Είναι και εκείνοι που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση προσαρμόζεται στην πραγματικότητα με τον δικό της τρόπο. Κάνοντας μία μεγάλη και αργή στροφή, χρησιμοποιώντας την λαϊκίστικη ρητορική που γνωρίζει τόσο καλά, υιοθετώντας και επικαλούμενη την ασάφεια ως διαπραγματευτικό εργαλείο, καταφεύγοντας σε υπεκφυγές, παλινωδίες, γλωσσικά τεχνάσματα, περίεργες και πολύπλοκες διατυπώσεις. Παράλληλα θα προχωρούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και κάποια στιγμή η ελληνική κοινωνία θα μπει στους απαιτούμενους από τους καιρούς ρυθμούς.
Μακάρι να έχουν δίκιο αυτοί που πιστεύουν τα παραπάνω, αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δικαιωθούν. Άλλωστε οι καιροί δεν περιμένουν και ο χρόνος τρέχει με αμείλικτη ταχύτητα. Η επόμενη Δευτέρα απέχει δύο μόλις μέρες και είναι μία νέα τελική προθεσμία για την κατάθεση της λίστας των μεταρρυθμίσεων που περιμένουν από την ελληνική πλευρά.
Στο μεταξύ όμως οι πολίτες διαπιστώνουν ότι η κυβέρνηση ψάχνει παντού για χρήματα, ζητώντας από ταμεία, φορείς και περιφέρειες να της δώσουν τα αποθεματικά τους, οι εκροές από τις τράπεζες συνεχίζονται προφανώς αμείωτες και γι’ αυτό η ΕΚΤ συνεχίζει να τις στηρίζει, οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές αποσύρονται, υπάρχει δυστοκία στον καταρτισμό της λίστας Τσίπρα ή Βαρουφάκη, επανέρχεται στο πολιτικό λεξιλόγιο «η ρήξη», καθώς μετά τον υπουργό Οικονομικών την επικαλέστηκε και ο Ευκλ. Τσακαλώτος.
Με λίγα λόγια, η αβεβαιότητα παραμένει αμείωτη.