Ηταν Δευτέρα όταν άνοιγε πρώτος τον χορό των υποψηφιοτήτων για την ηγεσία του κόμματος θέτοντας ως διακύβευμα την ανανέωση και το άνοιγμα της Ν.Δ. μέχρι τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία. Ηταν, όμως, το πρωινό μιας άλλης Δευτέρας, που αποκάλυψε περισσότερα για την ιδιοσυγκρασία του νέου προέδρου της Ν.Δ. «Ο,τι και να μου πείτε, έχω πάρει την απόφασή μου. Θα διαλύσω την ΟΝΝΕΔ», ανακοίνωσε ενώπιον στενών συνεργατών του στον «πρωινό καφέ». Η συνέχεια μετά το φιάσκο της ΟΝΝΕΔ και την επανίδρυση της κομματικής νεολαίας είναι επίσης γνωστή.
Δεν είναι οι μόνες ψηφίδες στο παζλ του ηγετικού ύφους και ήθους του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος στις 10 Ιανουαρίου συμπληρώνει ένα χρόνο στην προεδρία της Ν.Δ. Από τις πρώτες ημέρες της εκλογής του ο πρόεδρος της Ν.Δ. διαμήνυε στους συνομιλητές του ότι δεν θα γινόταν εκπρόσωπος μιας έξαλλης αντιπολίτευσης του «όχι σε όλα». Το βράδυ της 29ης Μαρτίου διέβη τον Ρουβίκωνα στην προ ημερησίας συζήτηση για τη διαφθορά στη Βουλή. «Εδώ που έχουμε φτάσει, έχετε μόνο μια ωφέλιμη απόφαση για τον τόπο να πάρετε:
Αφού δεν μπορείτε να κυβερνήσετε, να παραιτηθείτε. Να φύγετε πριν σπρώξετε τη χώρα στην καταστροφή. Και επειδή, όπως φαίνεται, η Βουλή αυτή δεν μπορεί να δώσει άλλη λύση, να δώσει τη λύση ο λαός», είπε απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα. Το αίτημα του κ. Μητσοτάκη για εκλογές άλλαξε πλήρως την ατζέντα και το αντιπολιτευτικό πλαίσιο, σήκωσε τους βουλευτές του όρθιους να χειροκροτούν και συσπείρωσε το κόμμα. Η –και κατά παραδοχή υψηλόβαθμων παραγόντων της Ν.Δ.– μακρά προεκλογική περίοδος στην οποία έχει μπει η χώρα, ωστόσο, θέτει ένα δίλημμα. Η Ν.Δ. δεν μπορεί μεν να υπαναχωρήσει από το αίτημά της για εκλογές, ενώ τα υψηλά «ντεσιμπέλ» και η εγρήγορση κινδυνεύουν να κουράσουν μηχανισμό και ακροατήριο. Από την άλλη, ουδείς μπορεί να εμπιστεύεται τη δέσμευση του πρωθυπουργού ότι εκλογές πριν από το 2019 δεν πρόκειται να γίνουν.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Μητσοτάκης ξεκαθαρίζει με κάθε ευκαιρία ότι το αίτημα για πολιτική αλλαγή δεν είναι κομματικό, ούτε προσωπική του φιλοδοξία, αλλά αναγκαιότητα προκειμένου να αποτραπεί η καταστροφική πορεία της χώρας. Η σύγκρουση με τον κ. Τσίπρα είναι συχνά μετωπική και έχει αποκτήσει και προσωπικά χαρακτηριστικά. Αυτό, παρότι στις αντιπαραθέσεις από το βήμα της Βουλής ο πρόεδρος της Ν.Δ. αποφεύγει τα προσωπικά χτυπήματα. Αποδομεί μεν την εικόνα του πρωθυπουργού, αλλά, όπως το θέτει στενός του συνεργάτης, «φροντίζει να απευθύνεται στην κοινωνία», χωρίς να μπαίνει σε «λασπομαχία», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του κ. Μητσοτάκη. Το έκανε στην προ ημερησίας συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή, όπου, παρά τις επιθέσεις του πρωθυπουργού, συνέχισε να μιλάει για την Παιδεία. Σε κάποιους βουλευτές αυτό δεν άρεσε, αλλά προσαρμόστηκαν στη νέα πραγματικότητα. Σε κάποιους άλλους δεν αρέσουν οι επανειλημμένες δηλώσεις υπέρ της ανανέωσης επειδή αισθάνονται ότι απειλούνται. Και υπάρχουν κι εκείνοι που περίμεναν η διακηρυχθείσα διεύρυνση σε άλλους χώρους να γίνει «εδώ και τώρα». Ενδεχομένως σε αυτούς να απευθύνθηκε ο ίδιος την Πέμπτη, όταν παραδέχθηκε ότι «πρέπει να αλλάξουμε πολλά ακόμη» και ότι γνωρίζει ότι πολλοί αναρωτιούνται «πώς ένα “παλιό” κόμμα θα γίνει δύναμη αλλαγής».
Πάντως, τη λάσπη ο κ. Μητσοτάκης δεν την απέφυγε. Αυτό παρά την απόφαση, τον περασμένο Ιούνιο, να αποχωρήσουν οι βουλευτές της Ν.Δ. από τη συζήτηση στη Βουλή της τροπολογίας για τις «οφσόρ των πολιτικών», απόφαση την οποία αργότερα, σύμφωνα με πληροφορίες, ο ίδιος παραδέχθηκε σε συνομιλητές του ότι ήταν προωθημένη. Στη λάσπη περπάτησε και στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης τον περασμένο Μάρτιο. Τότε χαρακτήρισε την εικόνα «γροθιά στο στομάχι της πολιτισμένης Ευρώπης». «Είναι εικόνα που σε τρελαίνει, σε κάνει να εξαγριώνεσαι, να ντρέπεσαι, το ότι έχουμε χιλιάδες παιδιά σε ελληνικό έδαφος να κινδυνεύουν από αρρώστιες. Πώς αφήσαμε να γίνει αυτό το πράγμα;» έλεγε αργότερα.
Η στάση του στο προσφυγικό ήταν ενδεικτική των προθέσεών του να μη μείνει μόνο στην αντιπολίτευση της καθημερινής αντιπαράθεσης, αλλά να στηρίζει την εθνική γραμμή σε θέματα κρίσιμα για τη χώρα. Ο ίδιος θεωρεί ότι το απέδειξε με τη συμμετοχή του στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Λίγες ημέρες αργότερα, παραμονές της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής που κατέληξε στη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, στις 17 Μαρτίου, συγκρούστηκε με τον Βίκτορ Ορμπαν στη σύνοδο του ΕΛΚ, εγκαλώντας τον ότι θα έπρεπε να «ντρέπεται» για την πολιτική του.