Κάθε χρόνο τα μέλη του Συλλόγου Προστασίας και Περίθαλψης Αγριας Ζωής ΑΝΙΜΑ, μαζί με φίλους και υποστηρικτές, μαζεύονται στην Καισαριανή για μια μεγάλη γιορτή απελευθέρωσης πουλιών. Το ίδιο έκαναν και φέτος, αν και κάπως ανορθόδοξα: χωρίς κοινό, συγκεντρώθηκαν στον Υμηττό μόλις δέκα άτομα, μία μέρα πριν ανακοινωθεί από την Περιφέρεια ότι όλες οι είσοδοι για το βουνό κλείνουν, και φορώντας μάσκες και γάντια απελευθέρωσαν γύρω στα 50 πουλιά. «Γερακίνες, γκιώνηδες, κουκουβάγιες, έναν μπούφο, μια τυτώ, μαζί με σκαντζόχοιρους και χελώνες», όπως μας λέει η πρόεδρος του συλλόγου Μαρία Γανωτή, για τη φετινή, ειδικών συνθηκών, γιορτή. Η τελετή απελευθέρωσης μαγνητοσκοπήθηκε, μετατράπηκε σε μικρού μήκους ταινία και θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της ΑΝΙΜΑ στις 12 Απριλίου, τη μέρα που θα γινόταν κανονικά η προγραμματισμένη απελευθέρωση. Μια ωραία έκπληξη για τους φίλους της οργάνωσης «για να πάρουμε μια ανάσα μέσα σε αυτή την κλεισούρα που ζούμε».
Μία ημέρα πριν ανακοινωθεί από την Περιφέρεια ότι όλες οι είσοδοι για το βουνό του Υμηττού θα κλείσουν, τα μέλη του ΑΝΙΜΑ, φορώντας μάσκες και γάντια, απελευθέρωσαν γύρω στα 50 πουλιά.
Οπως συμβαίνει σε όλες τις δομές περίθαλψης, έτσι και η ΑΝΙΜΑ πρέπει να αντιμετωπίσει μία νέα πραγματικότητα που απαιτεί νέους τρόπους διαχείρισης της καθημερινότητας. Για να υπάρχει λιγότερος συγχρωτισμός η οργάνωση πλέον λειτουργεί από το 6μελές προσωπικό που κάνει και τη δουλειά των εθελοντών (π.χ. βάρδιες τα Σαββατοκύριακα). Η πλειονότητα των εθελοντών σταμάτησε να δουλεύει, πλην ελάχιστων που μαζί με κάποιους ακόμα εξωτερικούς συνεργάτες πηγαίνουν σε λιμάνια και σε σταθμούς ΚΤΕΛ για να μεταφέρουν στα κεντρικά της οργάνωσης τα ζώα που στέλνονται από την ελληνική επαρχία, ή που φιλοξενούν ζώα στο σπίτι τους. «Ας πούμε τα κοτσυφάκια τα έχουμε μοιράσει σε δύο συνεργάτιδές μας. Τα έχουν πάρει σπίτι τους και τα ταΐζουν εκεί για να μπορούμε να κλείνουμε νωρίς».
Η αγωνία
Για κακή τύχη όλων, η καραντίνα επιβλήθηκε τη χειρότερη δυνατή στιγμή για τους ανθρώπους που περιθάλπουν ζώα, όταν δηλαδή ξεκινούν οι περισσότερες εισαγωγές. «Τέλη Μαρτίου αρχίζουν και σκάνε τα αυγά και τα μωρά πέφτουν από τις φωλιές τους. Ή σκοτώνονται οι γονείς τους κι αυτά πηδάνε απεγνωσμένα για να βρουν τροφή. Επίσης, τα τελευταία χρόνια που έχουμε μεγάλους και πρώιμους καύσωνες, επειδή ζεσταίνονται, πηδούν αθρόα από τις φωλιές τους. Χελιδονάκια, σπουργίτια, πετροχελίδονα, διάφορα είδη γερακιών που γεννιούνται μέσα σε κτίρια, γύρω στον Μάιο προς τον Ιούνιο που έχουμε πολύ υψηλές θερμοκρασίες δεν αντέχουν και πηδάνε. Αυτά τα βρίσκουν οι πολίτες και μας τα φέρνουν. Πολύ συχνά παίρνουμε μωράκια, τα οποία δεν έχουν καν πούπουλα πάνω τους και δεν γνωρίζουμε τι είδος είναι μέχρι να βγάλουν».
Η αγωνία των ανθρώπων της ΑΝΙΜΑ αυτές τις μέρες είναι διπλή: αφενός τι θα απογίνουν τα πεσμένα πουλιά δεδομένου ότι ο κόσμος δεν βγαίνει από το σπίτι για να τα βρει. Αφετέρου πώς θα αντιμετωπιστούν από μια υποστελεχωμένη ομάδα οι εισαγωγές της άνοιξης και του καλοκαιριού αν τελικά είναι και φέτος αυξημένες. «Τώρα αρχίζει και ξεκινάει όλο αυτό. Πέρυσι τον Απρίλη είχαμε 400 εισαγωγές, τον Μάιο 1.000 και τον Ιούνιο 1.200».
Αναζητείται βοήθεια
Τι μπορεί να κάνει όποιος φιλόζωος θέλει να βοηθήσει; Αν βρει κάποιο πεσμένο ή τραυματισμένο πουλί να στείλει μια φωτογραφία του στο Viber (τηλ. 6972-664.675) ή στη σελίδα της οργάνωσης στο facebook για να εκτιμήσουν οι υπεύθυνοι την κατάσταση και να του πουν πώς να προχωρήσει. Εάν το πουλί δεν χρειάζεται νοσηλεία, όποιος μπορεί το κρατάει λίγο καιρό στο σπίτι του μέχρι να έρθει η στιγμή να επανενταχθεί στη φύση. Εάν χρειάζεται να μεταφερθεί στην ANIMA, ο πολίτης θα δηλώσει «επίσκεψη σε γιατρό» (ισχύει και για κτηνίατρο) και θα πάρει βεβαίωση από την οργάνωση ότι παρέδωσε τραυματισμένο ζώο. «Παραλαμβάνουμε τα ζώα από την πόρτα, χωρίς να μπει μέσα ο άνθρωπος που μας τα έφερε και μάλιστα του δίνουμε να πετάξει το κουτί με το οποίο τα μετέφερε». Φυσικά και οι δωρεές βοηθούν πολύ είτε σε είδος (εφημερίδες, καθαριστικά, υποστρώματα) είτε χρηματικές. «Καταλαβαίνω ότι είναι μια περίοδος που όλοι έχουν τρομοκρατηθεί, αλλά ακόμα κι ένα μικρό ποσό αν είναι από πολλούς σε μας πιάνει –πάρα πολύ– τόπο. Και ψυχολογικά μας βοηθάει να ξέρουμε ότι έχουμε τη συμπαράσταση της κοινωνίας». Απλά μιλώντας, οι άνθρωποι που φροντίζουν την άγρια ζωή ζητούν τη φροντίδα μας.