο προωθημένη απ’ αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ενδεικτικό ότι μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές ο κ. Π. Λαφαζάνης απέρριψε τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΔΗΣΟ και το «Ποτάμι», δεν είπε, όμως, λέξη για τους ΑΝΕΛ.
Από την πλευρά του, ο κ. Καμμένος επεδίωξε συνειδητά τον ρόλο του δυνάμει κυβερνητικού εταίρου σε μια «αντιμνημονιακή κυβέρνηση». Το φλερτ με τον κ. Τσίπρα, που εκδηλώθηκε το Σεπτέμβριο του 2012, πέρασε από διάφορες φάσεις και είχε κόστος. Πολλά στελέχη αποχώρησαν, ενώ στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, το 25% των ψηφοφόρων των ΑΝΕΛ μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να κατευνάσει τη δεξιά του πτέρυγα, ο κ. Καμμένος πήρε αποστάσεις. Ομως το φθινόπωρο του 2014, και αφού είδε τον κ. Τσίπρα, ξαναμπήκε σε τροχιά συνεργασίας. Οπως μάλιστα λένε πηγές των ΑΝΕΛ, οι τηλεφωνικές επικοινωνίες ήταν τακτικές, ακόμη και την προεκλογική περίοδο.
Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν αυτοσκοπός για τον κ. Καμμένο, καθώς το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν έχει κομματική λογική, αλλά λογική εξουσίας. Με το υπουργείο Αμυνας ικανοποίησε ένα διακαή προσωπικό του πόθο και έδωσε έναν ισχυρό συμβολισμό για το πώς αντιλαμβάνεται τις «κόκκινες γραμμές» που είχε θέσει προεκλογικά σε σχέση με τα εθνικά θέματα. Οι πρώτες του αποφάσεις ήταν να αποκαταστήσει περικοπές επιδομάτων σε όσους υπηρετούν σε παραμεθόριο περιοχή, αλλά και να δηλώσει παρουσία στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων: και οι δύο απευθύνονται στο λεγόμενο πατριωτικό κοινό. Παρεμφερή στόχευση είχε και η επίσκεψη του κ. Καμμένου στον Αρχιεπίσκοπο, μετά την ανακοίνωση του σχηματισμού της κυβέρνησης, ώστε να δείξει ότι θα προστατεύσει τα συμφέροντα της Εκκλησίας.
Πέρα από το παραδοσιακό «πατρίς, θρησκεία οικογένεια», πάντως, ο κ. Καμμένος είναι αποφασισμένος να παίξει και το «χαρτί» των καλών σχέσεων με την «ομόδοξη» Ρωσία. Υπενθυμίζεται ότι στα μέσα Ιανουαρίου, δηλαδή στην πιο θερμή φάση της προεκλογικής περιόδου, επέλεξε να επισκεφθεί τη Μόσχα, όπου είχε συναντήσεις με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Αλλωστε, το ζήτημα της στροφής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη Ρωσία το έθεσε στη συνάντηση με τον κ. Τσίπρα, την περασμένη Δευτέρα, ενώ κατά την παραλαβή του υπουργείου Αμυνας ανακοίνωσε ότι θα προωθήσει τα παγωμένα ρωσικά εξοπλιστικά προγράμματα. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι ο κ. Καμμένος επιχειρεί να καταστεί ο πολιτικός φίλος της Ρωσίας στην κυβέρνηση, εκτιμώντας ότι υπάρχει «πατριωτικό κοινό» που διαπερνά οριζόντια το πολιτικό φάσμα και θα τον επιβραβεύσει γι’ αυτό.