Παρακολουθούμε εδώ και χρόνια τις βιαιοπραγίες που γίνονται στην πόλη μας και στη Θεσσαλονίκη. Εμπρησμοί κτιρίων, μέσων μεταφοράς, ιδιωτικών και δημοσίων, καταστροφή περιουσιών, πυρπολήσεις αστυνομικών και άλλα. Παρακολουθούμε επίσης τον τρόπο αντιμετώπισης των φαινομένων αυτών από το κράτος και την αδυναμία ή απροθυμία του να τα ελέγξει, πόσο μάλλον να τα καταστείλει. Εχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας η μόνιμη κατοχή εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και άλλων χώρων από αναρχικά στοιχεία, στοιχειά και φαντάσματα δίχως πρόσωπο. Διαβάζουμε στις εφημερίδες για συλλήψεις και προσαγωγές αλλά ποτέ ονόματα. Σπάνια μας πληροφορούν για το τι χάδι ακολούθησε τις συλλήψεις και προσαγωγές, πάντα χωρίς ονόματα και φωτογραφίες. Είναι κάτι σαν μια παράλληλη αόρατη εξουσία στηριγμένη στην ωμή βία που σαν καρκίνος έχει απλώσει στο σώμα της κοινωνίας μας.
Δικαιολογημένα κυκλοφορούν φήμες ότι οι δράστες των επεισοδίων είναι γνωστοί στις Αρχές αλλά προστατεύονται από υψηλά. Οτι αποτελούν κομματικούς στρατούς, μέσο για την προώθηση πολιτικών στόχων. Η απουσία ταυτοποίησης των δραστών και η έλλειψη συνεπειών μας κάνουν έτοιμους να πιστέψουμε και τις πιο απίθανες δοξασίες.
Χωρίς να απορρίπτω την πιθανότητα ύπαρξης σκόπιμης υποκίνησης από κάποια κέντρα, πιστεύω ότι η ανοχή και η αδράνεια απέναντι στο φαινόμενο της δημόσιας βίας οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον φόβο και στην εκμετάλλευση του φόβου ως μέσου επιβολής. Ο φόβος έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και υπαγορεύει τον τρόπο που αντιδρούμε στο τι συμβαίνει γύρω μας. Εχει εγκατασταθεί τρομοκρατία με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.
Το συνειδητοποίησα για πρώτη φορά όταν πριν από χρόνια προσπάθησα να αποσυνδέσω από τις γραμμές του ΟΤΕ έναν server, που από τα υπόγεια εκπαιδευτικού ιδρύματος στοχοποιούσε αστυνομικούς φρουρούς, ένας από τους οποίους δολοφονήθηκε. Ο υπεύθυνος για το Ιδρυμα καθηγητής απαγόρευσε στον ΟΤΕ την πρόσβαση, με το επιχείρημα ότι είχε μικρά παιδιά. Φοβόταν γιατί τον είχαν φοβερίσει. Πόσοι διοικητές Οργανισμών δεν έχουν απειληθεί, και οι οικογένειές τους, όταν γίνονται απεργίες. Πόσοι δικαστικοί, καθηγητές και άλλοι, τις παραμονές λήψης αποφάσεων.
Ο φόβος υπερισχύει του νόμου και παραλύει τη θέληση του πολίτη να καταγγείλει, να μηνύσει για τη ζημιά που υπέστη από κάποια βιαιοπραγία. Φοβάται ότι θα στοχοποιηθούν ο ίδιος και η οικογένειά του. Το ίδιο οι μάρτυρες μιας πράξης. Ακόμη και η αστυνομία συχνά συμβουλεύει τον πολίτη να μην μπλέξει, ομολογία της αδυναμίας της να τον προστατεύσει. Παρέα με τον φόβο της βίας η απέχθεια του μέσου ανθρώπου να εμπλακεί με τη Δικαιοσύνη. Η διαιώνιση των υποθέσεων, αφάνταστη ταλαιπωρία, ανασφάλεια δικαίου. Καλύτερα να κλειστούμε στο καβούκι μας, έτσι μας διδάσκει η συσσωρευμένη εμπειρία.
Ο φόβος είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια εκείνων που επιδιώκουν τη διάλυση της κοινωνίας μας. Μια φοβική κοινωνία είναι μια δούλη κοινωνία, έρμαιο στα χέρια του κάθε νταή και εκβιαστή, είτε φορά ιδεολογικό μανδύα είτε είναι κοινός κακοποιός. Αμα καταντήσουμε να φοβόμαστε τον ληστή περισσότερο από τον χωροφύλακα, τότε είναι ζήτημα χρόνου ο ληστής να γίνει ο χωροφύλακας.