Η πρωθυπουργική ομιλία, σήμερα από του βήματος της Βουλής, ήρθε επί της ουσίας να επιβεβαιώσει στο μέτρο που της αναλογεί τις εκτιμήσεις, που διαμορφώθηκαν εσχάτως με έντονο τρόπο, ότι η κατάσταση στην Ελλάδα «μετά» το χρονικό όριο λήξης του τρέχοντος τρίτου Μνημονίου, θα είναι από άκρως ανησυχητική και προβληματική, έως δραματική.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ειδικότερα, στην γραμμή των τελευταίων αποκαλύψεων –επίσης εντός Κοινοβουλίου- του υπουργού Οικονομικών, ανέφερε ότι μεταξύ των αντιμέτρων που «εξετάζει» και ετοιμάζεται να αποδεχθεί η κυβέρνηση στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους Θεσμούς, προκειμένου να ισχύσουν μετά το 2018 ως «αντιστάθμισμα» στα νέα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, είναι και εκείνα τα οποία αφορούν την ενίσχυση των σχολικών γευμάτων και την προστασία των συντάξεων. Σύμφωνα με την πρωθυπουργική επιχειρηματολογία:
ΠΡΩΤΟΝ, «δυστυχώς, την περίοδο της κρίσης, παιδιά εξακολουθούν να πηγαίνουν στο σχολείο δίχως η οικογένειά τους να έχει τη δυνατότητα να τους προσφέρει στο σπίτι πρωινό».
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, στην Ελλάδα η σύνταξη του ηλικιωμένου μιας οικογένειας, χρησιμεύει προκειμένου να υπάρχει εισόδημα καθώς το παιδί ή και το εγγόνι πλήττονται από την ανεργία».
Υπό το πρίσμα αυτό, ο πρωθυπουργός κάλεσε με αυστηρό ύφος εκείνους οι οποίοι εκφράζουν προβληματισμό για το χαρακτήρα τέτοιων αντιμέτρων, να μην τα υποτιμούν. Ουδείς υποτιμά τέτοια προγράμματα. Ωστόσο τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:
Κατ’αρχήν η κυβέρνηση είχε παρουσιάσει το πρόγραμμα των μαθητικών γευμάτων ως «δικό» της, ανεξάρτητο από την εξέλιξη των Μνημονίων και των διαπραγματεύσεων με τους Θεσμούς. Τώρα, μπαίνει κι αυτό στο «τραπέζι».
Παραλλήλως και όταν επιτεύχθηκε η περίφημη πρόσφατη συμφωνία να ξαναμπεί στις ράγες η διαδικασία της αξιολόγησης, Μαξίμου και κυβέρνηση διατυμπάνιζαν ότι η έννοια των αντιμέτρων θα ήταν το «δημοσιονομικό ισοδύναμο». Διαβεβαίωναν ότι συμφωνήθηκε πως για κάθε ευρώ που χάνεται από τις τσέπες, ένα ευρώ θα επιστρέφει σε αυτές. Σχολικά γεύματα, συντάξεις και τέτοια συναφή, είναι μεν κρισιμότατα, αλλά δεν επιβεβαιώνουν τα περί «επιστροφής». (Πέραν τούτου, προκύπτει και ένα παράπλευρο, σοβαρότατο από ηθικής απόψεως, θέμα: αντιλαμβάνονται οι πρωταγωνιστές των συζητήσεων ότι «έτσι» μπορεί να ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού και ομάδες πολιτών που θα κληθούν να σηκώσουν κι άλλα βάρη, θα απαξιώσουν δυναμικά τις ανάγκες των προαναφερόμενων ευαίσθητων ομάδων της κοινωνίας, παιδιά και ηλικιωμένους;)
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: η επίτευξη μιας συμφωνίας για τέτοια «αντίμετρα» συνειδητοποιούμε τί ακριβώς σημαίνει αναφορικά με την κατάσταση στην Ελλάδα από το 2019 και μέ άγνωστο χρονικό ορίζοντα; Οτι η παιδική φτώχεια, η πείνα στα σχολεία και τα άνεργα παιδιά και εγγόνια που θα στηρίζονται από τη σύνταξη σε μια οικογένεια, θα είναι φαινόμενα που θα χαρακτηρίζουν την ελληνική πραγματικότητα και τότε, οπότε είναι αναγκαίο να προβλεφθεί η αντιμετώπισή τους!
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση στο ανώτατο επίπεδο υποστηρίζει μεν ότι με τις επιλογές της Σήμερα θα βγούμε από την κρίση Αύριο, ομολογεί δε ταυτόχρονα ότι σε αυτό το Αύριο η κρίση και οι δραματικές επιπτώσεις της θα είναι εδώ.